Mole’s winnende essay

JANUARI 1986

Maandag

O vreugde!…O verrukking!…Eindelijk heb ik mijn sporen ver diend in de wereld van de literatuur. Mijn essay getiteld ‘Een dag uit het leven van een stewardess’ heeft de tweede prijs gewonnen in de Creatief-Schrijven competitie van British Airways. De prijzen die ik heb gewonnen, zijn: een boekenlegger in de vorm van een Concorde met een gouden handtekening van Melvyn Bragg, een stewardessenschort, geschonken door ‘De Belangenvereniging van Stewardessen in Moeilijkheden’, en 50 pond. Hier volgt, voor het nageslacht, mijn winnende essay.

EEN DAG UIT HET LEVEN VAN EEN STEWARDESS

DOOR A. MOLE

Jonquil Storme opende haar smachtende blauwe ogen en keek op de klok. ‘O jeetje,’ kreunde ze. De klok wees zeven uur en Jonquil moest om kwart over zeven op vliegveld Heathrow zijn waar ze een Concorde onder haar vleugels moest nemen. Jonquil strekte haar bevallige witte hand uit en greep de telefoon. Met haar andere hand draaide zij een nummer en met haar andere hand streelde ze een orchidee die naast haar bed in een jampotje stond.

‘Ha, Brett,’ zei ze in de hoorn…’Met Jonquil, lieveling. Ik ben te laat. Onze nacht van ongebreidelde hartstocht heeft me zo uitgeput dat ik me verslapen heb.’ Bretts mannelijke gegrinnik weerklonk door de telefoon.

‘Oké, Jonquil,’ lachte hij. ‘Ik zeg wel tegen de passagiers dat er sneeuw ligt op de landingsbaan. Haast je maar niet, liefje.’ Jonquil legde de telefoon neer en zonk terug in de kussens die nog steeds geïmpregneerd waren met Bretts haarolie. Ze vroeg zich af of ze ooit zou trouwen met Brett, de gezagvoerder van de Concorde, en of het smoesje van sneeuw op de landingsbaan zou worden geloofd. Het was tenslotte juli. Al mijmerend nam Jonquil een douche in de douchecel en kleedde zich aan in de kleedkamer. Algauw was ze soignée en klom ze in haar open Maserati sportwagen onder de verbaasde blikken van gewone sjofele voorbijgangers.

Algauw wiegde ze op haar naaldhakken de trap op van de Concorde. Brett kwam haar tegemoet in de deuropening en gaf haar een tongzoen. De passagiers hadden daar geen bezwaar tegen, integendeel, ze applaudisseerden en juichten. Een jolige Amerikaan schreeuwde: ‘Gods beste zegen, kapitein!’ Bretts mannelijke tanden flitsten. Hij ging naar de voorkant van het vliegtuig en draaide het contactsleuteltje om. Glimlachend naar de passagiers wandelde Jonquil heen en weer en opende blikjes kaviaar. Algauw knalden de champagnekurken en lagen de passagiers dronken in het rond. De vlucht verliep vlekkeloos en zonder problemen en toen de Concorde New York bereikte vroeg Brett Jonquil zijn bruid te worden. Dus, na bloedtesten voor ziekten, traden Jonquil en Brett in het huwelijk in de lift van het Empire State Building. Algauw was het tijd de Concorde om te keren en huiswaarts te vliegen naar Londen. Jonquil was onwijs trots op haar nieuwe gouden ring en Brett vloog het vliegtuig beter dan ooit tevoren. Toen Jonquil die avond in bed stapte zei ze tegen zichzelf. ‘Wat een geluksvogel ben ik toch. En dan te bedenken dat ik bijna lerares op een huishoudschool was geworden.’ Ze keek naar Bretts warrige zwarte haar op de Laura Ashley sloop en glimlachte. Het was de opwindendste dag van haar leven geweest.

EINDE (Copyright wereldwijd in bezit van A. Mole)