6

Eve had zojuist de werkelijke betekenis van de uitdrukking ‘in de wolken zijn’ ontdekt. Ian was zowel vrijdagavond als zaterdagavond blijven slapen en hij was zondag alleen weggegaan om zijn kinderen op te halen bij Caro's moeder om ze bij zijn eigen ouders in East Sussex te brengen, waar ze de rest van de vakantie zouden blijven logeren.

Alweer iets nieuws in dit weekend vol eerste keren.

Na twee heerlijke, huiselijke dagen bij elkaar wist Eve dat ze er dieper in zat dan ooit. Net als Ian, dat wist ze zeker. Hij zou haar nooit over Caro hebben verteld, en over zijn ontrouw, en die van haar, als dat niet zo was. Ze was er totaal niet door van de kaart, sterker nog, het deed haar zelfvertrouwen veel goed.

Als ze Caitlin nu zou tegenkomen, dan zou ze met haar hand op het hart en met een brede grijns op haar gezicht kunnen zeggen: ‘Yep, je hebt gelijk. Ik heb inderdaad het neusje van de spannendevaderzalm aan de haak geslagen. Dus handen thuis, jij!’

Er lagen prints van de fotoshoot van vorige week op Eva's bureau, met een memo van Jo, de fotoredactrice.

Goed gedaan, stond er in Jo's haastige krabbeltje. Ze zijn allemaal geweldig, maar die Melanie Cheung is BEELDSCHOON.

Dat zie ik zelf ook wel, dacht Eve, terwijl ze door de prints bladerde. De groepsfoto's van de case-studies lagen bovenop. Ook al was ze wel blond geweest, dan nog zag je zo wie Melanie was. Haar soloportret was zelfs nog mooier.

Eve wilde net de telefoon op haar bureau pakken toen haar mobieltje overging. Ian mobiel flitste er op het schermpje.

‘Hé, jij bent vroeg wakker.’

Hij lachte. ‘Jij moet nog veel leren, Alfie is al zo lang op dat hij al aan zijn tweede ontbijt toe is.’

‘Tweede ontbijt?’

‘Het komt door The Lord of the Rings en al die hongerige hobbits. Kan ik je even spreken?’

Eve keek om zich heen. Het kantoor was uitgestorven. ‘Er is hier niemand behalve ik. Wat is er?’

‘Niks. Ik zat alleen te denken, of liever gezegd, ik vroeg me af of je zin had om dit weekend bij mij thuis te komen? Zaterdag lunchen, bijvoorbeeld? Dan zie je de kinderen eens in hun eigen omgeving. Tenminste, als je vrij bent?’

Als ze vrij was? Eve grijnsde. Natuurlijk was ze vrij.

‘Uiteraard,’ zei ze nonchalant. ‘Ik kijk even in mijn agenda.’

‘Als je niet kunt dan is dat niet…’

‘Ian!’ Ze lachte. ‘Ik zit je te dollen! Natuurlijk kan ik. Hoe laat wil je me daar hebben?’

Eve liet haar mobieltje in haar tas glijden, probeerde alles weer op een rijtje te krijgen en pakte haar vaste telefoon op om Nancy Morris te bellen, van wie ze het nummer uit haar hoofd kende.

‘Wat is het goed geworden, zeg,’ zei ze toen Nancy opnam. ‘Melanie Cheung ziet er fantastisch uit – dus als haar verhaal maar half zo goed is, dan hebben we mooi gezwijnd.’

‘Goed?’ zei Nancy. ‘Het is een geweldig verhaal. Ze is Chinees-Amerikaans, uit Boston, maar laat dat Miriam niet afschrikken,’ voegde ze er meteen aan toe, want ze wist hoe de hoofdredactrice dacht over niet-Britse case-studies. ‘Ze komt een Brit tegen in New York, ze beginnen een stormachtige romance, hij doet een aanzoek en zij verhuist naar Londen om bij hem te kunnen zijn. Ze was daar advocaat, zo te horen behoorlijk hoog op de ladder, en ze heeft alles voor hem opgegeven. Als je haar meemaakt dan lijkt dat niks voor haar, maar goed, zoiets maken we allemaal wel eens mee.’

Jij misschien, maar ik niet, dacht Eve. Ze was niet zo van het grote romantische gebaar, en het zou nooit bij haar opgekomen zijn om haar leven te laten bepalen door zo iets onbelangrijks als de liefde. Tenminste, tot Ian. Nu zou ze dat misschien niet uitsluiten.

‘Precies wat ik al dacht,’ zei Nancy. ‘Het was een klassiek gevalletje zij-wil-kinderen/hij-niet. Zij was begin dertig, dus het klokje tikte, en hij wilde er niet eens over praten en zei kennelijk dat kinderen niet bij zijn lifestyle pasten. Hij heeft een eind aan hun relatie gemaakt, hoewel ze dat alleen off the record wilde zeggen. Als je het mij vraagt, was ze er kapot van. Je kunt niet zo slank zijn als zij als je niet een hele tijd op het gebroken-hartdieet bent geweest.’

‘Hm-hm,’ mompelde Eve ter aanmoediging. Op haar had een gebroken hart nooit dat effect gehad, maar misschien was het nooit echt goed gebroken geweest.

‘Haar ouders willen dolgraag een kleinkind,’ vertelde Nancy verder. ‘Ze is de laatste in de bloedlijn, en zo, en dan gaat het huwelijk ook nog stuk. Haar moeder is een Chinese van de oude stempel en die wrijft het haar aan dat ze haar carrière voor haar plicht een gezin te stichten heeft laten gaan, waarmee ze het volgens Melanie volkomen bij het verkeerde eind heeft. Hoe dan ook, door deze hele geschiedenis heeft ze haar leven eens goed geëvalueerd. En daarom heeft ze het chique appartement in Holland Park verkocht dat na de scheiding aan haar was toegewezen en heeft ze elke cent die ze nog had in haar internetzaak gestoken. En dat wordt, zoals we inmiddels weten, gezien als de nieuwe NET-A-PORTER.’

‘Fantastisch,’ zei Eve terwijl ze haar wachtwoord intypte. Er stonden honderdtachtig e-mails op haar te wachten. Minstens negentig procent zou ongelezen in de prullenbak verdwijnen. ‘Ik ben bijna blij dat de vrouw die ik eerst had zich heeft teruggetrokken.’

‘Het wordt nog mooier,’ zei Nancy, met een hoorbare grijns.

‘Dat kan toch niet.’

‘Weet je wie haar ex is? Simeon Jones.’

Eve pijnigde haar hersenen, maar er ging geen belletje rinkelen bij die naam.

‘En dat noemt zichzelf journalist. Hij is die kerel van dat hedge fund. Sterker nog, hij is de koning van alle hedge fund-jongens, en is tegenwoordig niet meer uit de roddelrubrieken weg te slaan sinds hij met Poppy King-Jones, het model, is getrouwd. Je weet wel. Dat eenvoudige meisje uit Rotherham dat het helemaal gemaakt heeft.’

Oké, nu was de bel duidelijk hoorbaar.

‘Kom op,’ Nancy klonk inmiddels geërgerd. ‘Nog geen twee jaar nadat hij Melanie heeft gedumpt omdat hij geen gezin wilde beginnen, is die vent getrouwd met een supermodel en heeft hij een kind van één. Niet noodzakelijk in die volgorde, overigens! Als dat geen goed verhaal is, weet ik het ook niet meer.’

Eve was onder de indruk, maar ook weer niet zó erg. ‘Dus er komt ook nog een beroemde ex bij,’ zei ze. ‘Hebben we daar iets aan voor het verhaal? Ik ben juist bang dat het de lezers afschrikt.’

‘Mijn hemel,’ zei Nancy. ‘Sommige mensen zijn ook nooit tevreden. Geen wonder dat Miriam jou zo hoog heeft zitten… Melanie Cheung kruipt uit de as van haar scheiding om het meeste succesvolle internetbedrijf van het jaar te beginnen, dat recent op papier nog waard was, eh…’ Ze noemde een schokkend hoog bedrag. ‘En haar beroemde ex wrijft het nog eens lekker in door zich voort te planten met een van de grootste modellen van dit land. Dus Melanie moet niet alleen leren leven met het feit dat ze gedumpt is voor een van de mooiste vrouwen op aarde, ze kan zelfs geen tijdschrift openslaan zonder haar ex met zijn perfect gelukkige gezinnetje tegen te komen. Het gezin dat hij met haar nooit wilde beginnen. Bovendien heeft ze sinds kort een relatie met een man, een of andere Vince of zo, dat ben ik even kwijt. Ze kent hem via het werk. Het is nog maar heel pril, en hop, hij dropt meteen zijn tienjarige dochter uit zijn vorige huwelijk op haar bordje. Hij wil dat Melanie haar leert kennen… dus iedereen heeft kinderen, behalve zij. Dat is toch zielig?’

‘Fascinerend,’ zei Eve. ‘Maar ik denk toch dat we het bij de oorspronkelijke invalshoek moeten houden: hoe ze dankzij de scheiding een succesvol bedrijf heeft kunnen opstarten.’

‘Ik zou maar niet zo praten als ze jou straks belt.’ Nancy klonk geïrriteerd.

‘Als ze mij straks belt? Waarom zou ze mij bellen?’ Eve voelde haar haren recht overeind gaan staan. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je haar hebt beloofd dat zij het stuk eerst mag goedkeuren?’

‘Nee, zeg! Waar zie je me voor aan?’

‘Waarom gaat Melanie Cheung me dan bellen?’

‘Dat probeerde ik je dus duidelijk te maken. Ik heb haar verteld van dat clubje van jou.’

‘Welk clubje van mij?’

‘Je weet wel, dat stiefmoedersclubje. Dat clubje vrouwen dat allemaal opgezadeld zit met andermans kindvormige bagage.’

Eve had zin om haar hoofd tegen het bureau te bonken.

‘Nancy! We hebben een keertje samen koffie gedronken. Eén keertje. Met nog een andere vrouw en haar zusje. Gewoon voor een beetje morele steun, meer niet.’

‘Wat jij wilt. Clubje, lotgenoten, koffieklets. In elk geval, ik zei het tegen Melanie en zij vroeg of je het erg zou vinden als zij ook een keertje kwam. Dus ik zei dat ze rechtstreeks met jou contact op moest nemen.’

‘Nou, bedankt,’ zei Eve.

‘Graag gedaan,’ antwoordde Nancy, die het sarcasme volledig leek te missen. Of misschien toch niet. ‘Melanie zei dat ze wel wat morele steun kon gebruiken. Dus ik heb haar je telefoonnummer op het werk en je e-mailadres gegeven. Ze gaat je bellen om te vragen wanneer de volgende bijeenkomst is. Als je niet wilt dat ze komt, dan zeg je dat toch gewoon?’

De volgende bijeenkomst…

Hoezo, de volgende bijeenkomst?

Eve's opgewekte stemming was helemaal verdwenen, en ze ramde geërgerd op haar toetsenbord om haar e-mails te verwijderen. Ze kon Nancy wel vermoorden, echt waar. Ze kon zichzelf trouwens ook wel vermoorden omdat ze het haar überhaupt ooit had verteld. Je bent nota bene journalist. Regel 1 is dat je nooit iemand iets moet vertellen dat je niet in gedrukte vorm wilt teruglezen – en al helemaal niet aan een collega-journalist.

Terwijl ze de updates van allerlei nieuwsites verwijderde zonder ze zelfs maar te openen, bleven haar ogen haken aan een naam waar ze een paar dagen geleden nog nooit van had gehoord. Maar het was niet alleen Melanie Cheungs e-mailadres waar Eve van schrok. Het kwam ook door de titel die Melanie haar e-mail had gegeven:

Het stiefmoederscollectief.

‘Melanie? Ben je er? Ik heb iemand aan de lijn voor je…’

Melanie Cheung kwam moeizaam overeind en keek om het hoekje van een van de talloze in plastic gehulde rekken met kleding waar haar magazijn vol mee stond. Als Personalshopper.com zo door bleef groeien, zouden ze zeer binnenkort een deel van hun werk moeten uitbesteden. Het pakhuis bij Caledonian Road leek toen ze achttien maanden met haar onderneming begon nog zo perfect, niet in de laatste plaats omdat Melanie boven de zaak kon wonen. Nu kon ze haar kont niet keren tussen al die kartonnen dozen. Haar bedrijfje groeide te snel en te hard. Melanie wist best dat dit beter was dan het alternatief. In dit economische klimaat viel het ene na het andere internetbedrijfje om. En wie zich staande hield, voelde de recessie toch behoorlijk. Daarom beangstigde de schaal en de snelheid van het zakelijke succes Melanie ook zo.

Het beangstigde haar en het gaf haar een kick.

Dit monster had ze zelf gecreëerd. Het eerste dat ze voor zichzelf had gedaan – het eerste dat ze überhaupt had gedaan, buiten boodschappen doen en glimlachen en over koetjes en kalfjes praten – sinds ze als mevrouw Simeon Jones in Londen was komen wonen, en de gedachte alleen al deed haar hart bonzen van opwinding.

‘Zeg maar dat ik terugbel,’ zei ze. ‘Ik ben nu een beetje druk.’

‘Heb ik al gezegd,’ zei Grace, Melanies office manager, rechterhand en soort-van vriendin. Haar enige vriendin, zelfs. ‘Maar ze dringt zo aan. Ze is van dat tijdschrift waar je laatst een interview voor hebt gedaan en ze zegt dat je weet dat ze ging bellen. Eve nog-wat. Sorry, die achternaam ben ik even kwijt.’

Melanie slikte moeizaam. ‘Oké…’ zei ze. ‘Ik kom.’

‘Met Melanie Cheung.’

Twee jaar nadat haar man haar verliet, achttien maanden na de officiële scheiding, verbaasde het haar nog altijd hoe makkelijk het was om weer gewoon Melanie Cheung te zijn. Melanie Jones was even snel weer verdwenen als ze was verschenen. Het leek soms wel of die Melanie nooit meer dan een schim was geweest. De echte Melanie was er altijd al geweest, vlak onder het oppervlak verstopt, waar ze rustig haar tijd zat af te wachten, klaar om toe te slaan.

‘Hallo, je spreekt met Eve Owen,’ zei een stem aan de andere kant van de lijn. ‘Van Beau.’

De vrouw klonk koeltjes; vormelijk, maar toch niet echt onvriendelijk. ‘Ik heb je mailtje gelezen. Maar ik ben bang dat Nancy de verkeerde indruk heeft gewekt.’

‘Hoe – hoe bedoel je?’ Melanies hart begon sneller te slaan.

Dit was niet wat ze had gedacht. Dat mens belde waarschijnlijk alleen om een paar feiten te controleren, maar toch kon Melanie nauwelijks de drang onderdrukken om zichzelf in de spiegel te bekijken die aan de deur van haar kantoor hing.

‘Nou, we zijn eerlijk gezegd niet echt een groepje. En ook geen club, of zo. We zijn gewoon vriendinnen, tenminste ik en nog een vrouw. En we zijn tot nu toe ook nog maar één keer bij elkaar geweest. En het was ook niet echt een bijeenkomst, want we hebben gewoon een paar koppen koffie gedronken. En een van ons is niet eens een stiefmoeder.’

‘O.’ Melanie wist niet wat ze er van verwacht had, maar dit in elk geval niet. ‘Het kwam doordat Nancy – jullie verslaggever – nou ja, die zei…’

‘Dat vermoedde ik al. Maar goed, waar ik voor belde: ik heb de anderen even gesproken.’

‘De andere leden?’

‘Nee, ik zei toch, het is geen club, dus er zijn ook geen leden. Maar ik heb mijn vriendin Clare gebeld, en die heeft Lily weer gesproken, dat is haar zusje en we hebben besloten…’

Melanie zuchtte. Eve's tegenzin klonk duidelijk door in haar stem, en dat was nog zachtjes uitgedrukt. Maar als ze iets had geleerd van haar niet-zo-slimme huwelijk met Simeon Jones dan was het wel dat je de dingen nooit voor niets kreeg. Melanie wist uit ervaring dat als iets te mooi klonk om waar te zijn, het meestal ook te mooi was om waar te zijn.

Ze stond op het punt om het mens uit haar lijden te verlossen door te zeggen dat het waarschijnlijk allemaal op een misverstand berustte, toen Eve zei: ‘We hebben dinsdag om zeven uur afgesproken, in de Starbucks op Carnaby Street. Als je dan vrij bent, ben je welkom. Dan kunnen we even kennismaken en zo, en dan zien we wel hoe het verder gaat…’

Het duurde even voor die boodschap aankwam.

‘Tenzij je geen zin hebt, natuurlijk?’ zei Eve iets te snel. Uit haar toon sprak iets van opluchting, en iets van irritatie.

‘Nee, nee. Ik heb wel zin,’ zei Melanie. ‘Dat is… perfect. Prima. Dan zie ik jullie daar.’