24

‘Van het bed af!’

Toen ze de deur hoorde opengaan, verwachtte Jennifer weer een smerige maaltijd, maar de vrouwenstem was overduidelijk. Snel kwam ze overeind, zocht met haar voeten de vloer en ging rechtop naast het bed staan.

‘Oké, nummer 4. Ik wil dat je jumping-jacks gaat doen. Vijftig. Tel ze hardop af.’

Jennifer begon direct en telde keurig in ritme af, zoals soldaten doen tijdens een mars. Toen ze klaar was, eiste de vrouw sit-ups, daarna buikspieroefeningen en ten slotte looppas op de plaats. Jennifer vond het net basisschoolgymnastiek.

Het zweet stond op haar voorhoofd. Ze hijgde van de inspanning en begreep niet waarom ze dit allemaal moest doen, maar bedacht dat het waarschijnlijk goed voor haar was. Niet dat ze zich kon voorstellen waarom zij zouden willen dat ze iets deed wat goed voor haar was, maar ze accepteerde het slechte dat met het goede kwam. Nadat de vrouw zei: ‘Voor nu is het genoeg,’ raakte ze zelfs nog vijf keer snel achter elkaar haar tenen aan. De vrouw wachtte rustig tot ze klaar was en na een korte pauze vroeg ze: ‘Ben je doof, Nummer 4?’

Jennifer verstijfde. Achter de blinddoek kneep ze haar ogen dicht en verwachtte een klap. Maar er gebeurde niets. Toen zei de vrouw: ‘Als ik zeg: “Het is genoeg,” bedoel ik dat letterlijk, Nummer 4. Wil je me echt uitproberen?’

Jennifer wist heel zeker dat ze dat absoluut niet wilde. Heftig schudde ze met haar hoofd.

‘Terug naar bed, Nummer 4.’

Zonder iets te zeggen liep Jennifer naar het bed terug en klauterde erop. De nekketting rinkelde zacht.

‘Eten, Nummer 4.’ De vrouw zette een blad op haar schoot.

Jennifer at. Het was een kom koude spaghetti met koude, vette gehaktballetjes uit blik. Terwijl ze haar flesje water leegdronk, was ze zich er constant van bewust dat de vrouw in de kamer was en dat ze in stilte naar haar keek. Zo lang ze at, werd er niet gepraat. Geen bevelen, geen bedreigingen. Voor zover Jennifer wist, was er niets in haar situatie veranderd. Ze had nog steeds alleen haar ondergoed aan, had nog steeds de blinddoek om en de halsband met ketting daaraan vast. Ze was gewend aan de paar centimeter tussen het bed en het chemisch toilet, dat iemand
’s nachts als ze sliep leegde. Daar was ze blij om. De stank van een antiseptisch middel overheerste een mogelijke voedselgeur.

Normaal gesproken zou ze haar neus voor dit walgelijke eten hebben opgehaald en het hebben weggeschoven. Maar de Jennifer die dat zou hebben gedaan, was een Jennifer uit een vorig leven, die niet meer bestond. Het was een fantasie-Jennifer, een Jennifer uit het verleden met een vader die aan kanker overleed, een jammerende moeder en een perverse stiefvader in spe; in een saai huis met een klein kamertje waarin ze zich kon verbergen met haar boeken, computer en knuffels en kon dromen van een ander, veel spannender leven. Die Jennifer ging naar een saaie school waar ze geen vrienden had. Die Jennifer haatte haar gewone leventje. Maar die Jennifer was verdwenen. De nieuwe Jennifer, de opgesloten Jennifer, wist dat ze aan het leven hing. Als zij zeiden dat ze moest sporten, dan sportte ze. En als ze eten kreeg, dan at ze het op, hoe vies het misschien ook was.

Ze likte de kom schoon om de kleinste hoeveelheid vet en proteïne binnen te krijgen; alles waar haar lichaam wat aan kon hebben. Toen ze de deur hoorde opengaan, stopte ze.

Ze hoorde wat ritselen toen de vrouw zich voorover boog om het blad te pakken. Jennifers hoofd draaide in de richting van het geluid en ze wachtte tot er wat gezegd werd. Er werd iets gefluisterd, maar ze kon het niet verstaan. Ze hoorde een klotsend geluid en probeerde zich voor te stellen wat het kon zijn. Het leek op een naderende golf.

Ze voelde dat er iemand door de kamer liep. Jennifer bewoog zich niet, maar voelde dat er iemand anders vlak bij haar in de buurt stond. Ze rook zeep.

‘Oké, Nummer 4, je moet je wassen.’ Jennifer schrok. Het was de mannenstem, niet de vrouwenstem. Ook hij gaf met een koude, vlakke, monotone stem bevelen. ‘Een halve meter van het bed staat een emmer water. Er is een handdoek en een washand. En een stuk zeep. Ga naast de emmer staan. Was jezelf. Probeer niet je blinddoek weg te halen. Ik sta in de buurt.’

Jennifer knikte. Zou ze van het Peace Corps zijn, of een militaire opleiding hebben gehad, of vroeger scout zijn geweest of een Outward Bounder of iemand van de National Outdoor Leadership School, dan had ze precies geweten hoe ze zich goed kon wassen met alleen een stukje zeep en een beetje water. Maar de paar kampeerreizen die ze met haar vader had gemaakt voordat hij stierf, waren naar chique locaties met baden en douches, of een rivier of meer om in te duiken. Dit was iets heel anders.

Behoedzaam liet ze haar benen over de bedrand zakken. Met haar tenen voelde ze in het rond en raakte de emmer aan. Ze boog zich voorover om het water aan te raken. Lauw. Ze huiverde.

‘Trek je kleren uit.’

Jennifer verstijfde en voelde dat ze kleurde. Het was geen schaamte wat ze voelde, het was eerder vernedering. ‘Nee, ik...’ begon ze.

‘Ik heb je geen toestemming gegeven om te praten, Nummer 4,’ zei de man. Ze voelde dat hij dichterbij kwam. Ze nam aan dat hij van zijn handen vuisten had gemaakt en dat ze zo meteen klappen zou krijgen. Of erger. Ze zat als bevroren. Remmingen die ze eigenlijk niet meer zou moeten hebben, het verlangen om iets van zichzelf te behouden, twijfels over waar ze was en wat er van haar werd verlangd en de eeuwige vraag ‘hoe blijf ik leven?’ besprongen haar.

‘Het water wordt koud,’ zei de man.

Nooit eerder had ze zich naakt aan een jongen of een man laten zien. Ze voelde dat haar gezicht rood werd, rood van schaamte. Ze wilde niet naakt zijn, ook al was ze al een tijdje bijna naakt en wist ze dat ze werd bekeken als ze het chemisch toilet gebruikte. Maar ze was doodsbang om die twee flinterdunne, laatste kledingstukken uit te trekken. Ze was doodsbang dat ze die, als ze eenmaal uit waren, niet meer terug kon vinden of dat de man ze zou weghalen en dat ze naakt moest blijven. Als een baby, dacht ze.

Maar tegelijkertijd realiseerde ze zich dat ze geen keuze had. De man was heel duidelijk geweest. Dat benadrukte hij door te grommen: ‘We wachten allemaal, Nummer 4.’

Langzaam haakte ze haar bh los en legde die op de rand van het bed. Daarna stapte ze uit haar slipje. Het deed bijna lichamelijk pijn. Meteen deed ze haar hand naar beneden om haar schaamstreek te bedekken. De andere sloeg ze voor haar borsten. Vanachter haar blinddoek voelde ze de ogen van de man op zich branden en haar lichaam aftasten. Alsof ze een stuk vlees was.

‘Schiet op,’ commandeerde hij.

Zo recht mogelijk zakte ze door haar knieën, stak de washand in het water en wreef er de zeep overheen. Zo snel mogelijk kwam ze weer overeind en begon zich langzaam en systematisch te wassen. Voeten. Benen. Buik. Borst. Onderarmen. Nek. Gezicht, heel voorzichtig om de blinddoek niet los te maken. En al die tijd probeerde ze zo zedig mogelijk te zijn.

Tot haar verrassing was het gevoel van de zeep op haar huid bijna erotisch. Binnen een paar tellen wist ze dat ze nog nooit zoiets heerlijks had gedaan als zichzelf wassen. De kamer, de ketting om haar nek, het bed – alles verdween. Alsof ze haar angst wegwaste en haar remmingen opzij kon zetten. Ze wreef met de washand over haar borsten en daarna door haar kruis en over haar heupen. Ze kreeg het gevoel dat ze geliefkoosd werd. Ze dacht aan naakt duiken in het water bij de Cape, aan naakt spelen in het koele, snelstromende water van een riviertje op een warme augustusmiddag. Dat kwam volgens haar het dichtst bij wat ze nu voelde.

Nu wreef ze stevig over haar huid, wilde een laag wegwrijven zoals een slang zijn oude huid verwijdert. Zodat ze weer zou glimmen. Ze wist dat de man naar haar keek, maar elke keer dat ze zich bewust leek te worden van haar lichaam, waardoor haar wasplezier bedreigd werd, zei ze in zichzelf fuckyoufuckyoufuckyou, klootzak als een oosterse mantra, en dat hielp.

Toen ze haar bovenarmen wilde wassen, hoorde ze ineens: ‘Nee. Niet daar.’ Ze stopte.

De mannenstem ging zacht, maar dwingend verder: ‘Op het onderste gedeelte van je buik, vlak naast je heup en je kruis, zul je een pleisterachtig ding voelen. Blijf daar vanaf.’

Jennifer betastte dat gebied van haar lichaam en voelde wat hij net beschreven had. Ze knikte. ‘Mijn haren,’ zei ze. Ze wilde ontzettend graag haar haren wassen.

‘Een andere keer,’ zei de man.

Jennifer ging verder. Telkens weer doopte ze de washand in de emmer en gebruikte ze de zeep. Nog een keer waste ze haar gezicht. Alhoewel het verschrikkelijk vies smaakte, wreef ze met een hoek van de washand over haar tanden en tandvlees. Ze waste elk stukje van haar lichaam waar ze bij kon. Eén keer, twee keer.

‘Klaar,’ zei de man. ‘Leg de washand in de emmer. Droog je met de handdoek af. Trek je ondergoed aan. Ga dan weer naar het bed.’

Jennifer deed precies wat hij had bevolen. Ze droogde zich met de ruwe, katoenen handdoek af. Daarna tastte ze als een blinde over de rand van het bed naar haar twee kledingstukken en trok die onhandig aan. Bedekte haar naaktheid. Ze hoorde dat de emmer werd gepakt en dat er voetstappen dwars door de kamer naar de deur liepen.

Ze wist niet waarom. Misschien was het de energie die ze van de sportoefeningen had gekregen of van het eten of het goede gevoel dat ze door het wassen had. In elk geval hield ze haar hoofd achterover, bracht een hand naar haar gezicht en tilde impulsief een stukje van de blinddoek op. Heel even maar.

Toen Michael het zwarte, strakke, lange ondergoed en de skimuts had uitgetrokken en een oude spijkerbroek had aangetrokken, was Linda al als een bezetene aan het typen. Ze had nog steeds haar gekreukelde, witte veiligheidspak aan. Zonder haar hoofd om te draaien, zei ze: ‘Kom eens kijken! Het bord licht op!’

Het interactieve boodschappenscherm van Whatcomesnext.com vulde zich met mails vanuit de hele wereld. Passie, opgewondenheid, fascinatie. Telkens weer. De kijkers hadden genoten van de naaktheid van Nummer 4, van haar sportoefeningen, van het naar binnen schrokken van haar eten. Liefdesverklaringen.

Meer dan een paar wilden meer weten over Nummer 4. ‘Wie is ze? Waar komt ze vandaan?’ ‘Ik heb het gevoel dat ze van mij is,’ schreef een man vanuit Frankrijk. Linda bracht het bericht over naar een vertaalservice van Google voordat ze las: ‘Net als met mijn huis of mijn auto of mijn werk; ik wil veel intiemer met Nummer 4 zijn. Ze is van mij.’

Iemand schreef vanuit Sri Lanka: ‘Meer close-ups. Extreme close-ups. We willen de hele tijd veel dichter bij haar zijn.’

Michael wist dat dit een technisch verzoek was, dat makkelijk geregeld kon worden met de camera’s in de kamer. Maar hij was ook slim genoeg om te begrijpen dat ‘close-up’ nog meer kon betekenen dan een camerahoek. ‘Volgens mij moeten we gaan bespreken welke kant we dit op laten gaan,’ zei hij tegen Linda. ‘En ik weet nog een paar verrekt goede aanpassingen in het script.’ Hij keek naar nog meer reacties die binnenstroomden. ‘Het is belangrijk,’ ging hij verder, ‘dat we altijd de controle houden. Dat we ons aan het script houden. Ons aan het plan houden. Het moet daar beslist allemaal spontaan lijken...’ hij gebaarde naar het scherm, ‘... maar wij moeten steeds weten welke kant we opgaan.’

Linda was tegelijkertijd onzeker en opgewonden. Ze wisten dat er slechts een dunne lijn liep tussen anonimiteit en exhibitionisme. Ook wisten ze dat ze heel voorzichtig moesten zijn met eisen die uit onbekende plaatsen kwamen. Linda’s stem sloeg even over toen ze zei: ‘Volgens mij is Nummer 4 het allerpopulairste subject dat we ooit hebben gehad. Dat gaat geld opleveren. Heel veel geld. Maar het is ook gevaarlijk.’

Michael knikte. Even raakte hij haar hand aan. ‘We moeten voorzichtig zijn. Toch moeten ze meer zien en weten. Maar we moeten voorzichtig zijn.’ Hij lachte, hoewel hij niets grappigs had gezegd. ‘Wie had kunnen raden dat een tiener de mensen zo...’ hij aarzelde, ‘ik weet het niet precies... fascineert? Is dat het goede woord? Zit de hele wereld vol mensen die zestienjarigen willen verleiden?’

Nu lachte Linda hardop. ‘Misschien. Maar verleiden is niet het goede woord.’ Ze keek naar Michael, die grijnzend terugkeek. Hij had een manier om zijn bovenlip op te trekken als hij aan iets grappigs dacht, die ze zo lief vond. Ze vond dat alleen zij tweeën nog de enige pure, zuivere dingen op aarde waren. Verder was iedereen pervers en had een hersenkronkel. Zij hadden elkaar. Haar schouders deden pijn en ze huiverde. Ze dacht dat elke minuut dat Serie #4 werd uitgezonden Michael en haar dichter bij elkaar bracht. Alsof zij tweeën op een heel andere bestaansgolf leefden. Alles was erotiek. Alles was fantasie. Het gevaar trok haar aan.

Linda keek weer naar het scherm en tikte een antwoord in op de vraag: ‘Nummer 4 leeft vandaag, maar wat zal er morgen gebeuren?’ Ze drukte op de verzendtoets en het antwoord zoefde via internet naar de duizenden inschrijvers.

Ze stond op om naar Nummer 4 te kijken. Het meisje zat weer op het bed en drukte haar knuffelbeer dicht tegen zich aan. Linda zag dat de lippen van Nummer 4 bewogen alsof ze tegen de knuffel praatte. Ze zette het geluid van de microfoons in de kamer harder, maar er kwam geen geluid uit. Linda realiseerde zich dat Nummer 4 niet hardop praatte. Ze wees naar het computerscherm. ‘Heb je dat gezien?’ vroeg ze aan Michael.

Hij knikte. ‘Ze is echt heel anders dan de anderen,’ zei hij.

‘Ja. Ze huilt niet, jammert niet, gilt niet en...’ Ze keek weer naar Nummer 4 op het scherm. ‘Nou, ja, dat doet ze in elk geval niet meer.’

Michael dacht hard na. ‘We moeten meer voor haar creëren, omdat ze meer...’ Hij stopte. Ze waren zich er allebei van bewust dat Nummer 4 anders was, maar ze wisten niet precies hoe.

Linda ijsbeerde door de kamer. ‘We moeten echt heel voorzichtig zijn,’ zei ze en ze balde haar handen tot vuisten. ‘We moeten ze meer geven om van te genieten. Maar we kunnen ze ook weer niet te veel geven, want als we dan het einde naderen, wordt het veel te moeilijk...’

Ze hoefde haar zin niet af te maken. Michael was zich zeer bewust van het dilemma dat ze beschreef. Je kunt mensen niet verliefd laten worden op iets wat ze later zien sterven, dacht hij. ‘Het is omdat ze zo jong is,’ zei hij hardop. ‘Het is omdat ze zo...’ na een aarzeling maakte hij zijn zin af: ‘fris is.’

Linda wist precies wat hij bedoelde. Ze had per se iemand gewild zonder scherpe randjes, maar had verwacht dat Nummer 4, binnen redelijke grenzen, toch op de anderen zou lijken. Maar nu vond ze voor het eerst dat Nummer 4 veel beter was, veel veelbelovender en veel meeslepender. De redenen waarom begon ze nu pas een beetje te zien. Ze liep naar haar geliefde en sloeg haar armen om hem heen. Haar bloed ging sneller stromen. Het was niet het gevoel dat ze had als Michael ’s avonds laat bij haar in bed kroop en ze zijn lust voelde, ook al waren ze allebei doodmoe. En ook was het niet het gevoel dat ze kreeg als ze zag hoeveel geld ze hadden verdiend.

Nee, dit was een heel ander gevoel. Ze stonden echt op het punt van iets heel nieuws met Nummer 4. Iets dat ze niet voorzien en niet verwacht had. Linda trilde van opwinding. Gevaar, zei ze tegen zichzelf, is net liefde.

Michael leek hetzelfde te voelen. Ineens boog hij zich naar haar toe en gleed zachtjes met zijn lippen over de hare. Onmiddellijk trok ze hem naar hun bed. Ze leken net tieners. Lachend, eerder giechelend van opwinding, bijna overmand door het gevoel dat ze artiesten waren die iets aan het creëren waren wat verder ging dan de waarheid.

Hun eigen passie eiste al hun aandacht op, want anders hadden ze de mail uit Zweden wel op het scherm zien verschijnen. Een cliënt met de naam Blond9Inch had in zijn eigen taal één regel geschreven, die ze niet konden lezen. ‘Ze heeft haar blinddoek opgetild. Ik denk dat ze heeft gegluurd...’

Deze mail werd gevolgd door tientallen andere, veel voorspelbaardere mails in verschillende talen, die allemaal commentaar leverden op verschillende aspecten van het lichaam van Nummer 4 en waarin suggesties stonden voor dingen die Linda en Michael met haar konden gaan doen. En zo werd de goede observatie van Blond9Inch niet opgemerkt en gelezen.