7e maand

Dag 2

Nu ik min of meer rechtop kan zitten (wanneer ik in de stemming ben), geeft ze me vaak in de keuken eten in de kinderstoel. Dat heeft voordelen en nadelen. Het nadeel is dat ik minder kans krijg Haar kleren onder te knoeien, en Haar haar enzovoort, vol eten te smeren dan toen Ze me nog op schoot hield. Aan de andere kant, er zit een behoorlijk tafelblad vooraan de kinderstoel dat heel geschikt is om eten over te wrijven met je ellebogen en een reling waar je tegenaan kunt slaan met een lepel. En omdat hij zo hoog is, heb je bovendien een uitstekend punt van waaruit je een omgedraaide kom smurrie kunt lanceren.

In elk geval, ik wilde vanavond, na mijn middagvoeding, mijn gebruikelijke spuugpartijtje doen (tegenwoordig meer voor de vorm, want Ze is nu al een hele tijd te slim om nog in de vuurlinie te komen), toen ik plotseling werd overvallen door een enorme en totaal onverwachte boer.

Het had een dramatische uitwerking. De inhoud van mijn mond schoot bijna een halve meter weg en landde met een heel bevredigende ‘klats’ op de keukenvloer!

Ze reageerde net als altijd wanneer ik iets nieuws doe, en stormde weg om het boek erbij te halen. Je kunt je voorstellen hoe verrukt Ze was toen Ze in de inhoud iets ontdekte dat daar ‘projectielbraken’ wordt genoemd. Dat is precies wat het was.

Dag 3

De hele dag bezig geweest met het verfijnen van deze grote nieuwe truc.

Vanavond slaagde ik erin vanaf mijn kinderstoel de volledige inhoud van mijn mond minstens zestig centimeter ver te spugen.

Dag 4

In de namiddag haalde ik met mijn projectielbraken voor het eerst het aanrecht – dat moet zeker zeventig centimeter van de kinderstoel af zijn – en raakte de kat precies tussen zijn ogen.

Dag 5

Vandaag tot aan het formuis.

Vijfenzeventig centimeter op zijn minst. De voorkant van het fornuis moest helemaal worden schoongeboend. Lang niet gek.

Dag 7

Over de negentig! Ja, een persoonlijk record, dat de keukendeur bereikte.

Wat mijn record nog beter maakte, was het feit dat Hij net op dat ogenblik de keuken binnenkwam. Moest een andere broek en andere schoenen aantrekken.

Ik vraag me af…hoeveel kans is er dat projectielbraken een Olympische sport wordt tegen de tijd dat ik oud genoeg ben om mee te doen?

Als dat ooit gebeurt dan win ik gegarandeerd een gouden plak.

Dag 10

Vandaag heeft Ze me meegenomen naar het zwembad met een vriendin van Haar die ook een baby heeft. Ze oefenen de laatste tijd veel druk op ons uit om vriendschap te sluiten, al kan het ze niet zijn ontgaan dat we elkaar niet kunnen luchten of zien. Op weg naar het zwembad zat ik bijvoorbeeld (met tegenzin) in mijn autozitje achterin, met naast me de vriendin met haar baby op schoot en de hele tijd hoorde ik: “Kijk nou eens, jouw baby probeert mijn kindje aan te raken,” (dat was waar) en “Jij wilt je vriendje zeker een zoentje geven, hè?” (Dat was allesbehalve waar. Ik wilde mijn zogenaamde vriendje alleen maar een knal voor zijn kop verkopen.)

Maar dat konden ze maar niet begrijpen. Ze bleven maar doorzeuren over wat ‘een dikke vriendjes’ we later zouden worden. Nou zeg, wanneer ik vrienden krijg, ga ik heus niet aan mijn ouders vragen hoe ik die uit moet zoeken; als je ziet wat een hoop verkeerde beslissingen zij nemen…Ik bedoel maar, neem nou de naam die ze me gegeven hebben…Ik kreeg nog een voorbeeld van Haar gebrek aan inzicht terwijl ik daar zat. “Heb je er al over nagedacht wanneer je weer gaat werken?” vroeg Haar vriendin. En Zij had de brutaliteit te zeggen: “Ik hoop over een paar maanden part-time te gaan werken.” Goed dat ik dat weet, mam. Dat zullen we nog wel eens zien.

Zwemmen is inderdaad heel leuk. Veel kans om water in Haar gezicht te spatten. Natuurlijk kan ik prima drijven, maar elke keer dat Ze me dreigde los te laten, zonk ik als een baksteen. Het was de moeite waard om Haar gezicht te zien wanneer Ze me weer naar de oppervlakte haalde.

Dag 13

Ten gevolge van de zwempartij ben ik nu snotverkouden. Er zit iets heel bevredigends in het overal rondslieren van een lange snotkegel. Ik vind het leuk om hem op Haar schouder te plakken, of op het kleed, de meubels, het behang, enzovoort.

∗

Kreeg vandaag mijn eerste boek. Er stonden geen woorden in, alleen de letters van het alfabet met bontgekleurde plaatjes erbij.

“Is dat geen prachtige hoekeleboekje voor mijn honneponnetje!” kirde Ze. (Ik wou dat Ze dat slijmerige gekir eens afleerde; als je boek bedoelt, zeg dan gewoon boek.)

“Gaat mijn hartje lekker lezen in het hoekeleboekje?” zei Ze en liet me ermee alleen.

Nee, ik heb het boek niet gelezen. Hoe kun je plaatjes nou lezen?

Maar ik heb wel de kaft eraf gerukt, vier bladzijden eruit gescheurd en drie andere opgegeten. Ik heb A van appel opgegeten en B van bal…het smaakte net als dat natte karton dat ik altijd krijg.

Dag 16

Nog iets nieuws in mijn leven. Van een vriendin die een heleboel baby’s heeft gekregen, heeft Ze een box gekregen. Ik kan niet zeggen dat het me aanstaat.

Hij is behoorlijk oud: een afschuwelijk groot houten ding met spijlen waar de verf is afgesabbeld – door vroegere gevangenen, neem ik aan.

Tot dusver heeft Ze hem nog alleen maar aan me laten zien. “Kijk eens, wat een mooie boxeboxie voor mijn zoete snoepje!”

Net als bij alle andere nieuwigheden in mijn leven begroette ik deze met zo’n verwoed gekrijs, dat Ze het niet waagde mij erin te leggen.

Maar ik ken Haar – Ze zal het blijven proberen.

Dag 17

En jawel hoor, vanmorgen legde Ze me in de box.

Ik begon te brullen om Haar aan Haar verstand te brengen dat ik te jong was om de wereld tussen tralies door te zien. Maar zoals gewoonlijk begreep Ze er geen barst van.

“Ja, dat moet ook frustrerend zijn,” zei Ze. “Je zult het vast een stuk leuker vinden in de box wanneer je een beetje rond kunt scharrelen.”

Kan je net geloven.

Aan één kant van de box zit een soort telraam met gekleurde plastic kralen. Toen Ze me eruit tilde, stak ik mijn hand ernaar uit en Zij moedigde me aan ermee te spelen. “Wil mijn schatje wel met die mooie kraaltjes spelen dan?”

Nee, ik wilde er niet mee spelen. Ik wilde alleen maar zien hoe vast ze zaten en ik zag tot mijn genoegen dat ze nogal los zaten. En de spijlen aan de zijkant waar ze aan vastzaten, ook.

Dat zal ik onthouden voor het geval het ooit nodig is uit te breken uit de box.

Dag 18

De box is opgeborgen in de kast onder de trap, maar daar trap ik niet in. Ik weet dat ze hem op een gegeven moment weer te voorschijn zullen halen, en wanneer ze dat doen, zal ik erop voorbereid zijn!

Dag 21

Ik heb een nieuwe truc – op mijn knieën ondersteund door maar één hand. Mijn ouders zijn meer onder de indruk van deze doorbraak dan ik. Het moet ergens goed voor zijn, maar ik ben er nog niet achter waarvoor.

Dag 22

Ik heb het! Ik kan nu mijn evenwicht bewaren terwijl ik dingen pak waar ik vroeger niet bij kon. Fantastisch! Alleen achtergebleven in de keuken na het ontbijt, lukte het me de pannenkast open te krijgen met mijn vrije hand en alle pannen eruit te trekken. Jammer genoeg is er niets gebroken, maar het maakte wel een heel bevredigend kabaal.

Zij wist niet of Ze nu vol bewondering voor mijn handigheid moest zijn, of nijdig over de rommel die ik had gemaakt.

Dag 23

Nog een triomf dankzij mijn eenhandige truc. Alleen in de woonkamer na mijn middagdutje ben ik erin geslaagd alle ornamenten van de onderste planken af te trekken. Niet alles brak, maar het was toch heel verdienstelijk voor een eerste poging.

(Jammer genoeg ontdekte ik dat de beeldjes een huwelijksgeschenk waren van zijn peetvader waar ze altijd al een hekel aan hadden gehad, en dat ze blij waren eraf te zijn. Volgende keer beter.) Dit keer wist Ze beter of Ze nu mijn handigheid moest bewonderen of nijdig moest zijn over de rommel die ik had gemaakt.

Dag 24

Werk nog steeds aan mijn eenhandige truc.

Alleen in de slaapkamer van mijn ouders terwijl Zij de telefoon aannam, lukte het me de deur van Haar klerenkast open te krijgen en massa’s kleren naar beneden te trekken. Heel wat kleren scheurden.

Ze toonde geen enkele bewondering voor mijn handigheid, maar wel veel boosheid over de rommel die ik had gemaakt.

Dag 25

Nog een eenhandige triomf.

Alleen gelaten in Zijn werkkamer slaagde ik erin alle boeken af te trekken van de onderste twee planken van de boekenkast waarin hij al Zijn eerste edities bewaart (een verzameling die Hij van Zijn grootvader heeft geërfd).

Ik heb gemerkt dat grote-mensenboeken, net als mijn grote prentenboek, kaften hebben die gemakkelijk loslaten en bladzijden die je kunt verscheuren.

Hij had geen enkele moeite met kiezen tussen bewondering voor mijn handigheid en boosheid over de rommel die ik had gemaakt.

Dag 27

Hij denkt echt maar aan één ding. Vanavond probeerde Hij het weer. Vanuit mijn wieg hoorde ik gemompel en geritsel in de slaapkamer. “Hm, ze zien er nog steeds heel goed uit,” mompelde Hij.

Eén ogenblik vroeg ik me af waar Hij het over had, maar Haar woorden verminderden het aantal opties aanzienlijk.

“Ze worden wel weer kleiner wanneer ik stop met borstvoeding.”

Toen hoorde ik Hem zeggen: “Wanneer hou je eigenlijk op met borstvoeding? Het vaste voedsel gaat erin als koek, te oordelen naar de de staat van de meubels en het behang.”

“Nou,” antwoordde Ze voorzichtig. “Ik ben van plan volgende maand te beginnen met afwennen.”

O ja? Dat zullen we nog wel eens zien.

“…Ik bedoel, dat moet heel geleidelijk. Het kan een paar maanden duren voor de baby helemaal van de borst af is…”

Kan je net geloven! Een paar jaar komt dichter in de buurt.

Ik stond ze nog een minuutje toe voor ik mijn eerste O-mijn-God-misschien-is-het-wel-hersenvlies-ontsteking-gil slaakte.