Hoofdstuk tien

'Waarom heb je het me niet verteld?' vroeg Booboo.

'Ik had het moeten doen. Ik had kunnen weten dat je het zou ontdekken,' zei Lynn.

‘Daar gaat het niet om!' Lynn hield de hoorn een eindje van haar oor af, maar de stem van haar broer bleef luid klinken. 'Mijn zus zit onder het bloed, en toevallig zie ik die dag haar show niet en moet het van anderen horen...'

‘Geen bloed! Verf om munten mee te merken.'

'Heeft hij dat spul gebruikt? Hoe kwam hij daaraan?'

‘Dat weet ik niet!'

'Je had het me moeten vertellen.'

'Ik wilde je niet bezorgd maken.'

'Ik maak me meer bezorgd nu ik weet dat je dingen voor me verzwijgt. Waarom vertel je me niet alles? Je had gelijk wat die vent betreft. Ik wou dat ik naar je had geluisterd toen ik nog de kans had hem eens onder handen te nemen.'

Lynn sloot haar ogen en dacht angstig aan het geheim dat hij nog niet kende: de met de nachtcamera genomen foto die blijkbaar nog geen onderwerp van gesprek in het geruchtencircuit was.

Nog vóór ze met de uitzending van de pleegzorg begonnen, wist Lynn dat het een van de belangrijkste onderwerpen was die ze ooit hadden behandeld.

Elke dag die passeerde zonder dat er iets naars gebeurde met haar of de show was een reden om dankbaar te zijn.

Terwijl de namen van de medewerkers over het scherm rolden, bracht het publiek in de studio haar een staande ovatie.

Dennis gaf Mike Delano een hand, de sociaal werkers en de twee tienergasten toen ze de set verlieten. Mary Eli omhelsde Lynn even en snelde toen weg.

Kara kwam door de gang gesneld. 'Ik heb net even getelefoneerd met het kantoor van Oprah. Ze heeft ja gezegd en zal live optreden in de proefuitzending, via de satelliet!'

Lynn sloot haar ogen. 'Goddank. Ik was zó bang dat ze zou weigeren.'

Om zes uur verscheen Bernadine met champagne en ze kwamen in het kantoor van Dennis bijeen om het succes te vieren.

'Hoe voel je je nu?' vroeg Bernadine aan Lynn.

‘Geweldig,' loog Lynn. Haar blijdschap over het nieuws was echter al snel vervaagd en verdrongen door haar angsten.

Ze bleef proberen moed te scheppen door zich erop te concentreren hoezeer ze bofte. Ze was een sterke, publieke persoonlijkheid en haar folteraar was ver weg en viel haar niet fysiek aan, zoals bij die arme vrouwen het geval was die elke dag hun kwelgeesten moesten zien en hun aanwezigheid voelen bij elke handeling die ze verrichtten.

Maar de moed bleef nooit.

Zodra ze een goede show had beëindigd, stormden de vragen weer op haar af.

Wat zou Greg haar aandoen tussen nu en de opname van de proefuitzending? Zijn gebruikelijke trucs die haar gek maakten? Of nieuwe en nog ergere dingen? Zou hij proberen weer een show te bederven en zou Dennis dan besluiten de proefuitzending niet op te nemen, omdat er een grote mogelijkheid op sabotage bestond?

Hoe groot was de kans dat de politie Greg kon opsporen? En als ze dat deed, kon ze hem dan van verdere ellende afhouden?

Zou ze in staat zijn te zorgen dat QTV dit alles niet ontdekte?

'Je hebt je champagne niet opgedronken,' zei Bernadine zachtjes.

Lynn nam een slokje, probeerde te lachen en dacht dat ze daarin slaagde, maar Bernadine zei: 'Is alles in orde? Nee, ik zie dat er iets is.'

'Ik... sta nogal onder druk.'

Nog steeds met zachte stem vroeg Bernadine: 'Gaat het om de man die je het leven tot een hel maakt? Dennis heeft me er een en ander over verteld.'

Lynn keek naar het stevige, elegante vrouwtje dat helemaal niet de clichéfiguur was van de vrouw van de baas. Haar ogen met lichte wimpers stonden meelevend en intelligent en het leek of Bernadine haar vroeg om haar last te delen.

'Het is vreselijk,' zei Lynn. Haar ogen prikten en ze durfde niet door te gaan.

'Wat kan ik voor je doen?' vroeg Bernadine. 'Ik kan luisteren. Wil je me er een en ander over vertellen?'

Lynn aarzelde en Bernadine zei: 'Nu is het daar niet de tijd voor. Maar je moet je écht beheersen, schat. Je wordt nu een grote televisiester. Probeer je daarop te concentreren.'

Greg drukte de pauzeknop in toen de namen op de video verdwenen.

Interessante show; Lynn hield de touwtjes goed in handen. Hij had de show liever live willen bijwonen, maar video was beter dan niets te zien. Het was echt jammer dat hij haar niet vaker live kon zien.

Het was ook jammer dat de rest van het land dat ook niet meer zou kunnen.

Nu was het tijd om alles eens op een rijtje te zetten.

Hij stelde dat heerlijke moment uit, liep naar het raam en nam het uitzicht in zich op, zoals de lichten van de stad, die hier en daar groepjes juwelen leken te zijn, zo schitterden ze. Toen trok hij de overgordijnen dicht om de details op het scherm beter te kunnen zien en spoelde de band terug.

Hij wilde de hele stemming nog eens peilen.

Hij draaide de band af, maar liet hem bij close-ups van Lynns gezicht stilstaan, en ook bij opnamen waarop ze helemaal stond. Hij concentreerde zich op het begin en het eind van de show en merkte dat ze dan minder in beeld kwam.

Zijn hart maakte een sprongetje van vreugde. Er was vooruitgang.

Hij zag de spanning aan de spieren rondom haar mond en merkte de tekenen van haar lichaamstaal, al nam hij ze niet visueel waar, want hij verbond dat alles met zijn herinnering aan wat haar lichaam had gedaan toen hij er nog vrij mee kon spelen. Maar haar bewegingen waren wat stijver, dat wist hij zeker. De losse manier waarop ze op de set rondliep, was nu anders.

Nou, nou.

Opgewonden bekeek hij de band nog eens en zocht deze keer naar de tatoeage. Er waren slechts weinig opnamen die zo dichtbij waren genomen dat haar onderbeen goed te zien was, maar toch zag hij iets door haar panty heen. Die plek was nog niet helemaal verdwenen.

Hij vond het nog steeds jammer dat hij haar niet zover had kunnen krijgen een blijvende tatoeage te laten aanbrengen, zoals bij de anderen.

Maar dat werd meer dan goedgemaakt door het feit dat hij bij haar steeds opnieuw de kans kreeg te zien hoe ze zijn 'attenties' verwerkte.

Vroeger had hij zich altijd moeten verstoppen om eens een glimp op te vangen - een vrouw in haar omgeving te snappen zonder gezien te worden, maar dat was niets vergeleken met de glorieuze mogelijkheid om een videotape te bestuderen.

Geen van de anderen was dan ook een televisiester geweest.

Hij herinnerde zich nog de keer dat hij Lynn voor het eerst persoonlijk zag.

Dat was in de bar van Geoffrey, toen ze tussen dat groepje mensen van QTV stond. Haar uitstraling trof hem toen onmiddellijk. Vergeleken met de foto die nog lag opgeborgen in zijn kruipruimte, die reclamefoto uit Broadcasting, was ze een vibrerend, heerlijk visioen.

Die huid. Die handen.

Ze was zo teer, dat fantastische uiterlijk, dat nauwelijks de verrukkingen van het innerlijk verhulde.

Je voelde haar vitaliteit, die niet te verstoren evenwichtigheid die Lynn Marchette was.

Hij had die avond heel omzichtig moeten zijn om bij haar in de buurt te komen, zodat later niemand meer zou weten van wie hij nu eigenlijk de vriend was.

Hij was verrassend goed geslaagd en het was in alle opzichten een verrassende avond geweest - waarschijnlijk zijn beste openingsvoorstelling.

Het was wel moeilijk geweest, maar nu genoot hij dan ook.

Hij lachte zich nog steeds slap als hij aan Kara en Lynn dacht, die hem uitlegden wat satellietuitzendingen eigenlijk waren.

Mike voegde nog eens tien kilo toe aan zijn halter en gleed eronder. Dat was vijfentachtig kilo, zijn maximum, en hij zou een waarnemer moeten hebben, maar wilde er geen. Als je geen waarnemer had, moest je voor jezelf zorgen.

Hij tilde de halter van de haak, liet hem zakken en voelde het gewicht in zijn armen; zijn borst- en schouderspieren waren klaar om te worden geactiveerd. Langzaam bracht hij de halter omhoog en probeerde vooral de zaak in evenwicht te houden... tot aan het onmogelijke punt, en doorbrak dat.

Hij ging even op de bank uitrusten. In de zaal functioneerde de airconditioning, maar het zweet liep over zijn borst; hij werd er koud van en greep naar zijn handdoek.

Aan de andere kant van de kamer met gewichten bevond zich een nis met tredmolens. Daar hield Mike niet van, hij prefereerde gewichten en, als hij zich lui voelde, de Cybex-machines. Maar een andere reden waarom hij die nis vermeed, was het feit dat er daar een televisietoestel hing.

Hij was toch al een beetje te veel van Lynn Marchette bezeten en hoefde haar niet ook nog eens op het beeldscherm te zien. Zelfs op dat late uur waren er nog reclameboodschappen speciaal in haar show ingelast.

Die avond in haar flat had hij de schrik te pakken gekregen. Een schrik die je krijgt als je een stommerd bent die zichzelf voor de gek houdt.

Daar stond Lynn tegen hem te gillen vanuit de badkamer en wilde weten wat hij werkelijk dacht. Het gegil bezorgde haar hoofdpijn en hij had haar aspirine gegeven.

Wat hij werkelijk dacht, besefte hij nu geïrriteerd, was dat hij haar in zijn armen wilde nemen.

En dat had natuurlijk gemaakt dat hij zich zo veel mogelijk van haar losmaakte. Helemaal los.

De volgende dagen had hij zich steeds voorgehouden dat hij haar helemaal niet had begeerd.

Hij had zich daar zó goed van overtuigd dat, toen het gevoel na dat verknoeide programma weer kwam opzetten, hij oprecht verrast was geweest.

Toen kwam de show waarbij hij zelf gast was en alles kwam weer terug. Hij móest haar maar blijven aankijken. Een van de geuniformeerde agenten die de studio moesten beveiligen, had dat gemerkt en Mike verwonderd aangestaard.

Hij ging nog even door met gewichtheffen en nam toen een douche.

Terwijl hij zich stond in te zepen, dacht hij aan haar met die tieners in de show. Aan het medeleven dat zo duidelijk op haar gezicht lag.

Hij stapte onder de douche vandaan en greep een schone handdoek.

Hij moest zorgen dat hij dit soort gedachten niet meer kreeg.

Om ontelbare redenen was het onvoorstelbaar enige relatie met Lynn te hebben die anders was dan een beroepsmatige.

Hij gaf zijn kastsleutel af bij de receptie en liep de vochtige avondlucht in, terwijl hij nog even naar een stel collega's wuifde.

Misschien wilde hij ook geen relatie en kwam het alleen maar omdat het iets nieuws was zo nauw met een beroemdheid in contact te komen.

Misschien had hij medelijden met haar, om de hele rotsituatie, en mogelijk kon hij een manier vinden om die aan te pakken en zo in staat zijn haar hieruit te helpen, en dan zouden die gevoelens van hem wel verdwijnen.

Dat móest.

'Verrek,' zei Dennis.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Bernadine.

Dennis stond in zijn kast, omringd door stapels truien. 'Verdomme. Ik kan die bruine met die V-hals niet vinden. Heb je die naar de stomerij gebracht?'

'Nee.'

Hij schoof woedend aan de kleerhangers.

'Zou je me niet liever eens vertellen wat er is?' vroeg ze.

‘Alleen maar dat de hele zaak op het station naar de knoppen gaat.'

'Och nee.' Bernadine liep haar badkamer in en maakte een soort patrijspoortje open, een klein raampje tussen hun twee baden die ze zo hadden laten bouwen dat ze, terwijl ze met hun toilet bezig waren, met elkaar konden praten zonder te schreeuwen. 'Wat hindert je dan het meeste?' vroeg ze.

'Moord. Rotzooi. Daklozen. Drugmisdaad...'

'Ik bedoelde het ernstig.'

‘Die nieuwsrubriek. Elke tape is hetzelfde: een nietszeggend gezicht met ogen die niets lijken te zien. En de Marchette-show baart me ook zorgen.'

‘De show? Of Lynn?'

‘Beide.'

'Ik weet dat ze moeilijkheden heeft, en je kunt zien hoe gespannen ze is. Maar de show lijkt even prima te verlopen als altijd.'

'O, ja?' vroeg Dennis. 'Zie je geen verschil?'

'Nee.'

'Ik vind dat ze eruitziet of ze murw geslagen is,' zei Dennis, terwijl hij zijn tanden poetste. 'We moeten die proefuitzending van haar zo gauw mogelijk voor elkaar zien te krijgen. Ik wil dat ze dan op haar best is.'

'Ik hoop dat de politie die vreselijke man kan opsporen die haar zo'n last bezorgt.'

'Ik wist niet dat het iemand was met wie ze een relatie had.'

'Is dat zo?'

‘Dat heeft ze me zelf verteld.'

'Wat afschuwelijk!' zei Bernadine. 'Hoe kon ze... Nou ja, wie weet? Ik draai de douche aan.'

‘Doe dat raampje dicht,' zei Dennis, maar Bernadine was al met douchen begonnen. De damp wolkte erdoorheen en hij deed het raampje aan zijn kant dicht.

'Ze zou het openbaar moeten maken,' zei rechercheur Howard Landrau. 'Er ruchtbaarheid aan geven. Dat zou die hufter misschien afschrikken.'

'Ze wil het stilhouden. Bovendien zou dat ook verkeerd kunnen gaan. Hij zou het misschien prachtig vinden,' zei Mike.

Landrau haalde zijn schouders op. 'Er is verder weinig aan te doen, hè?'

‘Er wordt ook niet veel geprobeerd.' Mike keek naar zijn eigen bureau, naast dat van Landrau, waarop het dossier-Marchette lag. Er zat vrijwel niets in. 'Die kerel zorgt er wel voor dat hij de wet niet overtreedt. In Californië is die hetzelfde als hier, wat achtervolgen betreft. We moeten altijd eerst een geloofwaardige fysieke bedreiging constateren. Ik heb niet genoeg om ermee naar de officier van Justitie te stappen, en dus zoek ik officieel zelfs niet naar hem. En officieel of niet, ik ontdek geen enkel spoor van hem. Hij is net een geest.'

'Praat eens met haar. Zie of ze ermee naar buiten wil komen. Ik wil er wat onder verwedden dat ze er meer publiciteit mee binnenhaalt dan ze aankan.' 'Rechercheur Delano,' zei Kara tegen Lynn, die net de telefoonhoorn oppakte.

‘Dag, Mike. Nog nieuws?'

'Nee. Ik bel weer eens om het idee van openbaar maken opnieuw aan je voor te leggen. Iemand anders hier vond dat een goed idee.'

Lynn leunde achterover op haar stoel en staarde naar de akoestische tegels tegen het plafond. Kara was het kantoor weer uitgelopen en ze was alleen.

Het was een angstaanjagende gedachte. Maar ze haatte dat gevoel van hulpeloosheid; ze leek wel een bang kind.

'Ik vind nog steeds dat ik dat niet moet doen. Maar wat zou er gebeuren als ik het wèl deed? Neem dat eens met me door,' zei ze.

Mike was in zijn eigen kantoor en zat rechtop, de hoorn in zijn onderarm geklemd en zijn mond er vlak bovenop. Jaren telefoneren in het bijzijn van andere politiemensen hadden hem geleerd hoe hij op normale toon kon spreken en er toch voor kon zorgen dat niet elk woord werd afgeluisterd.

'In het beste geval komt hij te voorschijn, vindt al dat licht niet leuk en holt weg om niet meer terug te komen. Die griezels vinden verstoppertje spelen prima, maar ze mogen niet worden gevonden.'

‘Dan zou er dus een eind aan deze hele toestand kunnen komen en zou hij me misschien echt met rust kunnen laten.'

'Misschien.'

'Of?'

‘Al die publiciteit vuurt hem alleen maar aan. Je zult een verklaring moeten afleggen, stil zitten voor interviews - dat is toch zo? Het is een geweldig verhaal: een televisieberoemdheid wordt lastiggevallen.'

'Ja.'

‘Dat is het ergste resultaat. Hij haat het licht niet, vindt het heerlijk en wil erin blijven.'

Ze schudde haar hoofd terwijl ze luisterde en stelde zich voor hoe ze overal zou worden achtervolgd, telefoons om haar heen die bleven rinkelen, briefjes tijdens een storm, walgelijke cadeautjes die zich opstapelden, en haar uiteindelijk bedolven.

Kara nam de tijd waar die ze nu had terwijl Lynn telefoneerde en ze nam de post door. De nieuwe lidmaatschapskaart van de Broome Club was er voor Lynn. Kara legde hem op Lynns stapeltje en keek naar de brochure die in de envelop was meegestuurd.

Hoe kregen ze toch mensen die voor dat soort dingen poseerden? Die met oefeningen bezig zijnde lichamen waren volmaakt. Dat schrikte je alleen maar af.

Ze legde de folder bij de kaart en ging door, maar de beelden van stevige dijen bleven haar bij.

Ze had zich al zó vaak voorgenomen iets aan die slappe benen van haar te doen, dat onmogelijke achterste. Ze had informatie aangevraagd bij twee clubs, maar niets gelezen toen ze de folder ontving.

En dan had je Lynn, maat niets-in-het-klein, die zich kon verheugen op meer succes dan zelfs de president, en ze begon aan de lichamelijke oefeningen.

Het irriteerde Kara behoorlijk.

Lynn legde de hoorn neer, liep door haar kantoor heen en weer en keek naar het verkeer op de boulevard buiten. Het tijd verspillende gezigzag daar beneden had altijd een fel contrast gevormd met het gerichte, snelle werken bij haar boven.

Maar nu niet.

In elk van die voertuigen zat minstens één persoon aan wie zij - als ze haar verhaal bekendmaakte hoe ze door een sadistisch monster werd getreiterd - het recht zou geven haar woorden te bestuderen en te beoordelen.

Ze zag op dat moment zo'n twintig a dertig voertuigen. Vermenigvuldig dat aantal eens tot je het totaal van een uur hebt, van een dag en dan van een week. En voeg daar nog het nodige aan toe voor de passagiers die door die voertuigen worden verplaatst.

Duizenden inwoners van Boston, en daarna honderdduizenden wanneer het verhaal ook elders bekend werd. Diverse soorten media zouden ermee aankomen: het tijdschrift People, de roddelpers en de televisieshows.

En wat waren nu precies de feiten in haar verhaal als slachtoffer waarvan ze wilde dat iedereen die zou beoordelen?

Ondanks het feit dat ze vele malen gekwetst was door het kiezen van slechte partners voor een relatie had ze zichzelf weer op een zakenreis door een aantrekkelijke man laten oppikken. Ze had een avond met hem doorgebracht en hem daarna een week later gevraagd bij haar in de flat te komen logeren. Ze had elke avond met hem geslapen, hem aan haar vrienden en familie voorgesteld en die vonden hem allemaal bijzonder aardig. Hij had hun, en haar, mooie geschenken gegeven.

Toen had ze een eind aan de relatie gemaakt wegens gedrag waarvan zij vond dat het vreemd was, maar dat iedereen die haar kende als normaal beschouwde.

Daarna had hij erop aangedrongen dat ze opnieuw zouden beginnen.

Vervolgens had hij dingen laten gebeuren die niemand kwaad deden en waarvan ook niet kon worden vastgesteld dat hij erbij betrokken was... en sommige mensen die haar heel na stonden, vonden dat ze zijn handelingen verkeerd interpreteerde.

Om niet door te slaan, had Lynn dat deel in een geestelijk afgesloten kast bewaard. Maar nu moest ze de deur daarvan openmaken om zich in de plaats van honderdduizenden mensen te zetten die de feiten zouden bekijken en er niet over zouden willen denken bepaalde feiten te verdoezelen.

Als haar eigen familie en vrienden er niet van overtuigd waren dat zij enthousiast een situatie was binnengewalst die nu was misgelopen, wat kon ze dan verwachten dat honderdduizenden vreemden zouden denken?

Wat dachten zij van Patricia Bowman?

Wat dachten zij van Anita Hill?

Wat zou QTV denken van een persoonlijkheid die zij wilden lanceren en nu de hoofdpersoon was in een drama zoals dat van Patricia of Anita?

Lynns adem had een kringetje damp achtergelaten op het raam. Met de top van haar vinger tekende ze er een gezicht in met een neus en ogen, maar geen mond.

Het was een afschuwelijk ironische situatie. Zij die er altijd zo op gesteld was het licht op moeilijke situaties te richten, moest nu zelf kiezen in het donker te blijven.

'Ik heb wat banden en handgewichten meegenomen,' zei Elizabeth. 'Of wilde je alleen maar wat rek- en strekoefeningen doen?'

Lynn wreef over haar achterhoofd. 'Beide, denk ik.'

'Hoofdpijn?'

‘Er komt er een op. Dank je dat je naar kantoor wilde komen.'

‘Dat zit wel goed. Je leek erg moe toen je belde, en Bernadine Orrin zegt dat je privé-moeilijkheden hebt.'

Kara kwam met papieren binnen terwijl Lynn bezig was met een band en arm-rekoefeningen.

‘Doe je mee?' vroeg Lynn.

'Nee,' zei Kara kortaf.

'Zo moeilijk is het niet...'

'Néé. Ik kwam alleen maar even je handtekening voor deze paperassen halen.'

Toen Kara weer weg was, bedacht Lynn hoezeer ze het miste om alles met haar te kunnen bespreken. Ze begreep Kara's zorgen om de show en die in het hele land te brengen; Kara was daar heel eerlijk over geweest. Maar Lynn haatte het vooral dat dit op persoonlijk vlak een wig tussen hen dreef.

'Ik heb problemen,' antwoordde ze Elizabeth. Ze begon de band te begrijpen die gymleraressen, schoonheidsspecialisten en andere persoonlijke hulpen vaak met hun cliënten hadden en die ze altijd zo oppervlakkig en slap had gevonden. Het was niet moeilijk iemand te waarderen die je kon laten ontspannen, je uiterlijk of lichaam verbeterde en dan tegelijkertijd de functie van klankbord vervulde.

Vooral als niemand om je heen meer neutraal was.

'Misschien moeten we die proefuitzending uitstellen,' zei Dennis. 'We kunnen daarbij geen sabotage riskeren.'

Onder haar bureau kneep Lynn haar handen in elkaar. 'Sinds die ene keer is er geen enkel probleem met een show geweest.'

'Maar die ene keer was heel belangrijk. Die zou nationaal gaan. Het was niet zomaar wat!'

Kara zei: 'Laten we nu nog geen besluit over die proefuitzending nemen. Ik kijk of ik voor speciale beveiliging kan zorgen. Wacht nog even totdat ik meer weet.'

'Nog iets,' zei Dennis. 'Je bent niet in de beste conditie, Lynn. Je staat onder druk, en dat is merkbaar.'

'Ik doe mijn best, Dennis. Je kunt toch niet ontkennen dat de shows goed zijn. Het zou veel slechter kunnen.'

'Ja, maar is dat het standpunt dat we willen huldigen bij een show die we nationaal willen uitproberen?'

Toen Dennis weg was, zei Kara: 'Ik wil niet dat we deze proefuitzending kwijtraken. We hebben ons uitgesloofd om dat te bereiken.'

'Ik wil het ook niet. Maar ik raak het liever kwijt omdat wij ons tijdschema hebben veranderd dan omdat Greg de dingen voor ons verknoeit.' Lynn probeerde te glimlachen, maar haar lippen wilden niet meedoen. 'Wat een ironie, hè? Meestal verknoeide ik zelf mijn kansen. Nu doe ik het niet - maar Greg! En wat is uiteindelijk het verschil? Ze worden verknoeid, hoe dan ook!'

Over tien dagen was het Kerstmis; dan zou hij de kerstverlichting van zijn kerstpalm aansteken.

Wat was dit jaar alles heerlijk.

Zijn ritme was volmaakt.

Hij had in deze periode van het feestseizoen nog nooit iemand gehad en het bood vele en fantastische kansen.

Zoals de gebeurtenis die hij zojuist had voorbereid.

Greg bleef even naar de telefoon zitten staren, het apparaat voor zijn nieuwste traktatie voor Lynn.

Een technisch volmaakte traktatie - zo leek het. Maar hij had geen techniek nodig om te regelen, maar alleen als toets.

Voor een satellietdeskundige, een monteur die allerlei verbindingssystemen installeerde met hetzelfde gemak waarmee anderen hun afwasmachine aanzetten, was technologie zo eenvoudig.

De eerste keer dat hij Lynns foto had gezien, had hij al geweten dat ze heel bijzonder zou zijn.

Het was een grote buste-opname in Broadcasting. Ze hield een onderscheiding vast die ze met haar show had verkregen. In haar ogen was haar trots te lezen, en in de fiere wijze waarop ze voor de camera poseerde.

Hij was destijds juist halverwege een satelliettoren geweest en had een kopje koffie gedronken terwijl hij het tijdschrift doorbladerde; toen had hij die foto gezien.

Greg dronk zijn koffie graag op die manier; dan kon hij er zeker van zijn dat hij met rust werd gelaten. Zelfs die legendarische Indianen waren op grote hoogte niet zo op hun gemak als hij. Het was een deel van de reden waarom hij daarmee zo veel verdiende.

En hij had net nog een reden ontdekt om dankbaar te zijn dat hij zijn beroepslectuur bijhield.

Naderhand zou hij dat gevoel nog eens krijgen, toen hij las over de voorbereidende maatregelen om haar show landelijk uit te zenden. Al die gegevens pasten hem precies en het leek of ze voor hem gemaakt waren.

Lynn keek hem van de bladzijde af glimlachend aan. Hij had er nog nooit een op een foto uitgekozen, maar deze-

Hij kon op de foto genoeg van haar lichaam zien om te weten wat daar onder die keurige blouse zat. Smalle schouders, wat knokig, een lang middenrif. Flinke borsten. Kleine, maagdelijke tepels.

En die tinteling, die trots, die kracht-

Wat zou dat iets heel anders zijn!

Het was al bijna binnen zijn bereik.

Hij móest deze hebben.

Het presentje dat hij net had klaargemaakt, was een echte verrassing, want het was onvoorspelbaar wanneer het haar zou bereiken. Maar spoedig, dacht hij; het was tenslotte kersttijd.

En daarna zou Lynns werkelijke kerstcadeau komen.

Op zaterdag 19 december kon Lynn haar kerstinkopen niet langer uitstellen. De winkels zouden al stampvol zijn, want het was het laatste weekend vóór Kerstmis. De enige andere oplossing was dat ze tot de dag vóór Kerstmis zou wachten, evenals vele anderen, maar dat was eigenlijk nog erger dan vandaag te gaan winkelen.

Ze stond vroeg op, bracht een uur door in de Broome Club, waar Angela al aanwezig was, keek naar wat ze deed en haar bewegingen op de tredmolen verbeterde. Eindelijk had Lynn zich verborgen in de stoomkamer, waar zich al twee vrouwen van haar leeftijd bevonden die moeizaam plannen maakten voor een oudejaarsavondfeestje, want het moest zó gebeuren dat ze geen vrije tijd hoefden op te nemen om te koken.

Lynn probeerde zich de laatste keer te herinneren dat ze de luxe genoot om iets dergelijks als een probleem te beschouwen.

Van de club reed ze naar de Quincy Market. Sinds die dag met Greg was ze daar niet meer geweest. De tatoeage was nu bijna weg en ze kon nog slechts flauwtjes de omtrek ervan zien. Maar ze moest er toch onmiddellijk aan denken toen ze daar rondliep: die tatoeagestift en al die voorbeelden.

Ze liep langs een sportzaak en bedacht dat ze de beveiliging nog niet had gekocht die Mike haar bleef aanraden en een grote psychologische waarde had. Ze had haar cadeaulijstje in haar hand; ze was van plan geweest daarmee te beginnen en niet op te houden voor ze het had afgewerkt. Maar dit was een belangrijke onderbreking.

Ze kocht een houder met traangas van een zware man met een baard die haar glimlachend het wisselgeld van haar biljet van twintig dollar teruggaf en zei: 'Ik hoop dat u het nooit nodig hebt.'

'Ik ook,' zei ze.

Weer buiten, raadpleegde ze haar lijstje. Ze ging naar een kaart van het complex, legde in gedachten haar gangen vast en zou de hele zaak vermoedelijk in drie a vier uur kunnen afwerken.

Ze begon met Crabtree & Evelyn. Angela hield van die lauriergeur; een van de cadeaus die Lynn voor haar had bedacht, was een mandje met naar laurier ruikende shampoo, kamerspray, sachets en zeep. In dezelfde zaak kon ze ook spullen voor Kara kopen; daarna zou ze naar Eddie Bauer gaan voor cadeautjes voor Booboo en Dennis.

Het was druk op Quincy Market en er hing een feestelijke stemming. Er werden kerstliederen gespeeld, maar goddank niet zo afschuwelijk hard. Iedereen was in een goede stemming.

Ook bij Crabtree & Evelyn heerste een enorme bedrijvigheid. Het was een kleine zaak met beleefd maar nu druk bezet personeel en rijen klanten.

Het was moeilijk de koopwaar te bekijken; ze moest nog maar even wachten met haar inkopen voor Kara. Die zou ze beter in een grotere zaak kunnen doen.

Maar in twintig minuten tijd had ze een grote, lichtgroene mand gevuld met laurierprodukten, met inbegrip van een onverwachte bundel ondergoedhangers. En na nog twintig minuten stond ze bij de kassa, waar ze haar Visakaart afgaf.

De caissière deed de kaart in het apparaat, drukte op knoppen, fluisterde tegen een collega en wendde zich toen tot Lynn. Ze had haar hand open naar haar uitgestoken en daarin lagen de twee helften van haar kaart.

Lynn was net bezig een kaarsenuitstalling te bekijken en keek nu geschrokken op. 'Wat doet u...'

‘Dit was de instructie van de computer, mevrouw. Dat betekent dat Visa de opdracht heeft gegeven hem te vernietigen.'

‘Dat kan niet!'

'Ik heb het drie keer geprobeerd.'

‘Belachelijk! Er moet iets mis zijn met die computer van u.' Lynn pakte de stukken van de kaart aan en gaf de caissière haar AmEx.

Deze keer zag ze zelf ook de boodschap op het scherm. 'Kaart vernietigen'.

Opnieuw overhandigde de caissière haar twee stukken. 'Wilt u nu contant betalen, mevrouw? Ik kan geen cheque aannemen zonder een geldige...'

'Hoeveel is het?'

De optelling werd gemaakt en de computer zoemde als een in de verte aankomende trein; ze werd helemaal koud van binnen.

'Tweeënzestig dollar en tachtig cent,' zei de caissière.

'Zoveel contanten heb ik niet bij me.'

Snel nadenkend wat ze moest doen en ondersteboven van de schrik overwoog ze het traangas terug te brengen en wat ze daarvoor terugkreeg bij het geld te doen dat ze nog had. Maar dat bleek nog niet voldoende.

En het allerbelangrijkste was niet eens dat ze het mandje moest betalen, maar hoe het kwam dat haar kaarten niet werden geaccepteerd.

Ze haalde haar twee andere kaarten te voorschijn, haar MasterCard en Optima, en zei tegen de caissière: 'Probeer deze eens.'

De mensen achter haar lachten niet meer en verloren hun geduld. Ze hoorde hen zuchten en mopperen. Iemand achteraan riep zelfs tegen haar: 'Daar krijgen ze een beloning voor. Die creditcardmaatschappijen geven de caissière geld.'

Iemand anders zei: 'Het is Lynn Marchette.'

Drukker gefluister. De mensen vertelden elkaar het verhaal. Ze moest zich maar omkeren en weggaan.

Maar ze móest het weten.

‘Deze moeten ook worden vernietigd, mevrouw.' De caissière gaf haar nog vier stukken.

'Wat betekent dat precies? Dat er in de computer staat dat ik mijn rekeningen niet betaal?'

'Ja, mevrouw.'

Nu wist ze het.

Terwijl Mary wachtte tot Lynn naar de deur zou komen, bewonderde ze het uitzicht uit het raam in de hal. Er lag zo iets kalmerends in water, met zijn eeuwige bewegingen.

‘Dag,' zei Lynn.

‘Dag. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik kom?'

Lynn schudde haar hoofd en deed de deur helemaal open.

Mary volgde haar de huiskamer in. Na lange jaren patiënten te hebben geschat, en wel zo kort en zo goed mogelijk, zocht ze in gedachten naar de juiste beschrijving en kwam tot de conclusie: lusteloos.

‘Door de telefoon leek je van streek,' zei Mary. Ze hing haar mantel over een stoel.

'Je belde op een... Je betrapte me tijdens een vreselijk voorval.' Lynn wreef in haar ogen, die al rood waren. Haar make-up was uitgelopen.

Het leek alsof het middernacht was na een heel lange dag, vond Mary, maar het was pas twaalf uur 's middags.

'Ik kwam om troostend je hand vast te houden en te zien wat we kunnen bedenken om nu te doen.'

‘Dank je,' zei Lynn.

'Wat heb je gedaan sinds ik je belde?'

'Met Mike Delano gepraat. Ik heb de creditcardmaatschappijen gebeld, maar er is geen enkel bewijs dat Greg dit op zijn geweten heeft.'

Mary ging op de bank naast Lynn zitten en nam haar hand vast. De vingers waren ijskoud.

Meestal ging er heel veel van Lynn uit. Hoeveel, dat merkte je pas nu het weg was.

Mary zei: 'Je bent veel te rustig. Ik weet dat ik je aan je hoofd heb gezeurd omdat je te gespannen was, maar dat heb ik liever dan zo apathisch.'

'Jij bent niet tevreden te stellen,' zei Lynn, met wat Mary hoopte dat het een soort glimlach was.

'Wat kunnen we doen om je eens echt te laten schrikken?'

Haar vingers lagen nog slap in die van Mary, en Lynn zei angstig rustig: 'Zoek Greg op en snijd hem met een bot mes in stukjes.'

Mary zei: 'Ik dacht eigenlijk meer aan iets zoals winkelen; dan kun je mijn kaart krijgen en mij een cheque geven.'

'Nee...'

'Zeg toch niet dadelijk nee! Het is beter dan hier somber voor je uit te zitten staren. We moeten de zaken goed uit elkaar houden. Het feit dat Greg je op allerlei manieren lastig valt, is één ding; dat is te veel om in z'n geheel in je op te nemen. Laten we het dus bij stukjes en beetjes doen. Op dit moment is het belangrijk om je boodschappenlijstje af te werken. Ik weet dat je er niet veel zin in hebt, maar...'

‘Dat is zo.'

‘En dat is de beste reden om het wél te doen.'

Lynn zuchtte en stond op.

‘Goed zo,' zei Mary. 'Ik wil dat je bezig bent, dingen doet. Je maakt me bezorgd als je niet voldoende reageert. Ben je niet woedend op die ellendeling?' 'Ja,' zei Lynn. 'Dat zei ik al. Ik zou hem willen vermóórden. Maar ik probeer Mikes raad op te volgen en te doen alsof ik precies weet wat ik doe.'

Mary haalde haar autosleuteltjes te voorschijn en zocht naar tactvolle woorden. 'Ik weet dat Mike met dit soort dingen op de hoogte is. En ik ben het met hem eens dat je je er niet door moet laten beïnvloeden. Maar je moet het ook niet verdringen.'

'Ik verdring niets, Mary. Ik sta midden in het licht, met al mijn emoties verscheurd, houd me eraan vast en probeer me in te dekken. Niemand kan me beschermen, maar Mike probéért het tenminste.'

Mary volgde Lynn naar buiten en dacht aan dat waarschuwende geluid.

Zag Lynn Mike nu in een ander licht? Bestónd er iets tussen die twee?

Ze schrok. Ze was Lynns vriendin, niet haar therapeute, en ze wilde niet oordelen. Maar haar oordeel, gebaseerd op persoonlijke indrukken en op wat Kara haar had toevertrouwd, was dat Mike Delano een ruwe, dictatoriale manipulator was. En nu net het soort persoonlijkheid dat Lynn niet moest kiezen - daar moest je gewoon om bidden.

Lynn had aan Mary en Gideon verklaard waarom de politie niet harder kon optreden om te proberen al deze ellende tot een einde te brengen.

Maar was het niet mogelijk dat Mike er voordeel van had om de zaak gaande te houden? vroeg Mary zich af. Te zorgen dat Lynn hem nodig blééf hebben?

Waar kon hij anders zo'n open venster naar de media krijgen? En hoe kon hij anders zo veel macht verkrijgen?

Later, aan het diner, zei Mary tegen Gideon: 'Ik weet niet of ik haar enig goed heb kunnen doen.'

'Hoevéél kunnen we doen? Ze probeert dapper te zijn, en wij steunen haar. Daar draait het om. Ze heeft te maken met een maniak.'

'Hij is een maniak, maar ze heeft hem zélf uitgezocht.'

'Nu geef je het slachtoffer de schuld!'

'Ik geef de schuld aan de manier waarop ze haar kéus maakt.'

Gideon zweeg en liet zijn vrouw doen wat zij in haar betere momenten haar patiënten liet doen, namelijk geestelijk een gevoel tot aan de basis onderzoeken.

'Ik vraag me af waarom mij zoiets niet kan overkomen,' zei Mary, en ze dacht aan haar vroegere keuzen wat mannen betreft.

‘Dat is menselijk.'

'Hoe zie jij dat?'

Gideon lachte wat somber. 'Wat ik denk, is hetgeen ik tegen minstens vijf leerlingen van de hoogste klas per week zeg. Het verleden is het heden niet. Wat kan het iemand schelen wat voor keuze ze vroeger maakte? De werkelijkheid is dat ze nu problemen heeft.'

‘Dat is waar.'

'Waarom kunnen ze niets doen, die kerel vinden, castreren? Stel je voor: we hebben hem hier thuis gehad...'

'Ze is mager geworden,' zei Mary somber. 'En haar handen beven. Ik hoop dat ze geen medicijnen neemt. Ik heb voorgesteld dat ze een tijdje bij ons komt logeren, maar dat wil ze niet.'

Gideon trok zijn wenkbrauwen op. 'Ben je zó bezorgd? Denk je dat die man haar iets zal aandoen?'

Mary schudde haar hoofd. 'Dat betwijfel ik. Meestal is zo'n persoonlijkheid liever op de achtergrond en laat hij zijn daden voor hem spreken, maar komt zelf niet te voorschijn. Maar hoe betrouwbaar is meestal als we het over een psychopaat hebben? Hij heeft geen eed afgelegd dat hij zich alleen zal houden aan wat de boeken zeggen dat zulke griezels doen. Zelfs die rechercheur heeft tegen haar gezegd dat ze niet weten wat ze kunnen verwachten van een vent die zo handelt.'

'Je hebt echt respect voor die rechercheur, hè?'

Mary maakte een geluid dat afkeer moest uitdrukken. 'Breek me de bek niet open.'

'Ooggetuigen beweren dat al uw creditcards bij de kassa in tweeën werden gesneden. Acht of tien kaarten, met inbegrip van een platina AmEx.'

Lynn kende die truc, maar was er misschien ingetrapt als ze niet zo'n telefoontje had verwacht en er zich op had voorbereid.

'We zijn voor een show bezig met een onderzoek naar creditcards. Dat is het enige dat ik u kan zeggen.'

‘Doet u dat onderzoek zelf? U alleen?' vroeg de verslaggever van de Herald American.

'Natuurlijk niet. Maar de mensen herkennen mijn medewerkers niet en bellen daarvoor geen krant op.'

‘Dus heeft dit niets te maken met het programma waar zoveel reclame voor gemaakt is en dat u toen plotseling hebt afgelast. Of de geruchten over gênante foto's die op het tv-station circuleren,' ging de man voort.

'Nee.'

'Technische moeilijkheden, wilde geruchten en onbetaalde rekeningen... een mens gaat peinzen of we soms met persoonlijke problemen te maken hebben.'

De telefoonhoorn tegen haar oor was nat van het zweet, maar dat kon de verslaggever niet zien, dus legde ze alle kracht die ze kon opbrengen in haar stem.

‘Absoluut niet.'

Lynn maakte een eind aan het gesprek en legde de hoorn neer. Ze veegde haar oor af met een papieren zakdoekje en droogde haar gezicht zorgvuldig, zodat haar make-up niet uitliep. Toen ging ze naar de studio.

‘De politie blijft erbij dat ze niets kan doen. Maar ik ben kapot en vernederd, en voortdurend doodsbang. Elke keer dat ik begin te hopen dat het voorbij is, doet hij iets anders, iets nieuws en afschuwelijks.'

Helene Skolnik knikte. Ze was een privé-detective die Anne Klein- overhemdjurken droeg en dol was op kansen om haar superioriteit over de politie te demonstreren. Maar dat ging deze keer niet op.

'Ze hebben gelijk,' zei Helene. 'Je hebt niets om je op te baseren. Het zou je een kapitaal kosten als ik daarvoor naar Los Angeles zou moeten gaan en terugkomen met wat ik je nu voor niets vertel.' Helene boog zich over haar bureau heen. 'Hij heeft nooit via jouw telefoon gebeld of ergens een regu van een creditcard achtergelaten?'

Lynn schudde haar hoofd.

‘En je wilt niet dat ik me tot je zakencontacten in L.A. wend.'

‘Die heb ik al zo veel mogelijk uitgehoord.'

‘Als je ooit zijn portefeuille eens had gepakt...'

‘Dat hèb ik niet gedaan. En ik word misselijk van dat "als".' Lynn stond op.

Helene stak haar een hand toe. 'Ik wou dat ik je kon helpen.'

'Ik ook. Ik wou dat er iemand was die dat kon.'

Op weg terug naar kantoor liep Lynn even het politiebureau binnen om Mike te zeggen dat de detective niets in de zaak zag.

'Ik ben net een muis in een val, en een leeuw speelt met zijn poot met die val,' zei ze. 'Hij kan me verpletteren wanneer hij wil, maar blijft slechts spelen. En ik zit in een hoek in elkaar gedoken en geef over.' Ze pakte Mike beet bij zijn pols. 'Dit gaat niet over. Hij zal doorgaan en proberen mijn hele leven te vernietigen. Hij weet dat hij het kan doen zonder me met één vinger aan te raken. Ik heb hem alles laten zien en verteld. Ik heb hem geholpen.'

Uren later op diezelfde avond ging Mike in bed overeind zitten en keek naar zijn hand, waarop Lynns vingers hadden gelegen.

Hij had daar gezeten, naar haar ellende geluisterd en de geur van haar eau de toilette geroken.

Hij had gewacht tot ze alles moe werd en haar toen meer raad gegeven die bij de methode paste.

En de hele tijd was hij geconcentreerd geweest op haar aanraking, terwijl de rest van hem op kruissnelheid werkte.

Hij draaide het licht uit en schoof onder de elektrische deken. Het was er een met dubbele controle en hij liet beide zijden aan staan. De afgelopen twee jaar was dat de enige warmte geweest die zijn tweepersoonsbed hem bood.

Daarvóór was Renate er geweest, een jaar lang - Renate die hem had geleerd waarom hij nooit meer een relatie met een collega moest hebben. Vóór haar had hij Dee, en in haar Allston-flat was hij ingetrokken, met zijn bed en een paar andere bezittingen. Dee was aardig en hield van hem, maar acht maanden later, toen hij eindelijk begreep dat hij nooit evenveel van haar zou kunnen houden, had hij deze flat gehuurd en zijn bed teruggebracht. Hij liet haar zijn andere spullen na, die veel waardevoller waren.

In de tijd sinds Renate, die vijf jaar dichter bij haar pensioen was dan hij en goddank met dat pensioen naar een zonnig oord was vertrokken, was al zijn passie overgegaan op de misbruikte mensen die hij tijdens zijn diensturen ontmoette. Als hij nog wat vuur over had, dan bracht hij dat bij hen tot uitdrukking. Hij had nooit die overweldigende emotie voor een vrouw gevoeld die uitliep op een blèrende baby in een gemeenteflat in Dorchester, of een vuil verkrachtingsslachtoffer vol trauma's.

Hij was nog altijd dankbaar dat zijn bed leeg was, op hem en zijn elektrische deken na.

Hij sliep er prima in. Zijn nachtrust was zijn redding, die had hij nodig om de volgende dag weer zijn gebruikelijke werk te kunnen doen.

Hij wist niet waarom hij daar die avond moeite mee had.

Na een half uur stond hij op en maakte een broodje met salami klaar, waarvan hij de helft opat. De rest wikkelde hij in papier, ging weer naar bed, sliep in en werd als gewoonlijk om zes uur wakker. Hij had een gevoel wild te hebben gedroomd, maar kon zich niets herinneren.