20   Seksuele voorlichting

Terwijl we in Newark waren, baarde mijn moeder haar vijfde en laatste kind, een meisje, dat ze Minnie noemde, naar haar favoriete zus. Haar geboorte was een complete verrassing voor ons allemaal, inclusief mijn moeder. Minnie had zwart haar en donkere ogen en we waren allemaal dol op haar, hoewel ik niet veel van haar te zien kreeg, omdat mijn vader me de meeste uren dat ze wakker was, bezighield.

Hij had een nieuwe baan voor me. Hij was het zat om steeds zijn vrachtwagen doodlopende straten in te rijden en daarna eeuwen bezig te zijn om zich er weer uit te wurmen, dus hij besloot dat het er professioneler uitzag om op de deuren te gaan kloppen met het bestelbusje, met de vrachtwagen stand-by om de hoek. Het was tijd dat ik mijn rijbewijs haalde.

Mijn moeder haalde op het postkantoor een aanvraagformulier voor een voorlopig rijbewijs en ’s avonds nam mijn vader dat mee naar de kroeg, waar hij de uitbater zo ver kreeg om hem te helpen bij het juist invullen ervan.

In die tijd kon je een voorlopig rijbewijs aanvragen zonder dat je een geboortebewijs hoefde mee te sturen, dus hij telde vier jaar bij mijn leeftijd op, stuurde het formulier op en een paar weken later kwam het rijbewijs.

Ik begon meteen met lessen – twee keer per week voor tien pond per keer – van een ouwe vent die Jack heette. Hij was een stamgast in de Roma-kroeg en verdiende veel geld door vrijwel iedere tiener van het kamp les te geven, terwijl hij een oogje dichtkneep voor hun echte leeftijden.

Ik zakte als een baksteen voor mijn eerste examen, door de zijspiegel van een voorbijrijdende auto eraf te rijden, ik zakte voor het tweede zonder zelfs maar in de vrachtwagen te komen, omdat ik mijn voorlopig rijbewijs had thuisgelaten, maar de derde keer sleepte ik er een rijbewijs uit bij een examinator die bijna het hele examen lang met zijn vrouw aan de telefoon zat.

Ik was nog maar dertien, maar we werden allemaal te vroeg oud. Dat kwam door onze manier van leven.

De kindertijd van een Roma was gewoon heel kort.

Rond dezelfde tijd werd besloten dat het tijd was dat ik kennismaakte met seks. Dat Roma-meisjes kuis moesten zijn, betekende niet dat de jongens dat moesten zijn. De meesten gingen naar prostituées om van hun seksuele frustratie af te komen, tenzij ze de jackpot wonnen van het vinden van een Gorgiameisje bij wie ze gratis terechtkonden.

Er liep een verrassend groot aantal gewillige meisjes rond en de Roma-jongens gingen daar snel op in. Hun zakken, hun vuisten en hun pikken waren het enige belangrijke. Ze joegen in groepen en maakten er zo een uitje voor de jongens van.

‘Die ouwe die-en-die z’n zoon is nog maagd, laten we hem mee uit nemen, zorgen dat hij geneukt wordt en er een leuke dag van maken.’

Zo ging het ongeveer.

Mijn inwijding tot man zou plaatsvinden in de bar Dyna Bowl, waar ’s avonds vaak een groep tieners rondhing. Een van de oudere jongens van het kamp, Colbert Runt, had een paar Gorgia-meiden gevonden die hadden toegestemd om ons te ontmoeten voor een drankje en wat seks ‘zonder gezeur’.

Mijn keuze, lachte Colbert, was bekend als ‘Gobbler’, veelvraat. Blijkbaar hadden haar vrienden haar deze bijnaam gegeven omdat ze haar hele vuist in haar babymaker kon stoppen.

En er werd gezegd dat ze seks wilde met alles wat maar bewoog.

De moed zakte me in de schoenen.

Weer moest ik mezelf als man bewijzen. Maar deze keer was het niet in een ring, maar achter in een ouwe bus, met een meisje dat klonk als mijn idee van een nachtmerrie. Of ik deed het met haar of ik ging naar huis met mijn reputatie nog meer beschadigd dan hij al was.

Die geruchten, aangewakkerd door Frankies uitbarsting toen we net in Newark waren aangekomen, waren nooit weggegaan. Mijn moeder zei dat het was omdat ik te mooi was voor een jongen, wat me geen enkele troost gaf, en mijn vader noemde me vrij openlijk, waar mensen bij waren, Nancy Anne.

Gelukkig voor mij zouden Adam en Levoy die avond ook meekomen, ook om te worden ingewijd, door Gobblers Romaminnende vriendin Tracey. Wij drieën hadden geregeld opgeschept over onze seksuele ervaringen, terwijl we naar Star Wars-marathons keken in Levoy’s trailer. Maar nu, nu Colbert Runt eiste dat we meegingen op zijn ‘gratis seks voor iedereen’-avond, moesten we óf onze leugens onder ogen zien en ons gebrek aan vleselijke kennis toegeven, ons erdoorheen bluffen en er het beste van hopen, óf doen wat ieder verstandig mens zou doen en gewoon nee zeggen tegen dat stomme plan. Alleen zou nee zeggen worden opgevat als bewijs dat we niet geïnteresseerd waren in vrouwen en dat zou als een lopend vuurtje door het kamp gaan, en verder.

Adam, Levoy en ik kozen voor de veiligste optie: bluffen en er het beste van hopen.

Die avond zaten we alle drie aan een tafel in de Dyna Bowl bar. Het ijs in onze Cola Lights rinkelde als we de glazen bij onze lippen hielden.

Toen kwamen Colbert en de meiden binnen. De ene zag eruit als een walrus in een mini-jurk, de andere als een travestiet in een legging. Kirrend ploften ze naast ons neer. De walrus kwam direct op me af.

‘Oh, moet je jouw ogen zien – hé Tracey, moet je eens naar de ogen van deze kijken, het zijn toch net sterretjes?’

Dit moest Gobbler zijn. Haar bovenmaatse gezicht was bedekt met een dikke laag donkerbruine foundation, met oranje lippenstift die tot op haar neus was uitgesmeerd.

‘Je hebt bij die gescoord, Mikey’, grinnikte Adam, maar de lach verdween snel van zijn gezicht toen Tracey zich liet neervallen en zich tussen hem en Levoy perste, waarbij ze een vlezige hand stevig op zijn dij zette.

Na een paar minuten onsamenhangend kletsen greep Tracey Adam en Levoy, en ging ervandoor. Gobbler volgde meteen, pakte me bij de hand en leidde me naar buiten en naar het trapje achter de Dyna Bowl. Het was niet echt een romantische setting. De lucht was net ijs en de trap was duidelijk vaker als een urinoir gebruikt dan als iets anders. Gobbler zoog woest aan mijn tong, terwijl ze sjorde aan mijn riem en haar benen tot mijn middel optrok. Ik beantwoordde het met tegenzin toen zij friemelde aan haar panty, deze naar beneden rukte en toen mijn hand in het kruis van haar slip trok.

Ik bleef denken aan Adam en Levoy met Tracey en vroeg me af of het hun was gelukt om dit door te zetten. Ik sloeg haar hand weg toen zij een graai deed naar mijn ongeïnteresseerde edele delen.

‘De condooms, pak de condooms’, kreunde ze.

Goddank! Dacht ik; ze had me het gouden excuus gegeven om er keihard vandoor te gaan.

‘Ik ben vergeten er eentje mee te nemen’, mompelde ik, terwijl ik van haar afsprong. ‘Ik moet er eentje bij Adam gaan halen.’

‘Ga dan’, hijgde ze. ‘Laat me hier niet wachten met mijn benen wijd.’

Ik trok mijn rits dicht, terwijl ik terugrende naar de voorkant van de Bowl alsof mijn leven ervan afhing. Het was absoluut uitgesloten dat ik terug zou gaan die hoek om en ik had medelijden met iedereen die in de paar minuten erna misschien dronken de hoek om was gestrompeld om te pissen.

Gelukkig voor mij had ik het langer volgehouden dan Adam en Levoy. Ze zaten weer aan tafel met Colbert, een vers drankje weg te klokken toen ik weer naar binnen ging. Ze keken me allemaal aan.

‘Dus’, zei Colbert. ‘Heb je haar geneukt of niet?’

Ik had dit onderdeel al gepland. ‘Echt niet, ze is vies.’

‘Ja, die van ons ook, toch, Levoy?’ zei Adam.

‘Eh, ja’, mompelde Levoy, die ons eindelijk door had.

Het was geen geweldige smoes, maar Colbert was niet bepaald de snuggerste en stelde verder geen vragen.

‘O, nou ja’, grijnsde hij. ‘Er is nog veel meer waar dat vandaan komt.’

Ik hoopte intens van niet.

We dronken onze glazen leeg en verlieten de Bowl voordat Gobbler en Tracey terugkwamen. Terug in het kamp gingen Adam, Levoy en ik naar Levoy’s trailer. De rest van de avond zaten we verhalen te verzinnen over hoe geweldig de meiden ons hadden gepijpt.

Levoy en Adam haalden hun rijbewijs binnen een maand na elkaar en als beloning kreeg Adam een nieuwe BMW en Levoy een gloednieuw Toyotabusje. Iedere avond, als mijn vader van trailer naar trailer ging om de mannen te roepen, riep Levoy de tieners. Een voor een propten we ons achter in zijn busje, maar pas na een ruzie van twintig minuten tussen de meisjes over wie er voorin mocht zitten. Kayla-Jane en Frankie wonnen altijd, dus Romaine en Charlene zaten altijd achterin met mij en Adam.

We gingen nog steeds naar de Dyna Bowl, want het was een van de weinige tenten in de stad waar we konden rondhangen. Zodra we op de parkeerplaats stonden, liepen we rechtstreeks naar de bar, waar we allemaal, ook Levoy, straalbezopen werden van witte cider en jelly shots. Mijn vader was gestopt me te betalen terwijl ik vrachtwagenrijles had en zette daarna mijn loon op net twintig pond per week. Maar mijn moeder gaf me extra zonder dat mijn vader het wist. Net als de andere jongens verbraste ik het allemaal aan drank en sigaretten in de Dyna Bowl bar.

Met onze groep – Frankie, Kayla-Jane, Adam, Levoy, Romaine en Charlene – voelde ik me het meest op mijn gemak. We speelden drinkspelletjes en plaagden Adam en Romaine, die tegenwoordig met elkaar uit gingen. Er waren nog steeds regels – wij jongens moesten betalen voor de meisjes, sekswoor den mochten niet genoemd worden, enzovoort, maar dit kwam voor mij het dichtst bij echt relaxen.

Soms gingen we voor de afwisseling naar de bioscoop. Op een avond stemden de anderen ervoor om voor de derde keer The Lion King te gaan zien. Ik besloot om even te passen. Omdat de bioscoop naast de Dyna Bowl was, kocht ik een pakje sigaretten, zei tegen de anderen dat ik ze later zou zien en liep in mijn eentje naar de bar.

‘Wat kan ik voor je inschenken, maat?’

Deze barman was me al een paar keer eerder opgevallen. Hij had een warme glimlach, felblauwe ogen en getatoeëerde armen.

‘We hebben een aanbieding: twee Fosters voor de prijs van een. Is dat wat?’

‘Oké dan, ik neem er twee.’

Ik ging op een barkruk zitten, terwijl hij inschonk. Ik nam een slok. Ik had nog nooit pils geproefd. Het was zo ranzig, dat ik het bijna uitspuugde, maar ik moest me toch een beetje inhouden voor de neus van de barman.

‘Jij bent een van die rondtrekkende lui, toch?’

‘Ja’, antwoordde ik wantrouwig.

‘De Travellers hebben altijd in deze omgeving gewoond. Ik woon aan die weg, iets voorbij het kamp. Ik heb altijd gevonden dat jullie oké waren.’

Ik nam nog een slok pils. ‘Wil je me helpen om de andere op te maken?’

Hij glimlachte weer. ‘Dank je. Ik ben nu vrij, ik zal even mijn jas pakken.’

Terwijl hij weg was, besefte ik ineens het gevaar van wat ik aan het doen was. Ik stond op het punt om een biertje te drinken en een gesprek te hebben met een Gorgia-man. Mijn vader – om het maar niet te hebben over de andere mannen in het kamp – zou me waarschijnlijk vermoorden als ze erachter kwamen.

Kayla-Jayne en Charlenes oudere zus Esther, een mooie meid van twintig, vertelden me ooit dat zij in deze bar rondhing met twee andere Roma-meiden. Een van hen kreeg verkering met een Gorgia-man en toen hun vaders erachter kwamen, werd het hun alle drie niet alleen verboden om hier ooit nog te komen, maar ze werden ook tot hoeren bestempeld, wat betekende dat ze geen van drieën ooit zouden trouwen. Het was een verschrikkelijke straf en nu zat ik hier, met het risico op iets nog ergers. Maar ik voelde me opgewonden door het idee van praten met een nieuw iemand, iemand van buiten onze kleine, gesloten wereld.

Hij verscheen een minuut later en ging zitten op de kruk naast me. Hij heette Caleb, was vijfentwintig jaar oud en hij had in de bar gewerkt sinds hij twee jaar eerder bij de marine was weggegaan.

‘Ik ben Mikey’, vertelde ik hem, ‘en ik ben negentien.’

Je mocht zelfs niet in een bar komen voor je achttiende. Ik had er nog een jaar bijgeteld, omdat dat misschien geluk zou brengen.

We praatten een tijdje en toen keek hij op zijn horloge. ‘Ik moet ervandoor. Heb je zin om mee te gaan, om wat te drinken met mij en wat vrienden?’

‘Ik kan niet, ik moet terug.’

Ons praatje had twintig minuten geduurd. Ik wachtte tot hij het gebouw verliet en vertrok toen naar de bioscoop. Ik voelde me schuldig omdat ik de regels had overtreden. Maar ik wenste dat ik met hem mee had kunnen gaan.

In de weken die volgden, zag ik Caleb iedere keer dat ik met de anderen naar de bar ging. Hij was altijd aardig als ik drankjes ging halen en herhaalde meerdere keren zijn uitnodiging om uit te gaan met hem en zijn vrienden. Maar ik durfde er niet op in te gaan.

Toen veranderde alles. Een nieuwe groep Roma-jongens, van een kamp een paar kilometer verderop, had over de Dyna Bowl gehoord en kwam op een avond langs om het met eigen ogen te zien.

Ik was dronken en deed imitaties van tante Minnie, toen drie stevige, duur maar smakeloos geklede Roma-jongens de bar binnenkwamen. Zonder zich zelfs maar voor te stellen, kochten ze hun drankjes, kwamen rechtstreeks naar onze tafel en gingen zitten. Ze kwamen dichterbij en hielden schaamteloos versierpraatjes tegen de meiden, terwijl ze Adam, Levoy en mij negeerden.

We gingen naar de hal om op de fruitautomaten te spelen en de situatie te bespreken.

‘Het wordt nu allemaal anders’, zei Levoy op een sombere toon.

‘Hoezo?’ vroeg ik.

‘Omdat die gasten nu weten dat we hier allemaal komen en we dus niet meer van ze af komen’, zei Adam.

‘Wie zijn het?’

Adam en Levoy wisten wat dingen over hen en gaven me informatie over de nieuwkomers. Ze zeiden dat de groep niet meer in de belangrijkste Roma-tent, een paar kilometer verderop, mocht komen, na talloze gewelddadige aanvallen op Gorgia’s en andere Roma.

Romaine kwam naar buiten en kwam bij ons staan. ‘Ik denk dat je zus daarbinnen een man heeft gevonden, Mikey.’

‘Wat!’

‘Ja, hij koopt al drankjes voor ze en flirt.’

Ik liep naar de deur om te kijken. Het was absoluut zo dat Kayla-Jayne, Frankie en zelfs Charlene met haar zure gezicht smolten en giechelden om elk woord dat uit de monden van de jongens kwam.

Toen hoorde ik Frankies bozeheksenlach. Romaine had gelijk.

Ik liep door het café naar de wc, waar ik mezelf geruststelde, voordat ik terugliep naar de tafel. Adam en Romaine waren al teruggegaan, maar zaten buiten de intieme kring die de meisjes hadden gevormd met de nieuwe jongens. Maar Levoy deed zijn best om vrienden te worden en leek daarin te slagen.

‘Dit is mijn broer’, zei Frankie.

Davey Nelson keek even, leunde toen naar Levoy en de andere jongens en fluisterde. De drie lieten een lach horen en toen ik Levoy hoorde meedoen, was ik er kapot van. Hij was zelfs een nog grotere lafaard dan ik.

De jongen die geïnteresseerd was in Frankie, stond op van zijn stoel en gaf me een stevige handdruk, om indruk op haar te maken.

‘Hoe gaat ’ie, man. Ik heet Wisdom, dit is Davey en dit is Tyrone.’

Hij draaide zich weer om naar Frankie. Ik nam niet eens de moeite om te gaan zitten.

Romaine tikte Adam op zijn been, knikte naar me en wij drieën vertrokken.

Adam hield een taxi aan. ‘Ga je met ons mee naar huis, Mikey?’

Ik wou dat ik dat kon, maar ik zou mijn zus niet alleen laten. ‘Neuh, dat hoeft niet. Ik zie jullie wel als we terugkomen.’

Ik ging terug naar binnen en zat in stilte, terwijl Frankie en de andere meiden de volgende twee uur de aandacht opslurpten. Eindelijk gingen we terug naar het kamp, met de nieuwe jongens achter ons aan. Ik besefte dat Levoy gelijk had gehad: alles ging veranderen en ik was razend dat deze jongens gewoon konden binnenwandelen om alles kapot te maken.

Toen we op het kamp parkeerden, sprong ik eruit en liep direct terug naar onze trailer. Ik was niet in de stemming om op de parkeerplaats te zitten en toe te kijken hoe de meiden en Levoy zichzelf vernederden door zich aan te stellen voor een stel bavianen.

Na die avond waren de nieuwe jongens er vrijwel altijd bij en namen andere vrienden mee. Al snel begon Frankie uit te gaan met Wisdom, Kayla-Jayne kreeg iets met Tyrone en Charlene sloeg de leider aan de haak, Davey.

Het pijnlijkst van alles voor Adam en mij was dat Levoy er ook voor had gekozen om met hen om te gaan. Hij kwam me ’s avonds niet meer ophalen en als hij me zag, ging hij de andere kant op.

Binnen een paar weken was onze groep gekrompen tot alleen Adam, Romaine en mij.

Op een avond kwam Adam langs.

‘Kom naar buiten, Mikey, wij drieën kunnen lol maken. We negeren hen gewoon. Trouwens, het is Romaines dertiende verjaardag.’

Onze monden vielen open van de schrik toen we de parkeerplaats van de Dyna Bowl bereikten en de zee van bestelbusjes en pick-ups zagen.

Binnen in de kroeg was een massa Roma-jeugd verzameld. Frankie zag me. ‘Hé, haal voor mij een cider met Guinness’, riep ze.

Ik vroeg Adam en Romaine wat ze wilden en liep naar de bar.

Caleb was er. ‘Jouw mensen vullen de tent wel, tegenwoordig’, zei hij.

‘Ik weet het’, zei ik met een zucht.

Ik keek hoe hij lachte met de rest van het personeel, terwijl hij onze drankjes inschonk. Ik zou er heel wat voor over hebben om gewoon normaal te zijn. Kunnen werken in een kroeg, een maf bowlingshirt en een pet dragen en gewoon voor de rest van mijn leven drankjes serveren.

Toen ik naar hen toe liep om Frankie haar drankje te geven, klonk er een luid gejoel. Ze hadden gezien dat ik met de barman kletste en voor deze mensen was dat iets zieks of iets homoseksueels. Terwijl zij lachten en sneerden, pakte ik mijn drankje op en liep weg.

Romaine greep me bij de arm. ‘Niet weggaan, Mikey’, zei ze. ‘Je maakt het alleen maar erger.’

‘Ga gewoon zitten, hier bij ons’, zei Adam, ‘we blijven voor een drankje en gaan dan weg.’

Maar ik hield het daar binnen niet langer uit. Ik liep het gebouw uit en eromheen, naar de achterkant. Nadat ik een paar sigaretten had gerookt, ging ik terug naar de ingang, in de hoop dat Adam en Romaine daar op me zouden staan wachten en dat we naar huis konden.

Zij stonden er niet, anderen wel.

Toen ik dichterbij kwam, hoorde ik Colbert Hunt fluisteren: ‘Daar komt hij aan.’

Ik wist wat er ging komen. Net als Levoy had Colbert zich bij de nieuwe jongens gevoegd om mij voor de lol neer te halen.

‘Hé, kleine nicht.’ Een stuk tuig met een dikke kop stapte naar voren uit een groep die zich voor de deur had verzameld. Ik keek naar beneden en probeerde langs hem te stappen. Hij duwde me achteruit. ‘Ben jij de zoon van Frank Walsh?’

‘Ja’, antwoordde ik.

‘Ik wed dat hij je moeder flink te grazen heeft genomen dat ze jou eruitgooide.’

De anderen moedigden hem aan toen hij naar voren stormde om me te stompen. Maar het was duidelijk dat hij nooit had leren boksen; zijn gezicht was helemaal onbeschermd. Ik trok mijn vuist terug en stompte hem zo hard als ik kon op zijn neusbrug. Toen hij op zijn gezicht op de grond viel, stormden de anderen massaal op me af. Twee jongens grepen mijn armen en terwijl het stuk schorem weer overeind kwam en in mijn ribben en maag stompte, draaide Colbert Runt zijn gouden ringen met de scherpe kant naar boven, en stompte me keer op keer tegen mijn voorhoofd en neus.

Razernij stroomde door me heen toen het bloed van mijn gezicht stroomde.

Ik kon Frankie en de meisjes horen gillen en de stompen bleven komen. Ze hadden het gevecht gehoord en waren naar buiten gekomen om te kijken. Toen trokken twee beveiligers en Caleb me los uit de bende en namen me mee naar binnen.

Frankie, Adam en Romaine stonden in de deuropening toen ik langsliep. Ik vroeg Adam of hij hen meteen thuis kon brengen.

‘Komt het goed met je?’ vroeg hij.

‘Het komt goed.’

Caleb hielp me naar het personeelstoilet boven en zette me neer. Hij gaf me een vochtige doek en stond toen rustig te zoeken in een verbanddoos, terwijl ik vloekte, schreeuwde en tegen de muren sloeg.

Ik keek in de spiegel. Er zaten drie gapende sneeën in mijn gezicht; de ergste liep precies over mijn neusbrug naar beneden. Toen ik mijn gezicht zag, veranderde mijn woede in paniek. Mijn vader ging me vermoorden omdat ik me in elkaar had laten slaan.

‘Ik denk dat ik hechtingen nodig heb.’

Caleb begon stukjes tape af te knippen. ‘Ga zitten, ik ga proberen ze te sluiten.’

Ik zat rustig, terwijl Caleb de stukjes tape her en der op mijn gezicht plakte.

‘Dit is wat we echt zijn. Denk je nog steeds dat we goeie gasten zijn, Caleb?’

‘Het zal wel niet’, antwoordde hij. ‘Maar er is nog steeds een goeie bij, die ken ik, alleen lukt het me niet om hem mee te krijgen voor een biertje.’

Ik lachte. ‘Nou, ik word nu officieel gehaat, maat, dus ik denk niet dat je nog veel van me gaat zien.’

‘Als je gehaat bent, dan zullen ze niet veel van je tijd vragen, toch?’

Ik legde aan Caleb uit dat het voor mij onmogelijk was om met hem en zijn vrienden iets te gaan drinken. ‘We mogen niet omgaan met mensen die geen zigeuners zijn.’

‘Nou, vertel het hun dan niet.’ Hij gaf me een ondeugende glimlach. ‘Ik ben net klaar met mijn werk, zij zijn allemaal weg, dus wat denk je ervan?’

Ik keek even in de spiegel. Hij had zulk goed werk geleverd, dat ik er bijna uitzag alsof ik niet twintig minuten geleden aan gort was geslagen. Als er ooit een kans voor mij zou zijn om hem te zien, dan was dit ’m.

‘Goed dan.’

Hij keek of de kust veilig was toen we naar buiten liepen, naar zijn auto: een kleine oranje Micra die eruitzag als een kleine verroeste pompoen.

Terwijl we reden, maakte mijn maag salto’s. Ik begon te lachen. Ik kon niet geloven wat ik aan het doen was; ik zat in een Gorgia-auto met een Gorgia-man, die me meenam naar een Gorgia-kroeg om wat te drinken.

Hij nam me mee naar een typisch Engelse, kleine pub, met lage houten balken en koperen pannen aan de muren. Hij was ver weg van de Dyna Bowl en had veel donkere hoekjes waar ik kon zitten, zonder me opgelaten te voelen vanwege mijn wonden.

Caleb haalde drankjes voor ons en begon me vragen te stellen over mijn leven. Vanaf daar liep het gesprek gewoon. Het was heerlijk om te kunnen praten over iets anders dan geld, vechten en meisjes.

Toen ik klaar was, vertelde Caleb me over zijn school, zijn hogeschool en zijn korte tijd bij de marine, en ook over zijn vrienden, vriendinnen en familie. Hij was de eerste oprecht gelukkige persoon die ik ooit had ontmoet. Het enige wat belangrijk was, waren zijn familie, zijn vrienden en genieten van zijn leven.

Toen het mijn beurt was, kon ik niet stoppen met praten. Ik had me nog nooit zo vrij gevoeld om over mezelf te praten. Ik vertelde hem dingen die ik nooit eerder aan iemand had verteld: over mijn vader, het boksen en de regels van het Roma-leven.

Ik liet drie dingen weg: Joseph, dat ik homo ben en mijn echte leeftijd. Ik kende hem niet goed genoeg om hem deze geheimen toe te vertrouwen.

Toen er ‘laatste ronde’ geroepen werd, wist ik dat ik zo dadelijk naar huis zou moeten en mijn vader onder ogen moest komen. Caleb reed me naar huis en ik vroeg hem in het kamp naast het onze te stoppen, voor het geval we werden gezien. De locatie naast die van ons was een gemeentelijk trailerpark voor permanente bewoners, allemaal bejaarde Gorgia’s.

Hij zette de motor uit, we zetten onze stoelen achterover en praatten in het donker.

Hij vertelde me over zijn favoriete muziek, zijn liefde voor motoren en dat hij hoopte dat hij ooit gepromoveerd zou worden tot bedrijfsleider van de hele Dyna Bowl.

‘Ik ga morgen met wat vrienden uit, wil je mee?’ zei hij.

Ze zouden naar een nachtclub gaan. Daar was ik nog nooit geweest.

‘Denk je dat je vrienden dat vervelend vinden?’

‘Nee. Ik denk dat ze je echt graag zullen mogen.’

Ik glimlachte om het idee dat iemand me echt zou kunnen mogen. Ik wilde mee, maar durfde ik het aan? Ik kon het risico nemen. Mijn ouders zouden aannemen dat ik op stap was met de groep.

‘Goed.’

Caleb glimlachte. ‘Zal ik je dan hier oppikken?’

‘Ja. Dat zou geweldig zijn. Kun je om negen uur komen?’ Ik wist dat tegen die tijd Levoy, Frankie en de hele bende, plus mijn vader, het kamp zouden hebben verlaten.

‘Prima’, zei hij.

Ik bleef staan wachten totdat zijn auto uit het zicht was en begon toen terug te lopen.