29
Toen Claudel opnam, zei ik wie ik was en kwam meteen terzake.
‘Er is iets wat ik u niet heb verteld. Dorsey heeft niet alleen Spider Marcotte genoemd. Hij beweerde ook informatie te hebben over Savannah Osprey.’
‘Het jonge meisje dat we in St. Basile-le-Grand hebben gevonden?’
‘Ja. Ik denk dat hij de waarheid kan hebben gesproken.’
‘Dorseys handelsmerk.’
Ik negeerde het sarcasme.
‘Hebt u een foto op mijn bureau achtergelaten?’
‘Nee.’
‘Iemand heeft dat wel gedaan. Het is een oud kiekje van een bijeenkomst van bikers.’
‘Waarschijnlijk een gebedsbijeenkomst.’
‘Het ziet eruit als een picknick of een kampeerweekend.’
‘Hmmm.’
Ik haalde diep adem om mijn stem vast te laten klinken.
‘Savannah Osprey is er bij.’
‘Werkelijk?’ De toon van zijn stem maakte duidelijk dat hij me niet geloofde.
‘Daar ben ik volkomen zeker van.’
‘Wat heeft dat te maken met Dor…’
‘De foto is genomen bij Myrtle Beach.’
‘Hoe weet u dat?’
‘Minstens een van de gelovigen heeft een t-shirt van Myrtle Beach aan.’
‘Mijn zoon heeft een shirt van de Kansas City Chiefs.’
‘Mijn ogen bedriegen me niet en verder herkende ik een Piggly
Wiggly-logo op een van de boodschappenzakken.’
‘Wat is een Piggly Wiggly?’
‘Een supermarktketen met een aantal zaken in de buurt van Myrtle Beach.’
‘Waarom zou iemand een supermarkt Piggl…’
‘En een van de aanwezigen zou Cherokee Desjardins kunnen zijn.’
Een moment bleef het doodstil.
‘Waarom denkt u dat?’
‘Hij draagt een broekriem met cherokee op de gesp.’
‘Hoe ziet die man eruit?’
‘Als iets wat Jack Hanna aan een ketting zou houden en met kleine brokjes vlees vredig zou stemmen,’ zei ik kortaf. Zijn scepsis irriteerde me.
‘Ik bedoel of de man met de gesp op Cherokee Desjardins lijkt.’
‘Zijn gezicht is niet duidelijk te onderscheiden en bovendien heb ik Desjardins nooit met een gezicht gezien.’
Er volgde weer een stilte, gevolgd door het geluid van uitademen.
‘Ik zal foto’s van Desjardins halen en morgen langskomen.’
‘We kunnen proberen het beeld te vergroten.’
‘Regelt u dat dan, en liefst zo snel mogelijk. We verwachten moeilijkheden vanwege de moord op Dorsey en het gehele team is in staat van verhoogde paraatheid gebracht.’
Ik reed naar huis en werd geplaagd door twijfels aan mezelf.
Ik was in de maling genomen door Dorsey en mijn naïviteit had zijn dood veroorzaakt.
Stel dat de man op de foto Cherokee niet was? Claudel stond daar duidelijk gereserveerd tegenover. Als ik het mis had, zou hij er meer dan ooit van overtuigd zijn dat ik een idioot was.
Zoals ik dat was geweest ten aanzien van zijn partner bij Carcajou. Ik had Quickwater volkomen verkeerd begrepen. Had ik Ryan ook verkeerd beoordeeld? En mijn neef?
Waar was de foto op mijn bureau vandaan gekomen? Waarom geen briefje, geen telefoontje? Het moest een van de rechercheurs, of een van de mensen van de laboratoria zijn geweest. Niemand anders zou de kans hebben gehad het daar achter te laten.
Ik stuurde als een robot en het verkeer om me heen viel me nauwelijks op.
Moest ik Ryan een verrassingsbezoek brengen? Zou hij opendoen? Waarschijnlijk niet. Ryan had zich van de buitenwereld afgesloten omdat hij daar de voorkeur aan gaf. Maar hoe zou het waar kunnen zijn? Ik kon nog steeds niet geloven dat hij een crimineel was.
Had Kit iets te maken met de Bandidos? Met drugs? Verkeerde hij in gevaar? Wat had Dorsey geprobeerd tegen de ambulancebroeder te zeggen?
Was het mogelijk dat Kate, die duizenden kilometers verderop op een schip zat, iets te duchten had van de bikers? Haar laatste brief was vanuit Penang verstuurd.
Wie was ik nu in de maling aan het nemen? Dorsey was vermoord terwijl hij in een provinciale gevangenis werd bewaakt. Als les motards wilden dat je in gevaar verkeerde, gebeurde dat ook.
‘Verdomme!’ Ik sloeg met de muis van mijn hand op het stuur.
Ryan en Kate waren buiten mijn bereik, maar ten aanzien van mijn neef kon ik iets doen. Ik nam me plechtig voor dit voor zonsondergang met Kit uit te praten.
Of voor zonsopgang, dacht ik terwijl ik de helling naar de parkeergarage onder mijn appartementengebouw op draaide. Ik had er geen idee van hoe laat hij thuis zou komen, maar besloot hoe dan ook op hem te wachten.
Dat was niet nodig.
‘Hallo, tante T,’ zei hij toen ik binnenkwam. Ik werd ook begroet door de geuren van komijn en koenjit.
‘Het ruikt hier lekker,’ zei ik terwijl ik mijn aktetas in de hal op de grond zette.
Mijn neef en Birdie lagen gestrekt op de bank, omgeven door de restanten van de Gazette van die morgen. Het Sony Play Station was weer aan de televisie gekoppeld en draden kronkelden over de grond.
‘Ik heb halt gehouden bij La Maison du Cari, want ik vond dat het mijn beurt was om te koken.’
Hij had zijn koptelefoon afgezet en om zijn nek gehangen. Ik kon het blikken geluid van de Grateful Dead horen.
‘Geweldig. Wat heb je gehaald?’
‘Uno momento.’
Hij zwaaide zijn benen op de grond en smeet de koptelefoon op de bank. Bird schoot weg door de plotselinge nabijheid van Jerry Garcia. Kit haalde het bonnetje uit de keuken en las negen items voor.
‘Verwacht je een aanstelling bij de wetgevende macht?’
‘Nee, mevrouw. Ik wist niet zeker wat u lekker zou vinden, dus heb ik verschillende dingen van de regionale cuisines meegenomen.’
Hij sprak dat Franse woord uit met een accentje dat precies hetzelfde was als dat van de eigenaar van het restaurant.
‘Maakt u zich geen zorgen. We grazen ons er wel doorheen,’ zei hij, nu met een Texaans accent.
‘Laat me even wat anders aantrekken. Daarna gaan we eten.’
‘Wacht. Eerst moet u dit zien.’
Hij groef in de uit elkaar gehaalde Gazette en pakte het eerste katern. Hij sloeg die open op de middelste pagina, vouwde de krant op en gaf hem aan mij, wijzend op een kop.
gevangene omgekomen door bendemoord.
Het artikel gaf een samenvatting van de feiten rond de moord op Dorsey en verwees naar hem als een van de belangrijkste verdachten in de op een executie lijkende afrekening met Yves ‘Cherokee’ Desjardins. Het beschreef Dorsey als een associé van de Heathens en Cherokee als een – zij het de laatste jaren niet meer actief – lid van de Predators.
In het artikel werd verder gesuggereerd dat de dood van Dorsey kon zijn bevolen als wraakneming voor de moord op Desjardins, en het maakte ook melding van de moorden op de tweeling Vaillancourt, Richard ‘Spider’ Marcotte en Emily Anne Toussaint. Dorsey zou worden begraven zodra de lijkschouwer zijn lichaam had vrijgegeven.
Het artikel werd afgesloten met de verklaring dat het bevoegd gezag bang was voor een escalatie van geweld en vreesde dat de begrafenis van Dorsey door sympathisanten van de Heathens kon worden gebruikt als een gelegenheid om wraak te nemen. De politie zou in de komende weken extra voorzorgsmaatregelen nemen.
Ik keek op en zag Kit heel aandachtig naar me kijken.
‘Het zou gaaf zijn om naar die begrafenis toe te gaan.’
‘Geen sprake van.’
‘De smerissen zullen die lui zo nauwlettend in de gaten houden dat ze zich zullen gedragen als misdienaartjes die onderweg zijn naar het altaar.’
‘Nee.’
‘Er zullen allemaal Harleys zijn.’
‘Je zult niet eens in de búúrt van die begrafenis komen.’
‘Al die heerlijke karren die in formatie rijden.’ Hij deed alsof hij een stuur vasthad. ‘Rollend als de donder.’
‘Kit?’
‘Ja?’ Zijn ogen straalden net zoals die van een fanatiekeling van de pinkstergemeente.
‘Ik wil niet dat je daarheen gaat.’
‘Tante Tempe, u maakt zich te veel zorgen.’
Hoe vaak had Kit dat al gezegd?
‘Ik ga een spijkerbroek aantrekken en dan moeten we maar een hapje gaan eten. Ik wil je naar iets vragen.’
Ik begon erover tijdens het toetje.
‘Ik heb vandaag bezoek gehad van een onderzoeker van Carcajou.’
‘O ja?’ Kit streek met zijn lepel het laagje glazuur van de rijstpudding af en nam toen een hap.
‘Je wordt verondersteld dat suikerlaagje ook op te eten.’
‘Het ziet eruit als zilver.’
‘Dat is het ook.’
Ik was het belangrijke moment aan het uitstellen.
‘Hij had een stel foto’s bij zich die door politiemensen waren genomen.’
Een vragende blik. Meer pudding.
‘Van jou.’
Mijn neef liet zijn kin zakken en trok zijn wenkbrauwen op.
‘De foto’s waren genomen op het kermisterrein van Galveston County. Jij was daar met leden van de Bandidos Motorcycle Club.’
‘O, o,’ zei hij met een sullig glimlachje. ‘Me ophouden in slecht gezelschap.’
‘Doe je dat?’
‘Wat?’
‘Je ophouden in het gezelschap van Bandidos.’
‘Alleen die ene keer, maar ik was daartoe gedwongen door de grote jongens.’
‘Kit, dit is niet geestig! Je bent gefotografeerd met drugsdealers!’
Hij legde zijn lepel neer en gaf me nog een stralende glimlach. Ik retourneerde die niet.
‘Tante Tempe, ik ga naar vlooienmarkten. Bikers gaan daar ook heen. Soms gaan we naar dezelfde. We praten over Harleys. Dat is alles.’
‘De rechercheur zei dat je was gearresteerd in verband met drugs.’ Ik dwong mezelf kalm te spreken.
Hij zakte onderuit en strekte zijn benen.
‘O, geweldig. Weer die shit.’
‘Welke shit?’
‘Jezus. Je zou nog denken dat ik kleuters van drugs voorzie.’ Zijn stem klonk hard en de humor was eruit verdwenen.
Ik wachtte.
‘Ik had een pakje van tien dollar voor een vriendin gekocht omdat zij haar portemonnee thuis had laten liggen. Maar voordat ik het aan haar kon geven, werd ik door een smeris gearresteerd omdat ik linksaf was geslagen waar dat niet mocht. Toen vond hij dat spul in mijn zak. Wekt dat de indruk dat ik een ervaren drugsdealer ben?’
‘Waarom heeft die agent je gefouilleerd?’
‘Ik had wat bier gedronken.’
Met een grote teen trapte hij tegen het kleed. Een lange, magere teen met een knobbel bij het gewricht en een ellipsvormige nagel. De grote teen van mijn vader. Mijn hart bloedde terwijl ik naar hem keek. Elke cel in zijn lichaam deed me aan papa denken.
‘Oké. Ik had veel bier gedronken. Maar ik gebruik geen drugs, zoals ik u al heb verteld. Christus, u lijkt mijn vader wel.’
‘Of welke bezorgde ouder dan ook.’ Liefde en woede vochten om de controle over mijn stem.
‘Luister. Ik heb de mij opgelegde dienstverlenende straf verricht en heb deelgenomen aan die maffe cursus van ze over het gebruik van verdovende middelen. Zullen jullie me dan nooit met rust laten?’
Hij schoot van zijn stoel af en liep met gebogen schouders de kamer uit. Een paar seconden later hoorde ik de deur van de logeerkamer dichtklappen.
Prima gedaan, Brennan. Neem een gouden medaille in ontvangst voor effectief ouderschap.
Ik ruimde de tafel af, pakte het eten dat niet was opgegeten weer in, zette de vuile vaat in de afwasmachine en draaide het nummer van Howard.
Er werd niet opgenomen.
Verdomme, Harry, dit had je me wel eens mogen vertellen. En ik kan je vervloeken omdat je in Mexico zit.
Ik probeerde Isabelle te bereiken, in de hoop haar naar Lyle Crease te kunnen vragen.
Antwoordapparaat.
De rest van de avond bracht ik door met het boek van Pat Conroy dat ik twee weken eerder had weggelegd. Niets leek heerlijker dan in Carolina te zijn.
Het was voorspelbaar dat Kit nog sliep toen ik naar mijn werk ging. Deze dag woonde ik de ochtendbespreking wel bij.
Toen ik terugkwam in mijn kantoor, was Claudel daar.
‘Weet u al wie Dorsey heeft vermoord?’ vroeg ik terwijl ik de agenda van die morgen op het bureau smeet.
Hij bekeek me met een blik die gesmolten lava nog had laten bevriezen en stak me een envelop toe.
Ik ging zitten, haalde mijn bureaula van het slot en gaf hem de foto van Myrtle Beach.
‘Waar zei u ook al weer dat die vandaan kwam?’
‘Dat heb ik u niet verteld, omdat ik het niet weet.’ Ik gaf hem het vergrootglas.
‘Hij lag er zomaar?’
‘Ja.’
Hij bekeek het kiekje.
‘Ik zag hem gisteren opeens op mijn bureau liggen, maar ik weet niet wanneer hij daar is terechtgekomen.’
Na een paar seconden hield hij het vergrootglas stil en bracht het dichter naar de foto toe. Toen: ‘U hebt het over de man naast Z.Z. Top?’
‘Wijs me eens aan wie u bedoelt?’ Ik verbaasde me over de muzikale verwijzing, want ik zou Claudel hebben getypeerd als iemand die uitsluitend van klassieke muziek hield.
Hij draaide de foto naar me toe en wees.
‘Ja. Het meisje naast hem is Savannah Osprey.’
Terug naar het vergrootglas.
‘Weet u dat zeker?’
Ik pakte de foto uit het jaarboek, die Kate me had gegeven. Hij bestudeerde die foto en toen het kiekje, waarbij zijn hoofd heen en weer ging als dat van een tennisfan in Wimbledon.
‘U hebt gelijk.’
‘Wat denkt u van Gespmans?’
Hij wees op de envelop die ik in mijn hand hield. ‘Voordat Desjardins ziek werd, was hij een grote vent.’
Ik schudde de foto’s uit de envelop en Claudel liep om het bureau heen zodat we ze samen konden bekijken.
Groot was een understatement. De deels hoofdloze gestalte die ik in de stoel had gezien, was slechts een fractie van het lichaam waarin Cherokee Desjardins eens had gehuisd. Voordat de kanker hem vanbinnen had verschrompeld en medicijnen en chemokuren hun wonderen hadden verricht, was de man immens geweest, zij het nogal sponzig en met een dikke buik.
De foto’s in het dossier besloegen een aantal jaren. Baarden kwamen en gingen en de haargrens kroop naar achteren, maar de buik en de gelaatstrekken waren weinig veranderd.
Tot de kanker had toegeslagen.
Zes maanden voor zijn dood was Cherokee nog slechts een schaduw van zijn vroegere zelf geweest, kaal en broodmager. Als er geen naam achter op de foto had gestaan, zou ik hem niet hebben herkend.
Terwijl ik het gezicht op de ene na de andere foto bestudeerde, herinnerde ik me een oud citaat van Brando. Ik heb ogen als die van een dood varken, had de ouder wordende acteur over zichzelf gezegd.
Maak je geen zorgen, Marlon. Ze hebben je goede diensten bewezen. Deze man zag er uitsluitend onheilspellend uit, en even gemeen als een tot een meute behorende hond die een lekker stuk vlees heeft gestolen.
Maar hoe hard we er ook ons best voor deden, we konden niet met zekerheid vaststellen of de overleden maar niet betreurde Cherokee degene was die bij Myrtle Beach die gesp droeg.