Hoofdstuk 2

Amy hing op. „Mooi, dat is geregeld.” Nu ze haar besluit had genomen, werd ze weer helemaal opgewonden bij het idee dat ze de kans kreeg met een echte mustang te werken. „Ik kan niet wachten om het Ty te vertellen. Heb je straks tijd om me naar het ziekenhuis te brengen, Lou?”

Lou knikte. „Tuurlijk. Over een halfuurtje?”

Met een hoofd propvol gedachten zat Amy later in de auto op weg naar het ziekenhuis. Ze miste het ontzettend om met Ty te praten over het werk op Heartland. Ze hadden samen alles van Amy’s moeder, Marion, geleerd voordat ze overleed. Ze waren het altijd helemaal met elkaar eens over hoe ze de paarden wilden behandelen die naar Heartland kwamen.

Hoewel Ty nog altijd geen enkele reactie had gegeven, ging Amy toch steeds naar het ziekenhuis en vertelde ze hem alles wat er gebeurde. Ze wist zeker dat hij het kon horen en vandaag had ze zo veel te zeggen. Over hoe goed Willow had gelopen en natuurlijk alles over Dazzle en hoe geweldig het was om met een wild paard te gaan werken.

Lou stopte de auto bij het ziekenhuis en Amy stapte uit.

„Ik kom je over een uurtje halen,” zei Lou. „Misschien iets eerder. Ik hoef alleen een paar boodschappen te doen in de stad.”

Amy zwaaide en ging naar binnen. Ze kon de route naar Ty’s kamer zo langzamerhand wel dromen. De lift in, drie etages naar boven, afdeling zes…

Ze stapte de lift uit en liep neuriënd rechtsaf de bekende gang in, naar Ty’s kamer. Ze ging naar binnen. „Hoi, Ty…”

Ze viel stil toen ze zag dat Ty niet alleen was. Er zat iemand naast zijn bed. Een meisje, misschien een jaar of twee ouder dan Amy, keek op. Ze was heel mooi, met donker, steil haar.

„O, hallo,” groette Amy geschrokken.

„Hoi.” Het meisje stond op. „Kom je ook voor Ty?”

„Ja.” Een beetje in de war liep Amy naar het bed. Ze had dit meisje nog nooit eerder gezien. Ze glimlachte ongemakkelijk. „Ik ben Amy.”

„Hoi, Amy. Ik ben Kerry-Ann.” Het meisje ging weer zitten. „Ik hoorde over de storm op het nieuws. Ik was die week op vakantie, maar toen ik terugkwam, vertelden een paar oude vrienden me dat Ty een ongeluk had gehad. Ik schrok me dood. Ik ben meteen hierheen gekomen.”

Amy keek verbaasd toe hoe Kerry-Ann haar hand op die van Ty legde en hem stevig vasthield. Ze liet zich op de andere stoel zakken. Dazzle en Willow waren even helemaal vergeten. Ze schraapte haar keel. „Ken je Ty goed?” perste ze eruit.

Kerry-Ann knikte. „Nou, dat kan je wel zeggen! We zaten samen op school. En jij?”

Kerry-Ann zag er zo vol zelfvertrouwen uit, met haar hand om die van Ty. Amy bloosde verward. „Ik ben zijn vriendin,” zei ze zacht. „En we werken ook samen.”

„Waar was dat ook al weer? Op Homeland, toch?” vroeg Kerry-Ann.

„Heartland,” verbeterde Amy haar met een glimlach.

„O ja. Ik wist dat het zoiets was. Je werkt met paarden, toch?”

Amy knikte en zweeg, hoewel haar hoofd vol zat met vragen. Wie ben jij? Waarom heeft Ty het nooit over je gehad? Maar ze kreeg geen woord over haar lippen en staarde naar Ty’s gezicht. Hij zag er zo vredig uit. Amy vroeg zich af of hij zou beseffen dat ze er waren. Ze kon zich bijna niet inhouden, ze wilde hem eigenlijk door elkaar schudden en wakker maken. Af en toe werd ze echt helemaal gek van die stilte. Ze wilde zijn stem horen. Ze wilde dat hij haar vertelde waar hij Kerry-Ann van kende. Ze probeerde zich te herinneren of ze die naam ooit eerder had gehoord.

Kerry-Ann zei ook niets meer, maar hield nog steeds Ty’s hand vast.

Amy voelde zich heel ongemakkelijk. Ze bleef nog even zitten en stond toen op. „Ik moet ervandoor. Ik kwam alleen maar even hallo zeggen.”

Kerry-Ann glimlachte. Als zij het ook een rare situatie vond, liet ze daar in elk geval niets van merken. „Nou, dag dan maar,” zei ze. „Ik kom je vast snel weer eens tegen.”

Langzaam slofte Amy door de gangen van het ziekenhuis. Daarna ging ze naar buiten en slenterde wat door de tuin om de tijd te verdrijven. Kerry-Ann. Kerry-Ann… Ze wist zeker dat ze die naam nog nooit had gehoord. En ze had haar sowieso nooit eerder gezien. Maar Kerry-Ann had gezegd dat ze Ty goed kende. Amy had het gevoel dat ze daarmee bedoelde dat ze hem héél goed kende. Het stak haar. Ze had altijd gedacht dat ze alles van Ty wist en ze baalde van het idee dat hij misschien dingen voor haar geheim had gehouden. Ty had natuurlijk wel heel veel dingen gedaan voor hij haar ontmoette en hij kende ook heel veel mensen. Hij was pas op Heartland gekomen toen hij zestien was. Ze had daar alleen nog nooit zo over nagedacht. Was Kerry-Ann een exvriendinnetje? Had Ty het expres niet over haar gehad?

Amy vermande zich; het had geen zin om zich allerlei dingen in haar hoofd te halen. Kerry-Ann is vast gewoon een van zijn oude vrienden, dacht ze. Ze ging op een bankje op Lou zitten wachten. Ze wilde niet aan Ty gaan twijfelen, zeker nu niet.

Lou kwam aanrijden en Amy stapte in de auto.

„Je stond al vroeg weer buiten,” merkte haar zus op. „Hoe gaat het met hem?”

Amy haalde haar schouders op. „Hetzelfde als anders.”

Lou keek haar meelevend aan. „Ik weet zeker dat hij weer wakker wordt, Amy,” zei ze zacht.

Amy knikte. „Vast wel.”

Op Heartland zat Amy’s vriendin Soraya op het hek te wachten. Ze zwaaide en rende naar hen toe toen Lou de auto parkeerde.

„Jij bent vroeg!” riep Amy met een lach.

„Ja,” zei Soraya. „Mijn moeder ging naar een vriendin, dus heeft ze me onderweg afgezet. Hoe is het met Ty? Je opa zei dat je naar het ziekenhuis was. Gaat het al wat beter?”

Amy schudde haar hoofd. „Nee, geen nieuws.” Ze twijfelde of ze over Kerry-Ann zou vertellen, maar besloot het niet te doen. Ze wilde er eerst zelf even goed over nadenken.

„Oké, welk klusje heb je voor me?” vroeg Soraya, toen ze naar de boerderij liepen. „Ik wilde eigenlijk met uitmesten beginnen, maar de stallen zien er al helemaal schoon uit.”

„Ja, dat lukt ons tegenwoordig wel,” antwoordde Amy. „De quarantaine is net opgeheven en we hebben nog maar twaalf paarden, dus stalwerk is het probleem niet. Het echte werk, het behandelen van de paarden, is moeilijker, zeker nu school weer is begonnen.”

Soraya kneep meevoelend in haar arm. „Daar zal je Ty wel het meest bij missen.”

Amy knikte. Niemand op Heartland kon Ty’s werk overnemen, maar het had geen zin om daarover te klagen. „We kunnen wel wat met Blackjack gaan doen in zijn stal,” stelde ze voor. „Hij moet eigenlijk gewoon heel veel aandacht krijgen, door veel te poetsen en te knuffelen. Hij werd helemaal over het hoofd gezien, dus moeten we zijn vertrouwen zien terug te winnen. Maar eerst moet ik even wat eten, ik rammel. Wil je ook een boterham?”

„Ik heb allang gegeten,” zei Soraya. „Maar ga vooral je gang. Ik pak wel wat borstels, dan begin ik vast.”

„Top. Hij staat in de achterste stal.”

„Oké, tot straks.”

In de keuken smeerde Amy snel wat mosterd op haar brood en zocht in de koelkast naar ham. Ondertussen dacht ze aan wat Soraya had gezegd. Ze miste Ty meer dan iedereen ooit kon vermoeden. Hun vriendschap was altijd al heel bijzonder voor haar geweest, zelfs voordat ze verkering kregen. Ze hadden zo veel tijd samen doorgebracht dat ze zich niet kon voorstellen dat er nog geheimen tussen hen waren. Maar het beeld van Kerry-Ann naast Ty’s bed bleef door haar hoofd spoken.

Gefrustreerd smeet ze de deur van de koelkast dicht. Terwijl ze terug naar de stallen liep, propte ze haar boterham naar binnen en dwong ze zichzelf weer aan Blackjack te denken.

„Het gaat echt al veel beter met hem,” zei Soraya toen Amy bij de box aankwam. Ze stond het paard met lange, ritmische halen te borstelen. „Hij heeft nog niet één keer naar me gehapt. Volgens mij vind jij het wel lekker, hè jochie?”

Amy lachte en stapte de box in. Soraya had gelijk, het ging echt steeds beter met Blackjack. Zijn eigenaars hadden hem naar Heartland gestuurd omdat hij plotseling, na jaren braaf zijn werk te hebben gedaan op een manege, steeds agressiever was geworden. Zijn slechte humeur werd snel erger. Hij liet zich niet pakken op het land en in zijn stal stond hij alleen nog maar te trappen en te bijten.

Amy had zich geleidelijk aan gerealiseerd dat hij zich, zoals dat soms ging bij manegepaarden, was gaan vervelen en verbitterd was geraakt. Hij was nu vijftien en had jaren hard moeten werken in die saaie manege. Amy vond het geen wonder dat hij chagrijnig was geworden! Door de aandacht en liefde van iedereen op Heartland was zijn gedrag nu langzamerhand steeds beter geworden. Amy gaf hem ook de Bach Bloesem-remedie Wilg, waardoor hij zijn wrok makkelijker kon laten gaan en meer openstond voor de behandeling die ze hem gaf. Hij leek een heel ander paard te worden.

Amy streek de voorlok van het paard uit zijn ogen en zocht in haar zakken naar wat brokjes. „Alsjeblieft, jongen.”

Blackjack pakte ze met zijn zachte lippen van haar hand. Ze kietelde hem over zijn voorhoofd en achter zijn oren.

„Hij staat helemaal te genieten,” merkte Soraya op, die zijn rug aan het poetsen was. „Maar ik laat zijn achterbenen toch maar aan jou over, als je het niet erg vindt.”

„Tuurlijk niet,” zei Amy met een lach. „Maar hij is nu best braaf.”

Ze werkten nog een poosje in stilte door en gingen helemaal op in het ritme. Opeens ging de deur van het stalgebouw open en Ben, de stalhulp van Heartland, kwam binnen.

„Hoi!” Hij grijnsde naar Soraya.

„O, hoi Ben.” Soraya keek maar heel even op van haar werk.

Amy keek verbaasd naar haar vriendin. Soraya raakte anders helemaal in de war van Ben, maar vandaag leek ze wel een beetje afwezig. Amy lachte naar hem. „Hoe gaat het met Red?”

„Elke dag gelukkig iets beter. Ik schat dat hij nu weer voor driekwart fit is.”

Red was een van de paarden die de paardengriep te pakken hadden gehad die een paar weken daarvoor op Heartland was uitgebroken. Red was Bens eigen paard, een talentvol springpaard, maar door de ziekte had hij een tijdje geen wedstrijden kunnen rijden. Ben deed het voorzichtig aan met hem, hij hield te veel van zijn paard om voortijdig weer met hem te gaan trainen.

„Moet ik vandaag nog iets extra’s doen, Amy?” ging Ben verder. „Ik had gehoopt dat ik vanmiddag nog even met Red aan de slag kon.”

„Ga je gang,” knikte Amy. „En als je daarna nog wat tijd over hebt, zou je dan Silver kunnen longeren? Maar rustig aan, hoor, want ze is nog wat stijf, dus een kwartiertje is wel genoeg. O ja, ik heb nog een leuk nieuwtje. Morgen krijgen we een wilde mustang!”

Soraya en Ben keken haar met open mond aan.

„Wat? Om af te richten?” vroeg Ben.

Amy knikte. „Zijn nieuwe eigenaar wil dat we hem zadelmak maken. Het is een hengst, vers van de prairie in Nevada.”

„Wauw!” Soraya leek het bijna niet te kunnen geloven. „Wat spannend!”

Amy grijnsde. Door de ongemakkelijke ontmoeting met Kerry-Ann was ze bijna vergeten hoe leuk ze het vond dat Dazzle kwam. „Ja, hè? Het is een fantastische kans. Ik kan haast niet wachten.”

„Wanneer komt hij?” vroeg Ben.

„Ergens in de ochtend,” zei Amy. „Ben je er dan? Ik denk dat ik wel wat hulp kan gebruiken.”

„Natuurlijk ben ik er! Maar ik ga weer eens aan de slag. Tot snel, Soraya.”

„Doei,” groette Soraya, en zij en Amy keken hem na.

Toen Ben de deur uit was, draaide Amy zich naar haar vriendin. „Je was wel heel… koel tegen Ben,” viste ze voorzichtig.

Soraya werd een beetje rood en haar borstel ging wat langzamer. „Ik had niet gedacht dat je het zou merken.”

„Kom op, zeg! Het is overduidelijk!” riep Amy uit. „Meestal ben je zo geïnteresseerd in Ben en Red. Is alles wel goed met je?”

„Ja hoor, niks aan de hand. Nou ja, Ben heeft er in elk geval niks mee te maken. Ik… Ik was er even niet bij met mijn gedachten.”

Amy keek haar vriendin onderzoekend aan. Soraya had een geheimzinnig lachje op haar gezicht en Amy was ontzettend nieuwsgierig. Ze was al zo lang gek op Ben. „Omdat je aan iemand anders dacht, zeker?” vroeg ze. „Soraya, vertel op!”

Soraya slikte. „Amy, je moet me echt beloven dat je het niet verder vertelt.”

„Dat doe ik toch nooit!” zei Amy verontwaardigd. Ze bukte zich om Blackjacks achterbenen te borstelen en dacht ondertussen koortsachtig na. Waarom zou Soraya zo raar doen? Om wie was ze zo verlegen? Amy kende haar vriendin door en door en er waren niet zo veel mogelijkheden. „Soraya, het is toch niet Matt, hè?”

Matt Trewin was een van hun vrienden van school, die ze al jaren kenden. Dit semester hadden Matt en Soraya de hoofdrollen in het schooltoneelstuk Romeo en Julia.

Soraya’s ogen werden groot. „Amy! Hoe wist je dat?” vroeg ze geschokt.

Amy lachte. „Gokje!”

„Weet je wat het is? We trekken de laatste tijd zo veel met elkaar op,” legde Soraya uit. „We moeten nu natuurlijk steeds oefenen voor het toneelstuk en daarna gaan we altijd leuk kletsen en zo.” Ze was even stil. „Je vindt het toch niet erg, hè?” vroeg ze opeens.

„Erg? Hoezo?” Amy begreep er niets van. Matt had Amy wel eens mee uit gevraagd, maar dat was al eeuwen geleden. Ze dacht er nooit meer aan. „Ik zou het juist leuk vinden als twee van mijn beste vrienden verkering kregen.”

Soraya werd nog roder en schudde haar hoofd. „Ho, rustig aan! Ik weet niet of hij dat wel wil,” zuchtte ze.

„Waarom niet?” Amy keek haar niet-begrijpend aan. „Jullie lijken me juist een hartstikke leuk stelletje.” En dat meende ze ook. Soraya en Matt pasten echt onwijs goed bij elkaar. Waarom had ze dat nooit eerder gezien? Ze moest glimlachen bij het idee.

Plotseling werd ze overspoeld door een gevoel van eenzaamheid. Ze dacht aan Ty, in zijn ziekenhuisbed. Ze bukte zich en liet haar hand over Blackjacks been glijden. Voorzichtig tilde ze zijn voet op en krabde die in stilte uit.