Nog steeds opgewonden rende ik naar de voordeur van mijn nieuwe huis en ging naar binnen. Ik kon me nauwelijks beheersen. Ik stond op het punt de trap op te hollen naar mijn kamer om me te verkleden, toen Pamela uit de zitkamer kwam.

'Je bent op tijd thuis. Mooi. Kom meteen binnen,' zei ze, wijzend naar de zitkamer.

'Ik wilde net mijn boeken gaan opbergen en me verkleden,' zei ik. 'Ik wilde je alles vertellen over...'

'Kom eerst hier binnen,' zei ze vastberaden. 'Dat kun je later wel doen. Er is hier iemand aan wie ik je meteen wil voorstellen.'

Gehoorzaam liep ik de gang door, de zitkamer in. Een kleine, kale man met een gezicht zo rond als een munt, stond me aan te gapen met grote, waterige, grijze ogen. Hij had een donkerbruine vlek op zijn verder glanzende schedel. Het leek of iemand jus op hem had gemorst, want de vlek liep in dunne strepen naar de achterkant van zijn hoofd en zijn slapen.

'Dit is professor Wertzman, Brooke. Ik heb hem aangenomen om je pianoles te geven. Contestanten moeten enig talent tonen, en de professor zal je goed genoeg leren spelen om iets ten gehore te kunnen brengen,' verklaarde ze. Het leek meer of zij het had bevolen en het dus zo zou zijn.

'Maar ik heb geen enkel muzikaal talent. Ik heb zelfs nooit geprobeerd om piano te spelen,' zei ik zwakjes.

'Dat komt omdat je nooit een piano hebt gehad waarop je kon spelen. Wat voor les kon je in het weeshuis krijgen?' vroeg ze met een kille glimlach. 'Nu heb je alle goede dingen in het leven bij de hand. Professor Wertzman is een heel geziene pianoleraar. Het kostte heel wat moeite om hem tijd voor je vrij te laten maken, maar hij weet hoe belangrijk dit voor me is,' ging ze verder, terwijl ze hem met haar ijzige blik opnam.

Toen hij glimlachte, bibberde zijn kin en zijn neusgaten trilden naar binnen en naar buiten als van een konijn.

'Het is me een eer om u en meneer Thompson een dienst te bewijzen,' zei hij.

'Zie je? Iedereen probeert je te helpen, Brooke. Te beginnen met vandaag, krijg je elke dag na school les, dus kom meteen naar huis,' beval ze.

'Maar...'

'Maar wat?' Ze keek naar de professor, wiens glimlach nog breder werd, en toen keken ze allebei naar mij.

'De coach, mevrouw Grossbard, heeft me voor het softbal- team van de school gevraagd. Ik heb vandaag een homerun geslagen, een grand-slam homerun, de eerste keer dat ik batte! Ik moet elke dag na school blijven om te trainen.'

Even staarde Pamela me alleen maar aan en knipperde met haar ogen. De professor stond er weinig op zijn gemak bij in de lange stilte die volgde. Hij schraapte zijn keel en schommelde heen en weer op zijn hielen met zijn handen op zijn rug.

'Heb je enig idee van de kosten en de moeite om professor Wertzman hier te krijgen?' begon ze zachtjes. 'Weet je dat de professor les geeft aan de meeste pianisten van goede familie in onze gemeenschap? Hij heeft me verzekerd dat hij je in zes maanden een stukje kan laten voorspelen. Niemand anders kan zoiets beloven. Je bent een heel fortuinlijke jongedame.' De manier waarop ze zei fortuinlijk deed me denken dat ik dat allesbehalve was.

'Kan me niet schelen,' snauwde ik. 'Ik wil niet piano leren spelen. Ik heb nooit iets om de piano gegeven. Ik heb een home- run geslagen,' herhaalde ik, achteruitlopend. 'Ik ben goed in

softbal. Ik wil in het team.'

'Brooke!

'Nee je geeft helemaal niets om mij. Je wilt me alleen maar in jezelf veranderen!' riep ik uit en draaide me om naar de trap.

'Kom ogenblikkelijk terug. Brooke!'

Ik holde de trap op naar mijn kamer. De tranen rolden over mijn wangen. Toen liet ik me op bed vallen en verborg mijn gezicht in mijn kussen.

Ze had het recht niet dit te doen, dit soort plannen te maken zonder het eerst aan mij te vragen. Het kan me niet schelen wat ze doet, dacht ik. Het kan me niet schelen als ze me terugstuurt. Ik hield op met snikken, veegde mijn gezicht af en sloeg mijn armen om mijn knieën, wachtend tot ze woedend achter me aan zou komen. Ik luisterde ingespannen of ik haar voetstappen in de gang hoorde, maar het bleef stil. Ten slotte verkleedde ik me in wat Pamela vrijetijdskleding noemde, een broek en een blouse waarin ik me net zo min op mijn gemak voelde als in de kleren die ik naar school droeg. Wat miste ik mijn spijkerbroek, T- shirts en sweaters, dacht ik.

Ik durfde nog steeds niet naar beneden, dus pakte ik mijn boeken en begon mijn huiswerk te maken. Bijna anderhalf uur later hoorde ik op mijn deur kloppen. Ik had geen voetstappen gehoord, en ik verwachtte geen moment dat Pamela zou kloppen. Zij kwam altijd meteen binnen.

'Ja?'

De deur ging open. Het was Peter. Hij droeg een van zijn dure blauwe pakken en zag er zo fris en wakker uit alsof hij zijn dag zojuist was begonnen.

'Mag ik binnenkomen?' vroeg hij.

'Nee,' zei ik.

Hij glimlachte en deed de deur zacht achter zich dicht. 'Zo,'

zei hij, 'het ziet ernaar uit dat we de eerste crisis in ons gezin hebben.' 'Ik heb geen enkel muzikaal talent,' kermde ik.

'Hoe weet je dat?'

'Ik weet het niet, maar ik wil niet pianospelen,' hield ik vol

'Wel,' zei hij kalm, en ging op de rand van mijn bed zitten 'je bent te jong om echt te weten wat je wél en niet wilt. Het is of iemand die nog nooit kaviaar heeft gegeten zegt: "Ik wil geen kaviaar. Ik hou er niet van." Ja toch?' vroeg hij op zachte, sussende toon.

'Het zal wel,' snufte ik. Ik wilde niet weer gaan huilen, maar ik voelde de hete tranen achter mijn ogen prikken.

'Goedje weet niet of je piano wilt spelen voordat je het probeert. Misschien vind je het een geweldige ervaring, en maak je zo snel vorderingen, dat je er zelf enthousiast over raakt,' redeneerde hij. 'Je bent een heel intelligente jongedame, Brooke. Ik weet zeker dat je me begrijpt.'

Ik zweeg even en toen haalde ik diep adem en draaide me naar hem om. De tranen brandden nog achter mijn oogleden.

'Ik heb vandaag op gymles een homerun geslagen,' zei ik. 'Een grand slam.'

'Heus?' zei hij, en sperde zijn ogen open. 'Een grand slam- mer?'

'Eh-eh. En het was de allereerste keer dat ik aan slag was op mijn nieuwe school. De coach vroeg me voor het team. Ze heeft een pitcher nodig, en op mijn oude school was ik altijd de pitcher,' vertelde ik hem.

'Werkelijk?'

'Het team traint elke dag na school. De volgende wedstrijd is al over een week. Elke training is belangrijk voor me.'

'Ik begrijp het. En heb je Pamela dat verteld?' vroeg hij. Hij trok zijn wenkbrauwen op en er verscheen een bezorgde blik in zijn ogen.

'Ja.'

'Nu begrijp ik het,' zei hij knikkend. Hij stond op en liep naar het raam, waar hij even bleef staan. Toen draaide hij zich om

en liep naar de deur. 'Als ik het eens kan regelen dat je je pia- nolessen vroeg op de avond, na het eten, krijgt? Denk je dat je dat allemaal kunt verstouwen, en ook je huiswerk?' 'Ja' zei ik snel, al had ik geen idee of ik het kon.

'Dat is alleen maar nodig tot het softbalseizoen is afgelopen,' de hij uit. Ik kon zien dat hij nog steeds bezig was een manier te vinden om het bij Pamela goed over te laten komen.

'Maar ik dacht dat de professor ons een gunst bewees en alleen na school beschikbaar was,' zei ik.

Peter gaf me een knipoog. 'We zullen wel onderhandelen,' antwoordde hij. 'Daar verdien ik mijn brood mee. Het geheim is om nooit in paniek te raken, maar een stap achteruit te doen, diep adem te halen en nieuwe deuren te zoeken waardoor je hetzelfde huis kunt binnenkomen. Op deze manier kun jij lid worden van het team, kan Pamela tevreden zijn dat ze het beste voor je doet, en is ook de professor gelukkiger. Daar zal ik voor zorgen. Klinkt dat goed?'

Ik knikte. 'Mooi. Maak je er dan maar geen zorgen over. Meestal lijken onze problemen groter dan ze zijn. Als we ze rustig bekijken, beseffen we dat de meeste draken in onze verbeelding bestaan. Ik wil later meer horen over die homerun van je,' zei hij bij de deur. Hij lachte naar me en ging weg.

Ik zuchtte opgelucht. Ik bofte dat ik een man als Peter als vader had, dacht ik. Geen wonder dat hij zo'n succes heeft. Hij komt zo snel met oplossingen en ideeën, dat hij waarschijnlijk zelfs president van de Verenigde Staten zou kunnen worden. Maar toen we gingen eten was ik nog erg zenuwachtig, Pamela zat met opeengeknepen lippen en een stramme rug aan tafel. Ik ging stilletjes zitten, bang om haar aan te kijken, want als ik dat deed, kreeg ik een woedende blik van haar. 'Alles is geregeld met professor Wertzman,' zei Peter voldaan.

'Ik krijg nog steeds een excuus voor slecht gedrag,' mompelde Pamela, terwijl ze me strak aankeek. 'En vooral slecht gedrag waar iemand als professor Wertzman bij is. Hij gaat van de ene belangrijke familie naar de andere, en ik wil niet dat hij slecht over ons spreekt.'

'Hij is verstandig genoeg om dat niet te doen, Pamela,' zei Peter.

'Daar gaat het niet om,' zei ze.

'Het spijt me,' zei ik. 'Ik was in de war. Het kwam zo onverwacht.'

'Ik probeer mijn best voor je te doen,' jammerde ze, 'en jij zet me voor gek.'

'Het spijt me,' zei ik weer.

'Alles is nu in orde,' zei Peter. 'Laten we genieten van ons diner en alles horen over Brookes eerste dag op de Agnes Fodor-school.'

'Ze had vandaag haar eerste les kunnen hebben,' zei Pamela op zachtere toon. Ze leek op een automotor die sputterend tot stilstand kwam.

'Ze zal het heus wel inhalen,' zei Peter. 'Vertel eens over school, Brooke.'

Ik beschreef mijn klassen, docenten en een paar leerlingen. Pamela wilde voornamelijk weten met wie ik vriendschap sloot. Ze wilde alles horen over hun ouders en familie, maar ik wist niet veel over de familie van de anderen en kon haar niet de informatie geven die ze verlangde.

'Je moet meer vragen,' vertelde ze. 'Laten zien dat je belangstelling voor ze hebt. Zelfs al luister je niet echt,' voegde ze eraan toe.

Peter lachte. 'Pamela is een expert op het gebied van prietpraat. Iedereen wil met haar praten, maar aan het eind van de avond kan ze me de helft niet vertellen van wat ze gezegd hebben. Maar niemand schijnt het ooit te merken, dus ik denk dat ze het niet erg vinden,' eindigde hij lachend.

Waarom zou iemand het niet erg vinden als je niet echt luisterde? Wat voor mensen waren dat op die belangrijke party's?

'En vertel nu eens over je homerun,' zei hij ten slotte. Pamela grijnsde minachtend en at door, terwijl ik de teams beschreef en mijn hit en de nasleep.

'Meisjessporten zijn nu een stuk belangrijker dan toen jij haar leeftijd had, Pamela,' legde Peter uit. Om de een of andere reden leek haar dat juist weer kwaad te maken.

'Als ze tennis, golf, baseball of basketbal tot onderdeel van de Miss America verkiezing maken, waarschuw me dan,' zei ze vinnig. Peter lachte, maar hij praatte er verder niet meer over.

De dagen die volgden waren moeilijker dan ik me had kunnen voorstellen. Ik had zoveel huiswerk in te halen naast het dagelijkse huiswerk dat ik moest doen. De softbaltraining was het enige waar ik me echt op verheugde, en mijn enthousiasme bracht een blijde glimlach op het gezicht van coach Grossbard. Maar het was fysiek veeleisend. Coach Grossbard bepaalde al snel dat ik als eerste zou pitchen en als laatste zou batten. De enige die er ontevreden over leek was Cora Munsen, die de laatste hitter was geweest van het team.

'Je hebt maar één goeie hit gehad,' zei ze in de kleedkamer. 'Je bent geen haar beter dan ik met batten.'

Ik wilde haar niet tegen me in het harnas jagen, dus gaf ik toe. 'Ik zal alles doen wat de coach wil,' zei ik. 'Het is het team dat belangrijk is.'

'O, natuurlijk,' zei ze. 'Alsof het jou wat kan schelen. Je bent net als de anderen. Je wilt alle eer hebben.' 'Dat is niet waar, Cora.' Ze schudde haar hoofd en liep weg. De meeste meisjes hielden haar voor de gek, omdat ze zo dik was, maar niemand zei ooit iets in haar gezicht. Ze zag eruit of de anderen met één klap van haar machtige armen omver kon slaan. Ik hoorde dat ze haar de bijnaam hadden gegeven van Cora Munching (kauwende Cora) omdat ze zoveel at. Ze at zelfs stiekem tussen de lessen. Ik dacht dat ze heel knap kon zijn als ze zou afvallen, maar ik durfde het haar niet te zeggen. 

Na de softbaltraining moest ik haastig naar huis om me te kleden voor het diner en te proberen vast wat huiswerk te maken. Soms had ik niet eens tijd om een douche te nemen voor ik mijn pianoles kreeg. Professor Wertzman leek het niet erg te vinden. Hij had zelf een vreemd geurtje, een stank die mijn maag bijna deed omdraaien, omdat hij zo dicht naast me zat op de pianokruk. Ik probeerde me van hem af te wenden of mijn adem in te houden, maar het was moeilijk om die duffe, klamme, zure stank niet in te ademen. Ik merkte dat hij de hele week hetzelfde hemd droeg, en op vrijdag was de kraag geelbruin op de plaats waar die zijn hals raakte.

Als hij me instructies gaf, kneep hij zijn ogen samen tot spleetjes. Soms, als hij zich erg opwond over een fout die ik had gemaakt, besproeide hij de piano met speeksel en veegde het dan snel weg met de mouw van zijn linkerarm. Als Pamela binnenkwam om toe te kijken, en in de kamer zat, werd zijn gezicht plotseling vriendelijk en keerde zijn milde, begrijpende leraarsstem terug. Als we alleen waren, sprak hij op abrupte toon, had weinig geduld en klaagde voortdurend over de moeite die hij had om een kiezelsteen in een parel te veranderen. Het lag altijd op het puntje van mijn tong om hem te zeggen dat ik hem nooit had gevraagd om wonderen te verrichten, maar ik slikte mijn trots in en liet me door hem overladen met spot en kritiek.

Op een avond toen Peter in zijn eentje in de zitkamer zat te lezen, bleef ik staan om met hem te praten.

'Ik heb kaviaar geproefd,' zei ik, 'en ik vind het afschuwe- lijk.'

'Wat?' Hij keek me aan en begon toen te lachen. 'O. Ja.' Hij knikte.

'Ik zal nooit behoorlijk piano leren spelen,' zei ik. 'Zelfs de professor zegt dat mijn vingers er niet geschikt voor zijn. Hij zegt dat mijn handen te sterk zijn en ik beter zou kunnen drummen of timmeren.'

'Heeft hij dat gezegd?' Peter lachte. 'Nou, hou het nog een tijdje vol, tot ik Pamela zover krijg dat ze iets beters bedenkt.' 'Ik wil niet aan missverkiezingen meedoen,' ging ik verder.

'Het kan geen kwaad om een of twee keer mee te doen,' zei hij. 'Bekijk het maar als een nieuwe ervaring.'

'Niemand op school doet mee aan een schoonheidswedstrijd. en er zijn meisjes op school die veel mooier zijn dan ik. Ze zullen me uitlachen en de draak met me steken,' waarschuwde ik hem.

'Misschien win je. Dan zullen ze niet lachen.' Zoals hij het zei, kon ik bijna geloven dat ik echt een kans had. Misschien had Pamela gelijk.

'Komen jij en Pamela zaterdag naar de thuiswedstrijd?' vroeg ik. Ik had het er de hele week over gehad, maar Pamela had net gedaan of ze me niet hoorde.

'Natuurlijk,' zei hij. Hij dacht even na. 'Ik zal een videocamera moeten aanschaffen.' Hij keek me aan. 'Maar verwacht niet dat ik een van die krankzinnige Little League-ouders word.'

Ik lachte.

Toen hij die avond aan tafel zelf over de wedstrijd begon, weigerde Pamela te gaan.

'Weet je wel hoeveel schade je huid ondervindt als je in die afschuwelijke zon zit en al dat stof op je neerdaalt? Als je thuiskomt,' ging ze verder tegen mij, 'moet je meteen in bad en al het vuil uit je poriën en uit je haar wassen.'

Ze dacht even ingespannen na en stond toen plotseling op en liep om de tafel heen.

Laat je handen zien,' beval ze. Ik hield mijn palmen omhoog, en ze greep ze vast en gleed er met haar vingers overheen.

Net wat ik dacht,' zei ze tegen Peter. 'Haar huid verruwt. Straks krijgt ze eeltplekken!'

'Is het heus?' vroeg hij. Zijn stem klonk geamuseerd en ik kon zien dat hij een glimlach probeerde te onderdrukken.

'Kom maar hier en voel ze. Toe dan.'

'Ik geloof je wel.'

'Dit is gewoon belachelijk. Een dochter met handen als kolenschoppen. Ik wil dat je na het eten naar mijn kamer komt. Ik heb een handcrème die je geregeld moet gebruiken. Die moet je vier of vijf keer per dag erin masseren.'

'Vier keer per dag? Bedoel je, zelfs als ik op school ben?'

'Natuurlijk. Hoe lang duurt die baseball-onzin nog?' Ze trok een pruilmondje.

'Er zijn nog maar een paar wedstrijden te spelen,' zei ik. 'Ik ben er pas laat in het seizoen bij gekomen.'

'Goed,' mompelde ze, en ging terug naar haar stoel.

Ik durfde haar niet te vertellen dat ik al had toegestemd in een tryout voor het meisjesbasketbalteam. De coach had me wat zien gooien met een paar senioren en me gevraagd de volgende week naar de tryouts te komen. Bovendien geloofde coach Grossbard dat ik gekozen zou kunnen worden voor de all-star wedstrijd dit jaar, en dan moest ik naar een speciale training na het eind van het softbalseizoen. Sport was het enige waarvan ik wist dat ik er goed in was - en ik was niet van plan die op te geven.

Peter besloot me zaterdag naar mijn wedstrijd te rijden. Ik was in mijn uniform toen ik met grote sprongen de trap af kwam. Pamela verwachtte haar masseuse, maar ze was nog beneden om Joline een paar instructies te geven over een nieuw sapje, waarin kruiden verwerkt waren en waarvan ze beweerde dat het het verouderingsproces vertraagde. Zodra ze me de trap af zag komen, volgde er een stroom van klachten.

'Is dat hun uniform? Je ziet eruit als een jongen. Waarom draag je niet tenminste een rok?'

'Ze kunnen geen rok dragen, Pamela,' zei Peter lachend.

'Waarom niet?'

'Soms glijden ze op het honk af. Ze moeten iets praktisch dragen.' 'Waarom dragen ze dan niet een fatsoenlijke kleurencombinatie?' ging ze verder.

'Dit zijn de schoolkleuren,' legde ik uit.

'Degene die die kleuren heeft uitgezocht, is niet erg creatief. Vergeet niet wat ik je heb gezegd om te doen zodra je thuis bent,' zei ze, en liep zachtjes mompelend de trap op.

'Ze is echt erg trots op je,' probeerde Peter me gerust te stellen. 'Ze heeft sport alleen nooit belangrijk gevonden.'

Op weg naar de wedstrijd vertelde hij over zijn eigen belangstelling voor sport, en dat hij football en tennis volgde.

'Ik speel een aardig spelletje tennis,' schepte hij op. 'Een dezer dagen zal ik je meenemen naar de club en zullen we een paar balletjes slaan. Zou je dat willen?'

'Graag.' zei ik. 'Ik heb altijd willen tennissen, maar we hadden er geen gelegenheid voor. Mijn oude school had geen tennisbanen, maar Agnes Fodor wel.'

'Goed zo. Dat is een sport waarvoor ik Pamela's belangstelling misschien wel kan wekken. Ze houdt van de tenniskos- tuums,' zei hij.

De kostuums? dacht ik. Die hadden helemaal niets te maken met de reden waarom ik een sport zou willen beoefenen of ernaar kijken. Ik begon me af te vragen of Pamela en ik elkaar ooit zouden begrijpen. En dat was toch belangrijk? Een moeder die je dromen en verlangens, je hoop en je wensen begreep?

Toen Peter en ik de school naderden, dacht ik aan het team waartegen we vandaag zouden spelen - ze waren tot dusver nog niet verslagen. De meisjes in hun team leken harder, sterker, hongeriger. Hun eerste hitter was een lang Afro-Amerikaans meisje dat eruitzag of ze de bal dwars door iedereen in het middenveld kon slaan. Ik zag dat de meisjes van mijn team ach- teruitgingen toen ik begon te pitchen, in de verwachting van een strakke bal. In plaats daarvan maakte ik gebruik van haar lengte en hield mijn pitches laag. Ze miste er twee en de derde was een foutslag en onze eerste baseman kon de bal vangen. Mijn team juichte, en de nervositeit waarmee ik op het veld was gekomen zakte.

Met elke worp werd ik sterker. Nu en dan keek ik naar de tribune en zag Peter naar me lachen. Hij had zijn nieuwe videocamera meegenomen en was bezig de wedstrijd te filmen. Ik hac drie hits die dag, waarvan één een driehonkslag, met twee meisjes op honk. Het werd de winnende run.

Het andere team leek verbijsterd. Mijn team verzamelde zich om me heen en juichte alsof ik de World Series had gewonnen. Toen we het veld verlieten, hoorde ik de andere coach aan coach Grossbard vragen waar ze die pitcher vandaan had.

Peter was opgewonden tijdens de hele rit naar huis. 'Wacht maar tot ik dat bandje afspeel voor Pamela. Die laatste hit van je was een pracht, precies tussen de rechterfielder en de mid- denfielder. Hoe deed je dat?'

'De coach van mijn laatste school leerde me hoe ik mijn voeten moet draaien om de bal te plaatsen,' legde ik uit. Peter was erg onder de indruk, en voor het eerst sinds ik bij hem en Pamela was komen wonen, was ik trots op mezelf en vol vertrouwen dat zij trots op mij konden zijn.

Toen we thuiskwamen zat Pamela nog in haar melkbad, iets wat ze na elke massage deed. Peter liep haastig naar binnen om haar over de wedstrijd te vertellen. Ik douchte, waste mijn haar en verkleedde me. Peter wilde ons meenemen naar een chique restaurant om het te vieren. Maar eerst wilde hij Pamela een paar hoogtepunten van de wedstrijd laten zien.

Ik wachtte beneden in de studeerkamer. Toen ze eindelijk beneden kwamen, zag Pamela er stralend en mooi uit. Peter stopte het bandje in de video en zette de televisie aan.

'Heb je je haar gewassen met die shampoo die ik voor je heb gekocht?' vroeg Pamela me het was duidelijk dat het haar totaal niet interesseerde hoe goed ik gespeeld had.

'Ja.'

Ze streek met haar vingers door mijn haar en knikte. 'Je beseft niet hoe slecht de zon voor je haar is.'

'Ik had een pet op,' zei ik.

'Die bedekt toch niet je hele haar, wel?'

'Daar is ze. Kijk, Pamela!' riep Peter. Het was mijn eerste

hit.

Ze knikte. 'Heb je de crème in je handen gemasseerd?'

Ik was het vergeten, maar ik knikte. Ze kneep achterdochtig haar ogen samen en bevoelde mijn handen.

'Ze zijn erg droog.'

'Hier gooit ze hun beste hitter uit. Kijk eens naar die drie worpen. Kijk eens!'

'Je moet naar boven en de crème erin masseren.'

'Ik zal het doen.'

'Hier komt-ie, Pamela. De driehonkslag. Kijk! Daar. Wauw! Dat was de winnende run.'

'Ze ontwikkelt haar spieren,' zei Pamela met een grimas. 'Welk meisje van haar leeftijd heeft nou spieren? Sport maakt je te mannelijk,' waarschuwde ze. 'Waarom wil je met alle geweld aan die belachelijke sporten meedoen?'

Ik voelde mijn hart in mijn schoenen zinken. Ik had gehoopt dat als ze eenmaal had gezien hoe goed ik was, ze er niet meer zo op tegen zou zijn dat ik aan sport deed, maar niets wat Peter haar op de video liet zien, leek indruk op haar te maken.

'Ik heb honger, Peter,' jammerde ze.

'Goed. We zijn klaar. Nou, wat vind je ervan?' vroeg hij. 'We hebben een kleine Babe Ruth in huis, hè?'

'Ik heb liever een kleine Cindy Crawford,' zei ze vinnig. 'Ga gauw naar boven en doe je handen, Brooke.'

Ik keek even naar Peter en liep de kamer uit. Ze zaten allebei in de auto te wachten toen ik terugkwam.

Let op je houding,' klaagde Pamela uit het autoraam toen ik dichterbij kwam. 'Je buigt je te veel voorover. Het zijn je schouders. Ze worden te groot, waarschijnlijk van het zwaaien dat zware stuk hout.'

'Dat heet een bat,' mompelde ik, terwijl ik instapte.

Ze keek me geërgerd aan en ving toen een glimp van zichzelf op in het spiegeltje en maakte zich tijdens de hele rit naar het restaurant bezorgd over een rood plekje op haar rechterwang.

Er werd geen woord meer gesproken over mijn softbalwed- strijd.

Wat haar betrof, kon ik alle slagen tijdens mijn batten hebben misgeslagen.

Zelfs mevrouw Talbot in het weeshuis was trotser op me geweest.

Voordat het diner voorbij was, keek ik naar Pamela en vroeg: 'Heb jij ooit softbal gespeeld, Pamela?'

'Ik? Natuurlijk niet.' Ze snoof minachtend. 'Het idee.'

'Hoe weet je dan dat je er niet van houdt?'

ging ik verder.

'Wat?'

'Het is of je nooit kaviaar hebt gegeten, maar zegt dat je er niet van houdt.'

Ze keek naar Peter. 'Waar heeft ze het in vredesnaam over?'

Peter glimlachte, maar ik glimlachte niet terug. En toen, voor het eerst, zag ik een donkere schaduw in zijn ogen toen hij naar Pamela keek en toen naar mij.

Ik wendde mijn blik af en dacht aan het fantastische gevoel toen ik op de plaat stond en die bal raakte. Alle crèmes, kruiden, vitaminen en shampoos konden me geen beter gevoel over mezelf geven dan op dat moment door me heen ging. Wat zou er gebeuren als Pamela me zou dwingen om op te houden met spelen? Zou ik me ooit weer goed kunnen voelen?