MIJN HUWELIJKSDAG

Naarmate ons huwelijk dichterbij kwam ontstond er een sfeer van opwinding in en rond het hotel. De voorbereidingen eisten ieders aandacht op. Ik had het gevoel of ik op wolken liep of over een reusachtig toneel paradeerde. Ik voelde dat de mensen me aanstaarden en zag ze glimlachen. Mijn hart verkeerde in een voortdurende staat van nervositeit, en nu en dan voelde ik me duizelig. In zo'n geval moest ik even gaan zitten en mezelf tot kalmte dwingen.

De enige onaangename gebeurtenis die zich voordeed was toen moeder naar me toekwam om me te vertellen over Clara Sue's problemen op school. Ik wist dat Clara Sue barstte van jaloezie. Als ze naar huis opbelde praatte moeder of iemand anders alleen maar over het huwelijk. Ze vond het vreselijk dat ik zoveel aandacht kreeg. Zelfs Philip wond zich er nu al over op, en dat zei hij ook als hij met haar sprak. Ze weigerde naar huis te komen en werkte zich steeds dieper in de problemen.

Moeder kwam mijn kamer binnengestormd toen ik Christie naar bed bracht. Het was Sissy's vrije avond.

'Ik weet niet wat ik moet doen,' riep ze uit, terwijl de tranen uit haar ogen rolden. Ze klemde haar zakdoek in haar hand en ijsbeerde door de kamer.

'Mevrouw Turner heeft al twee keer opgebeld. Clara Sue zakt voor al haar vakken en is een storend element in de klas. Ze vormt een groot probleem in het studentenhuis en... en ze is erop betrapt dat ze rookte

en whisky dronk in haar kamer met twee andere meisjes.

'En nu,' ging moeder verder, terwijl ze hijgend op een stoel viel alsof ze in het eerste stadium van een hartaanval verkeerde, 'is ze in het studentenhuis voor de jongens alleen met een jongen in zijn kamer aangetroffen!'

Ze begon luidkeels te snikken. Christie ging overeind zitten en keek met grote ogen naar haar. Ze vond moeder toch al geheimzinnig, want die besteedde nauwelijks aandacht aan haar.

'Ik kan Randolph niet om hulp vragen. Hij is een pathetische figuur die niet naar me wil luisteren als ik hem vertel hoe belachelijk hij eruitziet en dat hij de risee van de Cove wordt. De helft van de tijd hoort hij niet eens wat ik zeg,' kreunde ze. 'Hij put me uit, hij doodt me, en nu weer Clara Sue... ik kan al die spanningen en controverses niet verdragen, Dawn,' klaagde ze. 'Je weet dat ik dat niet kan.'

'Ik heb je gezegd dat je een dokter moest laten komen om Randolph te onderzoeken,' zei ik droogjes.

'Ik heb hem gebeld. Hij heeft hem onderzocht,' bekende ze.

'Daar heb je me niets van verteld. Dat wist ik niet. Wanneer was dat?' vroeg ik verbaasd.

'Verleden week,' zei ze, en wimpelde het onderwerp af. Maar ik wilde niet dat ze het afwimpelde.

'En? Wat zei hij? Wat heeft hij gedaan?' vroeg ik.

'Hij wilde dat ik hem in een psychiatrische inrichting liet opnemen voor observatie en behandeling. Kun je je zoiets voorstellen? Een krankzinnigengesticht! Denk eens aan de praatjes - een Cutler in het gekkenhuis. Hoe zouden de mensen me wel niet aankijken, getrouwd met een gek! Het is vernederend,' riep ze uit.

'Als je er eens aan dacht dat dat goed voor hem zou zijn, moeder?' vroeg ik nadrukkelijk, terwijl ik haar strak aankeek.

'O, het komt best in orde met hem.' Ze maakte een afwerend gebaar. 'Ik heb tegen de dokter gezegd dat hij een paar pillen moest voorschrijven, wat kalmerende middelen, en hij overweegt het, maar tot die tijd komt het allemaal op mijn schouders neer, Dawn. Kun je me niet helpen, iets doen?'

'Ik? Wat wil je dat ik doe?' vroeg ik verbaasd.

'Ik weet niet. Mevrouw Turnbell opbellen en met haar praten over Clara Sue. Ze willen haar van school sturen.'

'Ik? Mevrouw Turnbell opbellen?' Ik begon te lachen. 'Ze haatte me en ze heeft alles gedaan wat ze kon om Jimmy en mij daar weg te sturen,' zei ik. Ik herinnerde me hoe onrechtvaardig we behandeld waren.

'Maar dat was vroeger. Nu ben je eigenaresse van een groot hotel. Je kunt haar een grotere bijdrage beloven. Alles. Wat moet ik doen als Clara Sue van school wordt gestuurd? Nóg een schande bij die...'

'Van jezelf,' vulde ik op koude toon aan.

'Dat is net iets voor jou, Dawn, je tegen me keren als ik je het hardst nodig heb,' zei ze, terwijl ze boos haar ogen samenkneep. 'En ik werk dag en nacht om je huwelijk tot een succes te maken. Ik zou denken dat je wel een beetje meer dankbaarheid kon tonen en me met wat meer respect behandelen. Per slot ben ik je moeder. Dat schijn je maar al te graag te vergeten.'

Ik schudde mijn hoofd. Er was werkelijk geen grens aan haar lef. Ze schaamde zich niet als ze iets wilde, vooral als dat te maken had met haar eigen comfort en geluk.

'Moeder,' zei ik, 'zelfs al waren jij en ik intiemer met elkaar en zou ik je willen helpen met Clara Sue, dan zou ik het niet kunnen. Je luistert niet naar me. Mevrouw Turnbell zou waarschijnlijk niet eens een telefoontje van me accepteren. En denk je dat Clara Sue zou luisteren naar wat ik zei? Ze haat me en ze koestert een wrok tegen me en ze heeft nooit geaarzeld me dat te laten merken.

'Nee,' zei ik, 'je zult je ouderlijke verantwoordelijkheid moeten accepteren en Clara Sue en mevrouw Turnbell moeten opzoeken. Maak een afspraak en bespreek de problemen.'

'Wat? Wat een krankzinnig idee! Ik? Me bemoeien met die school, met die troep? Ze wreef de tranen uit haar ogen en lachte. 'Belachelijk!'

'Jij bent haar moeder. Ik niet. Jij moet de verantwoordelijkheid dragen,' hield ik vol.

'Ik ben haar moeder, maar dat wil niet zeggen dat ik daaronder moet lijden.' Ze dacht even na. 'Goed, als jij weigert me te helpen, zal ik het aan Updike vragen. Ja,' ging ze verder, toen het idee haar steeds beter begon te bevallen, 'waarvoor heb je een advocaat als je hem niet gebruikt?'

'Onze advocaat wordt niet geacht als surrogaatouder te fungeren, moeder. Hij wordt geacht ons juridisch advies te geven en voor onze contracten te zorgen,' antwoordde ik.

'Onzin. Updike heeft in zekere zin altijd tot de familie behoord. Grootmoeder Cutler behandelde hem als zodanig, en hij vindt het prettig. Hij zal me wel helpen. Ik weet het zeker. Hij zal de directrice bellen en haar beletten Clara Sue van school te sturen.' Ze stond op en bekeek zichzelf in de spiegel van mijn toilettafel.

'Kijk nou eens. Kijk nou eens wat voor uitwerking dit nu al op me heeft. Die rimpel hier wordt langer en dieper,' kreunde ze, naar haar rechterooghoek wijzend. Natuurlijk kon ik niets zien. Haar huid was zo glad en perfect als altijd. Ze leek immuun voor het ouder worden.

'En mijn haar,' zei ze. Ze trok aan een paar lokken en draaide zich toen met een ruk naar mij om. 'Weet je wat ik vanmorgen vond toen ik bezig was mijn haar te borstelen... weet je dat?' Ik schudde mijn

hoofd. 'Grijze haren. Ja, ze waren grijs.'

'Moeder, iedereen wordt ouder.' Ik zuchtte. 'Je kunt niet verwachten dat je je hele leven eruit blijft zien als een jonge vrouw, wel?'

'Als je je niet laat beïnvloeden door de problemen van anderen en je zorgt goed voor jezelf, kun je er heel, heel lang jong en mooi uit blijven zien, Dawn,' hield ze vol.

'Clara Sue's problemen en Randolphs problemen zijn niet de problemen van anderen, moeder. Clara Sue is je dochter; Randolph is je echtgenoot,' zei ik scherp.

'Daar hoef je me niet aan te herinneren,' zei ze en wilde naar buiten lopen. Maar in de deuropening bleef ze staan. 'Op een dag zul je het begrijpen en inzien dat ik de meeste sympathie verdien,' voorspelde ze. Toen liep ze snuivend weg.

Ik wilde haar achterna roepen om haar te vertellen dat ik wel medelijden met haar had. Ik had medelijden met haar omdat ze zo zelfzuchtig was dat ze niet van andere mensen kon houden, zelfs niet van haar eigen kinderen. Ik wilde haar vertellen dat ik medelijden met haar had omdat ze probeerde tegen te houden wat natuurlijk was en wilde dat ze op elegante wijze oud kon worden in plaats van elke grijze haar te bestrijden. Op een dag zou ze wakker worden en zich als een gevangene voelen in haar eigen ouder wordende lichaam. Spiegels zouden kwelgeesten worden en foto's van haarzelf toen ze jonger was zouden als dolken in haar hart priemen. Maar ik zei niets. Waarom zou ik mijn adem en mijn kracht verspillen?

Ze belde Mr. Updike en het lukte hem inderdaad uitstel te krijgen voor Clara Sue. Mevrouw Turnbell stemde toe haar op proef te laten blijven, maar ik was ervan overtuigd dat het niet lang zou duren voor ze weer ernstige moeilijkheden zou hebben. En ik was er tegen om een extra bijdrage te geven aan Emerson Peabody om ervoor te zorgen dat ze haar hielden, toen Mr. Updike dat voorstelde. Jimmy was blij toen hij dat hoorde.

'Ik zou dolgraag nog eens een keer haar kantoor willen binnenlopen,' zei hij, 'om de uitdrukking op haar gezicht te zien.'

'Ze is de reis niet waard, Jimmy,' zei ik.

'Ja, maar de volgende keer dat we in de buurt zijn,' zei hij lachend.

Het leven was zo vol ironie, het had zoveel bochten die je naar plaatsen brachten die je je nooit had kunnen voorstellen. Een paar jaar geleden, toen ik was weggerukt van Jimmy en Fern en papa Longchamp en in de nacht werd teruggebracht naar mijn echte familie hier in Cutler's Cove, was ik verschrikkelijk bang. Ik herinner me dat ik door een achterdeur het hotel werd binnengebracht, rechtstreeks naar grootmoeder Cutler, die maakte dat ik me minder voelde dan een worm en die probeerde me van mijn waardigheid te ontdoen door me een andere naam op te dringen en me toiletten te laten schoonmaken en bedden opmaken. En nu zat ik op haar stoel en tekende de cheques en nam de beslissingen. Ik had een mooie baby, en Jimmy en ik stonden op het punt te gaan trouwen. Nee, dacht ik, dit was niet het moment om haat te koesteren en te dromen van een zoete wraak. Dit was het moment voor vergeving en liefde en hoop.

Ik werd zelfs niet kwaad toen Clara Sue me een paar dagen voor het huwelijk belde om te zeggen dat ze niet kon komen.

'Ik heb een afspraak die ik niet kan afzeggen,' merkte ze op. Misschien had ze verwacht dat ik haar zou smeken dat te doen.

'O, het spijt me dat te horen, Clara Sue,' zei ik.

'Niemand zal zelfs maar merken dat ik er niet ben,' antwoordde ze nors, nog steeds in een poging me op de kast te krijgen.

'Misschien,' antwoordde ik. 'Maar ik zal mijn best doen ze eraan te herinneren.' Mijn sarcasme ontging haar.

'Ik vind het stom om met de jongen te trouwen van wie je vroeger dacht dat hij je broer was!' riep ze uit. 'Niemand hier die zich jou nog herinnert kan het geloven.'

'Nou, ik weet zeker dat jij je best zult doen ze ervan te overtuigen,' zei ik.

'Dat bedoelde ik niet!' schreeuwde ze.

'Het spijt me, Clara Sue, maar ik heb nog zoveel te doen, ik moet nu echt ophangen. Bedankt voor je telefoontje en je gelukwensen,' voegde ik eraan toe, ook al had ze niets daarover gezegd. Ik legde de hoorn neer voor ze kon antwoorden en leunde glimlachend achterover. Waarschijnlijk was ze nu zo razend dat de rook uit haar oren kwam, dacht ik. Ik moest lachen, wat me weer opvrolijkte.

Ik had trouwens toch geen tijd ergens over te piekeren. De volgende dag kwam Trisha. We waren zo blij elkaar te zien dat we bijna huilden van opwinding en vreugde. Ik wist precies wanneer ze zou aankomen en stond bij de voordeur op haar te wachten. Toen de auto van het hotel haar bracht sprong ze er al uit nog voordat hij volledig gestopt was, en we omhelsden elkaar en huilden en lachten, terwijl we allebei tegelijk praatten.

Trisha was nog dezelfde als vroeger. Ze was nog steeds even uitbundig en extravert, haar felgroene ogen straalden van enthousiasme. Natuurlijk leek ze ouder en eleganter. Haar donkerbruine haar was naar één kant gekamd en krulde onder haar oor. Ze droeg een roze met witte pullover en een lichtroze blouse.

'Wat zie je er mooi uit,' zei ik.

'Dank je. Jij ook. En dit hotel!' Ze draaide rond en staarde enthousiast om zich heen. Ze was aangekomen op een van de warmste dagen in het vroege voorjaar. Overal bloeiden bloemen; de gazons waren net gemaaid en de heerlijke geur van pas gemaaid gras hing in de lucht. Aan de overkant van de weg glinsterde de kalme zee als glas in de heldere zonneschijn. 'Het is zo mooi hier, en het is allemaal van jou,' ging ze verder. Ze kneep even in mijn arm. 'Ik wil alles meteen zien,' riep ze uit. 'Vooral de kapel waar jullie trouwen, en de balzaal en je bruidsjurk. Ik wil dolgraag je bruidsjurk zien.'

'Mijn getuige wordt geacht me te helpen met mijn uitzet voor de huwelijksreis,' zei ik. 'Mijn moeder heeft me specifieke instructies gegeven.'

'Ik weet het,' giechelde Trisha en pakte mijn hand. 'Kom mee, laat alles zien.'

Het was of je hand in hand liep met een wervelwind. Ik had haar nog niet naar de ene kant van het hotel gebracht, of ze gilde alweer dat ze een ander deel wilde zien. Ze wilde iedereen leren kennen die we tegenkwamen en moest weten wat ieders werk was. Toen ik haar meenam naar de keuken stond Nussbaum erop dat ze een nieuwe strudel proefde die hij had klaargemaakt. Ze rolde met haar ogen en likte haar lippen zo demonstratief af, dat zelfs hij moest lachen.

Later bracht ik haar naar mijn suite. Onderweg stopten we even zodat ze moeder kon ontmoeten, die haar zo hooghartig begroette dat we elkaar aankeken en moeite hadden ons lachen in te houden. Hoe kon ze zich zo'n voorname houding aanmeten en die even gemakkelijk weer laten varen? Toen we veilig in mijn kamer zaten, barstten Trisha en ik in lachen uit.

'O, ze is precies zoals je haar hebt beschreven,' zei Trisha. 'Ze deed me denken aan Agnes die demonstreert hoe ze koningin Elizabeth speelde in Mary, Queen of Scots.'

Ik vertelde haar over Randolph en wat ze kon verwachten als ze werd voorgesteld. Ze schudde triest haar hoofd.

Toen liet ik haar de bruidsjapon zien, en ze stond erop dat ik hem aan zou trekken. Later controleerden we mijn garderobe en planden mijn uitzet voor de huwelijksreis alsof elke dag een andere akte in een toneelstuk was. We giechelden bij de lingerie, vooral de doorzichtige nachthemden. Terwijl we babbelden en plannen maakten, vroeg Trisha me de radio aan te zetten. Ik had me zo begraven in mijn werk en mijn verantwoordelijkheden, dat ik niet meer wist wat populair was.

Een tijdlang voelde ik me weer jong door het lachen en het hernieuwen van mijn vriendschap met Trisha. Mijn vuurdoop in het hotel had me verouderd op een manier die ik niet waardeerde of verlangde. Ik voelde me als de prinses die de kans krijgt nog één keer een echt jong meisje te zijn voor ze terugkeert naar het paleis en zich gedraagt zoals iedereen van vorstelijke personen verwacht. Trisha en ik zwijmelden over filmsterren, bladerden modetijdschriften door en giechelden en grinnikten over de verhalen die ze vertelde over jongens die we allebei hadden gekend op Sarah Bernhardt. Voorzichtig vermeden we elke toespeling op Michael Sutton, draaiden behoedzaam heen om de tijd die ik met hem en in zijn zangklas had doorgebracht. We praatten aan één stuk door, tot Sissy binnenkwam met Christie.

'O, wat is ze mooi,' zei Trisha. Christies ogen begonnen onmiddellijk te stralen. Ik was bang dat ze iets van de ijdelheid had geërfd van moeder en van haar vader. Ze gedroeg zich even heel ingetogen, deed of ze verlegen was, maar keek naar Trisha uit haar ooghoek en wachtte tot ze uit haar tent gelokt zou worden. Toen draaide ze zoals gewoonlijk het kraantje van haar charme open en accepteerde gretig en glimlachend Trisha's omhelzingen en zoenen.

'Ze is een schat,' fluisterde Trisha. 'En ze heeft de mooie ogen van Michael,' zei ze.

'Ik weet het.'

'Het was de enige opmerking die een van ons over hem maakte tijdens het hele weekend.

Later gingen we naar beneden om Jimmy te zoeken, die het terrein inspecteerde, waar aan de apparatuur voor het zwembad werd gewerkt. Hij en Trisha hadden een vrolijke reünie. Toen we weggingen, fluisterde ze in mijn oor dat Jimmy zo knap en volwassen was geworden.

'Je boft,' zei ze toen we met Christie aan de hand weer het hotel binnengingen. 'Je hebt dit alles - een mooi hotel, een knappe man die van je houdt en een mooi kind. En vergeet niet, je hebt ook nog je talent. Je kunt nog steeds iets doen met je zang. Voel je je niet erg gelukkig?' drong ze aan, toen ik niets zei. 'Heb je niet het gevoel dat alle problemen en droefheid achter je liggen?'

'Soms,' zei ik. Ik keek achterom naar Jimmy, die naar ons zwaaide. 'En soms heb ik het gevoel dat ik alleen maar in het oog van de tornado terecht ben gekomen. Het is een verleidelijke, bedrieglijke kalmte. Zonder dat ik weet waarom begint mijn hart plotseling te bonzen, en voel ik me duizelig en bang. Ik wou dat ik het moment kon bevriezen, als een camera die een foto maakt, en ons voor eeuwig en altijd opsluiten in vandaag.'

Trisha staarde me even aan, met een onderzoekende blik in haar ogen. Toen kwam haar glimlach weer terug.

'Dat komt alleen omdat je vroeger zo'n moeilijk leven hebt gehad. Je vertrouwt je geluk niet. Dat is logisch,' beweerde ze.

'Heus? Ik hoop het, Trish,' zei ik. 'Ik hoop het zo.'

Ze omhelsde me om me gerust te stellen en we gingen naar binnen om de voorbereidingen voor mijn grote dag af te maken.

De dag voor mijn huwelijk repeteerden we de plechtigheid. Philip kwam die ochtend terug van de universiteit. Hij had opdracht voor Randolph te zorgen en erop toe te zien dat hij was waar hij hoorde te zijn. Moeder nam de leiding bijna op het moment waarop de dominee kwam. Ze choreografeerde ieders bewegingen: wanneer deze op moest komen en waar vandaan, wie wiens hand moest vasthouden en waar en hoe we allemaal moesten staan. Randolph stond de hele tijd verschrikkelijk nerveus te schuifelen en was opgelucht toen hij eindelijk weg mocht en terug kon naar zijn 'kritieke' werk. Moeder zuchtte diep om iedereen te laten weten hoe moeilijk alles voor haar was nu Randolph zich zo gedroeg. Natuurlijk raakte ze zo van streek door zijn gedrag dat ze zich moest terugtrekken in haar badkamer om uit te rusten en zich voor te bereiden op het feitelijke huwelijk.

Ik werd de volgende ochtend heel vroeg wakker, nog voordat de zon op was, maar ik bleef in bed naar het plafond liggen staren. Door de grote betekenis van die dag flitste een mengeling van enkele van de droevigste en gelukkigste momenten van mijn leven voor mijn ogen. Ik dacht aan mama Longchamp die mijn haar borstelde toen ik nog een klein meisje was en die me haar dromen en verwachtingen voor mij beschreef. Ze verbeeldde zich dat ik zou opgroeien tot een mooie vrouw en uiteindelijk het hart zou winnen van een prins.

'Je zult in een mooi huis wonen en een leger personeel hebben dat je op je wenken bedient,' zei ze, en in de spiegel kon ik zien hoe ze haar hoofd schuin hield en met glinsterende ogen naar me staarde.

En toen herinnerde ik me haar bleke en zieke gezicht, haar ogen van dof zilver, als oude munten, en hoe ik beefde van angst toen ik haar de laatste keer in leven had gezien in het ziekenhuis. Ik kon nog steeds haar hand voelen die zich om de mijne klemde. Ik kon nog steeds Jimmy zien en horen snikken. Papa Longchamps grauwe gezicht steeg op uit het duister achter mijn gesloten oogleden, met de pijn en het verdriet in zijn ogen.

Ik slikte even en voelde dat mijn ogen zich vulden met tranen. Vandaag ging ik trouwen, en zelfs al had mijn echte moeder zoveel gedaan om een elegant en kostbaar feest voor te bereiden, toch verlangde ik naar mama en papa Longchamp en wilde dat ze naast me konden staan. Ik had het gevoel dat ik trouwde zonder dat mijn ouders erbij waren. Randolph was een zielige man, nauwelijks een vaderfiguur, en moeder... nou ja, voor moeder was dit evenveel haar party als mijn huwelijk.

Ook al wilde ik het niet, ik moest onwillekeurig denken aan Michael en de heerlijke, romantische tijd die we in zijn appartement in New York hadden beleefd. Dat was toen hij me allerlei beloften had gedaan, toen we ons eigen sprookjeshuwelijk hadden gepland, toen hij me visioenen had voorgetoverd van glamour en opwinding - een huwelijksplechtigheid die werd bijgewoond door allerlei beroemdheden en waarvan verslag werd gedaan door de kranten en tijdschriften, een huwelijksreis naar de Franse Rivièra, een chalet in Zwitserland, cruises, party's op jachten en een triomfantelijke terugkeer naar het toneel, waar we onze hart en ziel in de muziek zouden leggen als we elkaar toezongen op een manier die supersterren van ons zou maken.

Het was een zeepbel. Zonder Christie zou ik proberen mezelf ervan te overtuigen dat niets van dat alles echt gebeurd was.

Maar het wás gebeurd, evenals de verschrikkingen tijdens mijn zwangerschap in The Meadows. Ik kon dat alles niet als met potlood geschreven woorden uitwissen. De gebeurtenissen, de pijn, het verdriet, de tranen en de lach, het hartzeer en de opluchting, alles dwarrelde door elkaar heen als een potpourri van herinneringen die ik eeuwig met me mee zou slepen.

Die deprimerende gedachten verdwenen toen de eerste zonnestralen door de opening in mijn gordijnen naar binnen drongen en een nieuwe warmte en hoop in de kamer verspreidden. Ik hoorde Christie in haar wieg bewegen. Een paar ogenblikken later fluisterde ze haar babytaaltje tegen zichzelf toen ze wakker werd uit haar slaap en een nieuwe dag van ontdekkingen begon. Alleen al de gedachte aan haar verbazing en nieuwsgierigheid als ze werd aangekleed en naar mijn bruiloft gebracht, deed me vol verwachting glimlachen.

Ik stond op en liep naar haar toe. Ze keek op, verbaasd omdat ze voelde dat het nog erg vroeg was. Ik nam haar in mijn armen, kuste haar en bracht haar naar het raam, waar ik de gordijnen wijd opentrok, zodat we konden uitkijken naar wat het begin was van een glorieuze dag in het late voorjaar. Ze was even gefascineerd als ik door de manier waarop duisternis en schaduwen plaatsmaakten voor de opgaande zon. Kleine wolken, als rookwolkjes, leken uit de blauwe lucht te voorschijn te komen. Overal kwamen vogels tot leven, vlogen op uit hun nest en van de takken om de ochtend te begroeten en op zoek te gaan naar voedsel.

'Is het geen mooie ochtend, Christie? Een mooie dag voor mama om te trouwen,' zei ik. De zon scheen door het raam naar binnen en wierp diamanten lichtstrepen op haar haar. Ze keek me nieuwsgierig aan, alsof ze werkelijk begreep wat ik zei. Toen richtte ze haar blauwe ogen op het tafereel onder ons, en haar lipjes vormden zich tot een engelachtige glimlach. Ze zag eruit als een cherubijntje. Ik gaf haar een zoen op haar wangetjes en besloot maar vast aan de gang te gaan, omdat we toch al op waren.

Sissy kwam om te helpen met de baby, en vervolgens bracht mevrouw Boston me het ontbijt. Het eerste wat mevrouw Boston deed was me iets in het oor fluisteren over moeder.

'Ik ben midden in de nacht opgestaan,' zei ze, 'zoals mijn gewoonte tegenwoordig is, en ik zag dat het licht aan was. Dus ging ik kijken wat er aan de hand was, en toen zag ik haar. Het was een uur of vier in de ochtend!'

'Wat deed ze?' vroeg ik verbaasd.

'Ze zat voor de toilettafel en was bezig zich op te maken. Ik liet niet merken dat ik naar haar keek. Misschien was ze gewoon in de war wat de tijd betrof, met alle opwinding en zo,' ging mevrouw Boston verder, haar hoofd schuddend. Maar niets wat moeder nu deed verbaasde me.

Een tijdje later kwam Trisha me helpen me gereed te maken. Sissy kleedde Christie aan en nam haar mee, zodat we niet zouden worden afgeleid.

'Zenuwachtig?' vroeg Trisha.

'Je bedoelt omdat mijn vingers trillen en ik de lippenstift niet op durf te doen?' antwoordde ik lachend. Ze hielp me mijn haar te borstelen. Moeder keek bij ons binnen vlak voordat ze naar beneden ging om de gasten te begroeten. Ik moest bekennen dat ze er erg mooi uitzag.

Ze droeg een strapless, gebroken-witte jurk met een kanten lijfje dat geborduurd was met parels. Over haar schouders droeg ze een dunne sjaal, om haar hals haar dikste diamanten ketting en in haar oren bijpassende oorhangers. Om haar linkerpols flonkerde haar brede gouden armband, bezet met smaragden en diamanten en robijnen, een armband waarvan ze opschepte dat die half zoveel waard was als het hotel.

'Je ziet er schitterend uit, moeder,' zei ik.

'Ja, mevrouw Cutler. En hoe!' viel Trisha me bij.

'Dank je, meisjes. Ik kwam alleen even langs om je geluk te wensen en om te zien of je iets nodig hebt, Dawn. Hierna zul je het erg druk krijgen,' zei ze.

'Nee, alles is in orde, moeder. Bedankt voor je gelukwensen,' zei ik.

Ze glimlachte naar me en ging weg om haar positie als koningin van het hotel in te nemen.

Jimmy verbaasde me omdat hij zich aan de traditie hield en weigerde me te zien of zich te laten zien tot we elkaar in de kapel ontmoetten. 'We hebben al genoeg pech gehad voor ons hele leven,' had hij gezegd. 'Ik wil de goden niet verzoeken.'

Ik beefde zo erg toen Trisha en ik onze plaats innamen om te wachten tot de muziek zou beginnen dat ik zeker wist dat ik zou struikelen en vallen als ik naar het altaar liep. Philip bracht Randolph slechts enkele minuten voordat de muziek begon binnen. Beiden waren in smoking. Die van Philip paste voortreffelijk, maar die van Randolph bewees hoeveel gewicht hij had verloren. Het jasje leek om hem heen te fladderen en zijn broek was te wijd. Philip had hem zover gekregen dat hij zijn haar had laten knippen, en zijn gezicht was glad geschoren. Hij glimlachte en keek opgewonden, maar een paar ogenblikken later stond hij weer te schuifelen en keek nerveus om zich heen. Ik merkte dat hij voortdurend in Philips oor fluisterde.

'Gaat het een beetje?' vroeg ik.

'Ja, ja, maak je maar geen zorgen. Je ziet er beeldschoon uit, Dawn,' zei Philip. 'Mag ik je nu vast een zoen geven om je geluk te wensen, vóór alle drukte?' vroeg hij.

'Ja, Philip.'

Zijn gezicht klaarde op en hij boog zich naar voren om me op mijn mond te kussen, maar ik draaide hem mijn wang toe. Teleurgesteld gaf hij me een vluchtige kus en trok zich terug.

'Veel geluk,' fluisterde hij.

'Dank je, Philip.'

'Ik moet naar de bruidegom. Hij ziet eruit of hij elk moment flauw kan vallen.'

Randolph leek even in paniek te raken toen Philip wegging, maar ik pakte zijn hand vast en hij glimlachte naar me.

'Het is een grote dag, grote dag,' zei hij. 'Het hotel gonst van activiteit. Moeder is altijd op haar best als ze onder druk staat,' verzekerde hij me, en gaf me een klopje op mijn hand.

Trisha en ik wisselden een bezorgde blik, maar gelukkig begon de muziek, voor er verder nog iets gezegd kon worden, en we gingen op weg over het middenpad.

Jimmy zag er zo knap uit zoals hij bij het altaar op me stond te wachten. Toen ik dichterbij kwam begonnen zijn ogen te stralen. Niemand zal ooit zoveel van me houden als Jimmy, zoals Jimmy altijd gedaan heeft, dacht ik. Ik kon mezelf gelukkig prijzen dat ik hem had.

Ik was zo bang dat ik iets onhandigs zou doen, dat ik nauwelijks om me heen durfde te kijken, maar ik ving nu en dan een glimp op van een paar gasten. Ik herkende de gezichten van veel hoogwaardigheidsbekleders uit de buurt met hun vrouwen, mensen die ik bij enkele officiële gelegenheden had ontmoet. Ik zag dat meneer en mevrouw Updike en meneer en mevrouw Dorfman bij elkaar zaten, de mannen glimlachend, de vrouwen alles aandachtig opnemend. Sommigen keken me afkeurend aan, dacht ik. Ze gaven me het gevoel dat ik een indringster was, alsof ik een arm meisje was in de kleren van een rijk meisje en de identiteit en het leven van het rijke meisje had overgenomen.

Ik zag mijn moeder naar iedereen glimlachen; haar juwelen fonkelden op haar prachtige huid. Alcott stond naast haar en keek me met warme blik aan. Hij zag er goed uit in zijn smoking, met een anjer in zijn knoopsgat. Aan de andere kant van het middenpad hield Sissy Christie in haar armen. Christie zag er schattig uit in haar witte jurk met de crinoline. Haar goudblonde haar glansde. Ze keek aandachtig om zich heen, nam alles in zich op, gefascineerd door hetgeen zich voor haar ogen afspeelde. Haar ogen glinsterden verbaasd toen ze me zag.

Hier en daar zag ik een paar van de personeelschefs met hun vrouwen. Hun glimlach leek oprechter.

Ik ging naast Jimmy staan. Zijn hand sloot zich om de mijne om me steun te geven. De dominee begon met een kort gebed en bedankte voor deze blijde bijeenkomst. Mijn hart begon te bonzen. Ik wist zeker dat iedereen het kloppen kon horen zodra de dominee even zweeg en er een korte stilte viel.

Eindelijk begon hij, maar vlak voordat hij vroeg: 'Wie geeft deze man aan deze vrouw,' boog Randolph zich naar me toe en fluisterde in mijn oor.

'Ik zie grootmoeder Cutler nergens,' zei hij. 'Ze moet door iets zijn opgehouden. Ik kom zo terug.'

'Wat? Nee, Randolph.' Ik wilde hem tegenhouden, maar hij liep al weg over het middenpad. Een verbijsterd gemompel klonk door de kapel, en moeder keek of ze elk moment kon flauwvallen. Bronson sloeg zijn arm om haar middel. De dominee wachtte even en keek toen naar moeder. Ze zei iets tegen Bronson, en tot mijn verbazing deed hij een stap naar voren, knikte naar de dominee, die daarop zei: 'Wie geeft deze vrouw aan deze man?'

'Ik,' antwoordde Bronson Alcott. Opnieuw ging er een gemompel van verbazing door de aanwezigen, maar de dominee ging verder met de plechtigheid. Bijna met tegenzin, dacht ik, gaf Philip de ring aan Jimmy om die aan mijn vinger te schuiven.

Ik keek in Jimmy's ogen toen hem werd gevraagd zijn woorden te herhalen, maar ik werd afgeleid door Philip omdat ik zijn lippen ook zag bewegen. Hij mompelde zwijgend de gelofte: 'Haar lief te hebben en te koesteren, in ziekte en gezondheid...' Het leek bijna of hij dacht dat hij met me trouwde via Jimmy. Ook hij mompelde: 'Ja.' Ik was zo geschokt dat ik even van mijn stuk werd gebracht en niet hoorde dat de dominee me vroeg mijn gelofte te herhalen. Maar toen beheerste ik me, schoof zijn ring aan zijn vinger, en concentreerde me op Jimmy's ogen toen ik de woorden zei die ons voor eeuwig zouden binden: 'Tot de dood ons scheidt.'

We kusten elkaar en er werd geklapt toen we haastig samen over het middenpad liepen. Het was voorbij. Ik was mevrouw James Gary Longchamp.

De cocktail party en receptie werden gehouden in de lobby van het hotel. Moeder, Jimmy en ik stonden in de rij om te recipiëren toen de gasten binnenkwamen. Het was moeders idee dat Updike naast Jimmy en mijzelf zou staan, zodat we aan enkele belangrijke gasten konden worden voorgesteld die ik nog niet kende. Het maakte me een beetje bedroefd, omdat ik wist dat het eigenlijk Randolphs taak was; alleen kon hij het niet. Ik zag hem nergens. Toen ik Philip vroeg of hij wist waar hij was, zei hij dat hij zou gaan kijken.

Als de gasten onze rij waren gepasseerd konden ze zowel naar links als naar rechts. Aan beide kanten van de lobby was een bar opgesteld voor de drankjes. Kelners en serveersters waren gekleed in nieuwe uniformen die moeder speciaal voor deze gelegenheid had ontworpen. De kelners droegen vuurrode vesten, witte hemden en rode vlinderdassen op zwarte broeken, en de serveersters droegen witte vesten, rode blouses met witte vlinderdassen op witte rokken. Ze liepen rond tussen de gasten en boden warme en koude hors d'oeuvres aan: gebakken en gekookte garnalen, loempia's, wontons, kaviaar en paté. Kelners droegen bladen met champagne rond.

In de verste hoek speelde een band van vijf man. Toen iedereen ons gepasseerd was en gelukgewenst had, gingen Jimmy en ik en Trisha wat te eten en te drinken halen. Christie stond bij de band met Sissy, klapte in haar handjes en zwaaide heen en weer op de maat van de muziek. Het was een heel levendige cocktailparty. Iedereen scheen zich immens te amuseren. Philip kwam terug en vertelde me dat met Randolph alles in orde was, hij was bezig met een paar dingen in zijn kantoor.

'Hij is een beetje in de war, verder niets,' legde hij uit.

'Komt hij niet?' vroeg ik.

'Jawel, straks,' zei Philip, en ging naar een paar van de jongere gasten die hij kende.

Vlak voordat werd aangekondigd dat iedereen naar de balzaal moest voor het diner en het bal, kwam Bronson Alcott naar me toe en nam me terzijde.

'Ik hoop dat je niet boos op me bent om wat ik deed tijdens de plechtigheid,' zei hij. 'Je moeder was in paniek en vroeg me iets te doen toen Randolph op dat ongelukkige moment wegliep.'

'Natuurlijk niet,' zei ik. 'Ik begrijp en waardeer het.'

Hij glimlachte. 'Mag ik de bruid een kus geven om haar geluk te wensen?' vroeg hij. Ik knikte en hij gaf me een zachte, hartelijke zoen op mijn wang en hield even mijn hand vast. 'Ik wens je het allerbeste,' zei hij. 'Jullie vormen een knap paar.'

'Dank je,' zei ik. Ik keek hem na toen hij naar moeder toeliep, die zich kennelijk kostelijk amuseerde. Ze begroette mensen die haar overlaadden met complimentjes. Ze had al een kleine groep bewonderaars om zich heen verzameld.

Even later stopte de band met spelen en de orkestleider ging naar zijn microfoon om aan te kondigen dat hem gevraagd was iedereen te verzoeken naar de balzaal te gaan. Toen de mensen naar binnengingen moesten ze onder een reusachtige poort, versierd met rode en gele rozen die de woorden vormden: VEEL GELUK DAWN EN JAMES. Aan de andere kant van de poort wachtte de gerant achter een bureau waar hij alle namen en de toegewezen tafels had liggen. De hele balzaal was versierd in een huwelijksmotief. Enorme witte, groene, blauwe en gele schuimrubberen klokken en bloemen, kapellen en engelen hingen aan de muren. Aan het verste eind hingen reusachtige figuren van een bruid en bruidegom voor een altaar.

Op alle tafels stond een pièce-de-milieu van verse bloemen. Daarnaast stonden flessen champagne in zilveren ijsemmers. De gasten ontvingen kleine souvenirs van de bruiloft: met goud afgezette lucifersdoosjes met 'Dawn en James' erop gedrukt in een gouden hartje en de datum eronder, leren boekenleggers met onze namen in reliëf erop gedrukt en figuurtjes van een bruid en bruidegom, en kleine make-up spiegeltjes voor de vrouwen met DAWN EN JAMES IN CUTLER'S COVE op de achterkant gedrukt.

Terwijl de gasten binnenkwamen vroeg ik moeder of ze niet even naar Randolph moest gaan kijken.

'Waarom zou ik?' vroeg ze met een grimas, alsof ik haar een lepel levertraan had ingegeven. 'Hij is zo deprimerend,' ging ze verder, 'en hij heeft ons al in de grootste verlegenheid gebracht.'

'Maar...'

Voor ik verder iets kon zeggen zag ze dat iemand zich naar haar omdraaide en wuifde. Ze lachte en liep haastig weg.

'Ik ga even naar Randolph kijken, Jimmy. Het duurt toch wel een paar minuten voor iedereen zit,' zei ik.

'Oké, ik wacht hier.' Hij gaf me een zoen op mijn wang en ik liep haastig naar Randolphs kantoor.

Hij zat aan zijn bureau en schreef op een blocnote. Hij keek niet op toen ik klopte.

'Randolph?' ze ik, terwijl ik naar hem toeliep. 'Gaat het goed met je?'

Hij keek naar mij en toen weer naar zijn blocnote. Ik kon zien dat hij alleen maar poppetjes had zitten tekenen. Plotseling verscheen er een traan in zijn linkeroog, die langs zijn wang rolde. Zijn lippen trilden, zijn kin beefde.

'Ze is weg,' zei hij. 'Moeder is weg.'

'O, Randolph,' zei ik, tegelijkertijd blij en bedroefd dat hij het eindelijk onder ogen wilde zien. 'Ja, ze is niet meer.'

Hij schudde zijn hoofd en keek naar grootmoeder Cutlers foto op het bureau.

'Ik heb niet eens de kans gekregen om afscheid van haar te nemen,' zei hij. 'We hadden het altijd zo druk...' Hij keek naar mij en schudde zijn hoofd. 'We hebben nooit de dingen tegen elkaar gezegd die we hadden moeten zeggen. Tenminste, ik niet. Ze beschermde me altijd, zorgde altijd voor me.'

'Randolph, het spijt me,' zei ik. 'Ik weet dat je zo lang de realiteit hebt vermeden, maar misschien is dit goed. Misschien kun je weer dingen bereiken, worden wat zij gewild zou hebben dat je werd.'

'Ik weet het niet,' zei hij. 'Ik weet niet of ik het kan. Ik voel me zo verloren.'

'Op den duur gaat het beter, Randolph. Dat weet ik zeker.'

Hij keek me met een dankbare glimlach aan.

'Je ziet er zo mooi uit,' zei hij.

'Dank je, Randolph. Je weet dat het mijn trouwdag is,' zei ik zachtjes. 'De plechtigheid en de cocktailparty zijn achter de rug. We gaan nu allemaal naar de balzaal voor het diner. Wil je niet bij ons komen om het mee te vieren? Het wordt tijd dat we allemaal samen naar binnen gaan,' zei ik nadrukkelijk.

Hij knikte. 'Ja,' zei hij, om zich heen kijkend. 'Ik kom zo. Over een ogenblik. Ik wil even tot mezelf komen.' Hij keek me aan met zijn donkere ogen. 'Ik wens je veel geluk,' zei hij, alsof hij me nooit meer zou zien.

'Blijf niet te lang weg, Randolph. Alsjeblieft,' zei ik. Hij veegde zijn wang af met de rug van zijn hand en knikte.

'Nee,' beloofde hij. 'Dank je.'

Moeder stond ongeduldig naast Jimmy te wachten toen ik terugkwam.

'Het wordt tijd om naar binnen te gaan,' zei ze. 'Waar was je?'

'Ik ben naar Randolph wezen kijken. Hij is eindelijk zo ver dat hij de waarheid onder ogen ziet,' zei ik.

'Goed zo. Het zal tijd worden,' zei ze scherp.

'Hij heeft je nodig, hij heeft iemand nodig om hem te helpen,' antwoordde ik.

'O, Dawn, waarom kom je met al die narigheid op een moment als dit?' kreunde ze. 'Het is je trouwdag! Geniet ervan!'

'Hij zei dat hij met ons naar binnen wilde gaan,' zei ik, en keek achterom of ik hem zag.

Op dat moment stopte de band met spelen en er klonk een tromgeroffel. De ceremoniemeester pakte de microfoon en kondigde ons aan.

'Dames en heren, uw gastvrouw en gastheer, de Cutlers, en de bruid en bruidegom, de heer en mevrouw James Gary Longchamp.'

'Waar blijft hij nou?' riep ik uit.

'We kunnen niet langer wachten. Waarschijnlijk is hij inmiddels al vergeten wat je tegen hem gezegd hebt,' zei moeder, en liep naar de deur. 'Dawn,' snauwde ze, toen ik aarzelde.

'Ik denk dat we maar beter naar binnen kunnen gaan,' zei Jimmy.

Ik knikte en gaf hem een arm. Ik keek nog één keer om voor we onder

de poort doorliepen, maar Randolph was nergens te bekennen. Moeder liep onvervaard als eerste door de poort en koesterde zich in het applaus. Alle gasten stonden. Jimmy en ik liepen achter haar aan, glimlachend en wuivend. Gedrieën gingen we naar het podium.

Aan onze tafel zaten meneer en mevrouw Updike, meneer en mevrouw Dorfman, Philip en Bronson Alcott, die aan moeders rechterkant zat. Links van haar stond Randolphs lege stoel. Sissy en Christie zaten aan het eind met Trisha naast hen. Jimmy en ik namen plaats in het midden, en iedereen ging zitten. Zodra we zaten stond Alcott op.

Het eerste wat de kelners en serveerster hadden gedaan was ervoor zorgen dat alle glazen gevuld waren met champagne. Alcott hief zijn glas op.

'Dit is het moment,' begon hij, 'waarop iemand de eer te beurt valt een toast uit te brengen op de bruid en bruidegom. Ik acht het een grote eer dat ik hiervoor ben uitgekozen.'

Hij keek naar ons.

'De bewoners van Cutler's Cove heten de heer en mevrouw James Gary Longchamp van harte welkom in onze gemeenschap en wensen hun gezondheid, geluk en succes. Ik hoop dat jullie beiden een gelukkig en goed huwelijk zullen hebben en vanaf deze dag gezegend zullen zijn. Op James en Dawn,' riep hij, en alle gasten herhaalden: 'Op James en Dawn.'

Onmiddellijk begon iemand tegen zijn glas te tikken en het volgende ogenblik weergalmde de zaal van het getinkel. Ik wist dat het betekende dat ze wilden zien dat we elkaar kusten. We deden het snel, omdat Jimmy erg verlegen was. Er werd gelachen en geapplaudisseerd, en toen begonnen de muziek en de maaltijd.

Er was verse meloen en salade en een kom soep. Het hoofdgerecht was filet mignon met gebakken aardappelen en gestoofde groenten. Moeder had de bakker brood laten bakken in de vorm van huwelijks- klokken. De gangen volgden elkaar niet te snel op, zodat de mensen lussendoor gelegenheid hadden om te dansen.

Jimmy en ik dansten twee keer, en toen vroeg Philip me ten dans. Ik keek even naar Jimmy. Hij kneep zijn ogen samen, maar knikte vriendelijk, en ik accepteerde.

'Ik moet het moeder nageven,' zei Philip, die me dicht tegen zich aandrukte, 'ze heeft zichzelf deze keer overtroffen. Ik heb nog nooit zo'n feest meegemaakt in het hotel. Ik weet zeker dat grootmoeder er niet zoveel voor zou hebben uitgegeven.'

'Moeder heeft geen flauw benul van geld en wat iets kost, en het kan haar niet schelen ook.'

'Gesproken als een ware Cutler,' zei hij glimlachend.

'Hou op, Philip. Ik probeer alleen realistisch te zijn. Ik krijg elke dag

de plus- en minkolommen onder ogen,' antwoordde ik. Hij leek geïmponeerd.

'In ieder geval ben ik blij dat ze kosten noch moeite gespaard heeft,' zei hij. 'Ik kan niemand bedenken die ik er liever van zie genieten dan jij-

'Ik vraag me af,' ging hij verder, 'of mijn huwelijk ook zoiets zal worden. Waarschijnlijk wel.'

'Ben je al officieel verloofd?' vroeg ik.

'Nog niet, maar binnenkort wel,' zei hij. 'De ouders van mijn verloofde zijn erg rijk.'

'Ik ben blij voor je, Philip.'

'Natuurlijk,' zei hij, terwijl hij met me naar de kant wervelde, 'is geld niet belangrijk als je niet bij degene bent bij wie je wilt zijn.'

'Maar dat ben je toch, Philip?'

'Je weet dat ik altijd zal blijven wensen dat het jij en ik waren geweest, Dawn,' antwoordde hij. Er lag een zachte, verlangende blik in zijn ogen.

'Nou, we weten allebei dat dat niet kan en nooit zo zal zijn. Het heeft geen zin erover te praten, wel?'

'Nee, je hebt gelijk. Dat is alleen maar pijnlijk.'

Toen de dans ten einde was, vroeg ik hem of hij even naar Randolph wilde gaan.

'Kijk eens waar hij blijft,' vroeg ik.

'Jouw wens is mij een bevel,' antwoordde hij, buigend als een dienstwillige dienaar, en ging weg. Voor ik naar het podium terug kon, begon de muziek opnieuw, en ik voelde dat ik werd omgedraaid. Ik keek in de ogen van Bronson Alcott.

'Mag ik de volgende dans?' vroeg hij. Ik keek naar het podium. Jimmy stond te praten met een paar mensen van het personeel.

'Ja,' zei ik. Hij pakte me stevig vast, en we begonnen.

'Weet je,' zei hij, 'ik ben jaloers op James. Hij heeft de beste vangst gedaan van de kust.'

'Het is precies andersom, meneer Alcott. Ik heb de beste vangst gedaan.'

Hij lachte.

'Noem me alsjeblieft Bronson,' zei hij weer. 'Ik vind het niet prettig om me ouder te voelen dan jij.'

'Geen wonder dat je zo goed met mijn moeder kunt opschieten,' zei ik kribbig. 'Zij wil zich ook nooit naar haar leeftijd gedragen.'

Hij bulderde van het lachen en draaide me rond. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me voelde als een prinses in zijn armen. Hij was zo elegant. Ons dansen trok de aandacht van een paar gasten die bleven staan om naar ons te kijken. Het duurde niet lang of iedereen in de zaal leek naar ons te staren, vooral moeder, die een heel ongewone uitdrukking op haar gezicht had - een mengeling van jaloezie en droefheid. Toen het nummer ten einde was werd er geapplaudisseerd.

'We hebben succes,' zei Bronson. 'Dank je.'

'Dank je,' zei ik en liep haastig terug naar Jimmy, die een beetje overweldigd leek.

'Ik popel van ongeduld om te vertrekken,' fluisterde ik, 'en op huwelijksreis te gaan.'

Zijn gezicht klaarde op en hij kuste me teder. Toen bracht Sissy Christie bij ons en we namen haar mee naar de dansvloer en hielden haar tussen ons in terwijl we dansten.

Philip kwam terug en vertelde me dat Randolph in slaap was gevallen op de bank in zijn kantoor.

'Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem wakker te maken,' zei hij.

'Misschien is het maar beter,' gaf ik toe.

Plotseling hield de band op met spelen en de ceremoniemeester liep naar de microfoon.

'Velen van u weten,' begon hij, 'dat onze mooie bruid een talentvolle zangeres is. Misschien kunnen we haar verleiden hier te komen en op haar eigen huwelijk iets te zingen.'

'O, nee,' riep ik uit, maar de gasten juichten. Ik keek hulpeloos naar Jimmy en Trisha.

'Ga je gang,' zei hij.

'Ja, laat ze eens horen wat een Sarah Bernhardt-leerlinge kan,' zei Trisha opgewonden.

'O, Jimmy...' Met tegenzin liet ik me naar de microfoon brengen. De band wachtte op instructies. Ik herinnerde me een oud liefdesliedje dat mama Longchamp vroeger weleens neuriede. Tot mijn verbazing kende de band het ook. Ze begonnen te spelen en ik zong.

'I'm confessing that I love you...'

De gasten luisterden aandachtig. Veel mensen deinden mee op de maat van de muziek. Toen ik uitgezongen was klonk er een daverend applaus. Ik keek naar Jimmy en zag dat hij straalde van trots. Rechts van hem staarde Bronson Alcott naar me met een brede glimlach. Moeder accepteerde gelukwensen van iedereen in haar buurt. Ik ging haastig terug naar Jimmy.

Kort daarna werd de bruiloftstaart binnengereden, en Jimmy en ik moesten hem volgens de traditie aansnijden. Weer klapten de gasten voor ons, en het bedienend personeel begon punten van de taart naar de verschillende tafels te brengen.

Het diner en het dansen duurden tot in de avond. Ik was zo moe van alle opwinding en het vroege opstaan, dat ik eerlijk gezegd blij was toen het einde naderde. Moeder, die vaak huilde en steunde over zulke simpele dingen als haar eigen tanden poetsen, leek een eindeloze energie te hebben. Ze genoot van alle aandacht die ze kreeg, vooral van de mannen, en probeerde de mensen over te halen nog even te blijven als ze afscheid kwamen nemen.

'Maar het is nog zo vroeg!' riep ze uit.

Maar langzamerhand begon het aantal gasten te dunnen, tot er nog maar een stuk of twaalf over waren. Updike, Dorfman en Bronson Alcott waren de laatsten die vertrokken.

Jimmy en ik hadden onze koffers al gepakt voor de huwelijksreis. We hadden onze vliegtickets, en de auto van het hotel zou ons naar de luchthaven brengen zodra we ons verkleed hadden. Ik hielp Sissy om Christie naar bed te brengen en legde uit dat mamma een tijdje weg zou blijven en vroeg haar om lief te zijn voor Sissy. Ze scheen het te begrijpen, want ze drukte zich dichter tegen me aan dan gewoonlijk en gaf me een langere zoen.

'Maak je geen zorgen, Dawn,' zei Sissy. 'Ik zal goed voor haar zorgen.'

'Dat weet ik, Sissy. Dank je.'

'Je was een mooie bruid,' zei ze, met tranen in de ogen.

'Dat zul jij ook zijn, Sissy.'

Ze glimlachte, en we omhelsden elkaar. Jimmy had onze koffers al naar beneden gebracht en stond in de hal te wachten. Onderweg naar hem toe kwam ik moeder tegen, die haar best deed de trap op te komen.

'Ik ben zo moe,' zei ze. 'Ik ga een hele week slapen.'

'Dank je, moeder,' zei ik. 'Het was een fantastisch huwelijk.' Ze straalde.

'Ja, hè?'

'Uitgezonderd Randolph,' zei ik. 'Ik hoop dat je nu voor hem zult zorgen,' ging ik verder. Haar glimlach verdween.

'Alsjeblieft,' zei ze. 'Herinner me daar niet aan.' Klagend over haar voeten klom ze moeizaam de trap op. Ik sprong de rest van de trap af en holde naar Jimmy. Trisha, die met ons mee zou rijden naar het vliegveld, stond naast hem te wachten bij de deur.

Toen ik door de hal liep, kwam Philip, die tegen de balie van de receptie geleund stond, naar voren.

'Veel plezier,' zei hij.

'Dank je.'

'Ik wou dat ik met je meeging,' zei hij.

Ik negeerde hem en wierp me in de wachtende armen van Jimmy, in de wachtende armen van mijn man.